ตอนที่155

รอจนปาณีอัพเดทweiboวันนี้เสร็จ พึ่งสังเกต

เห็นว่าคุณอานั่งเป็นเพื่อนเธอไปแล้วครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั้นเธอก็บอกความคิดเห็นของเธอกับธา

มนิธิแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาได้ฟังมันหรือเปล่า

ปาณีปิดโน้ตบุ๊ค มองไปที่คุณอาแล้วพูดด้วย ความรู้สึกผิด “คุณอาคะ ขอโทษด้วยนะคะ พอฉันเริ่ม ทำงานก็ลืมคุณไปเลย”

เธอพึ่งนึกได้คุณอามาหาเธอ มันต้องมีเรื่องอะไร แน่เลย

ธามนิธิยิ้มแล้วยิ้มอีก “ไม่เป็นไรแต่ว่าเธอทำแบบ นี้ ได้เงินหรือยัง?”

“ตอนนี้ยังไม่มี ถึงจะมีคนมาหาฉันบ้างแต่ตอนนี้ ฉันอยากสะสมความนิยมไว้ก่อน” พูดจบปาณีก็รู้สึก เหมือนตัวเองโง่ๆ มองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคิดว่าความ คิดของฉันแบบนี้มันตลกมั้ยคะ?”

ธามนิธิ “มีเรื่องที่ตัวเองอยากทำก็ทำให้ถึงที่สุด”

และตอนนี้ก็เป็นสมัยของโลกโซเชี่ยล ความคิด ของเธอไม่ตลกแถมยังเป็นทางที่ดีอีกทาง

สามารถมัดใจคนแล้วเป็นที่นิยมมันไม่ใช่เรื่อง

ง่ายๆ

ปาณี “ขอบคุณคุณอานะคะ”
“ขอบคุณฉันทำไม?” ธามนิธิยิ้ม

ปาณี “เพราะคุณอยู่ข้างฉันตลอด ฉันเลยสามารถ มีความฝันบ้าบอคอแตกแบบนี้ไง!”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนอื่นอาจจะให้เธอไม่กี่ร้อยเธอก็ คงจะทำมัน

แต่ว่าตอนนี้มีธามนิธิอยู่ข้างเธอ โลกของเธอถึง ได้เบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ

คนมักจะเป็นแบบนี้ คนและเรื่องราวของรอบตัวจะ มีผลกระทบต่อกัน เธอก็เช่นกัน

ธามนิธิมองไปที่ปาณีแล้วขยี้ผมเธอ “งั้นนอนได้ แล้วใช่ไหม?”

อุตส่าห์เป็นวันหยุดทั้งที เขาคิดว่าเธอควรพัก ผ่อนดีๆแต่เธอกลับยังไม่ลืมทำงานอีก

ปาณียืดแขนแล้วบอกว่า “งั้นนอนกันเดียวฉันส่ง คุณกลับห้อง!”

ห้องธามนิธิอยู่ข้างห้องเธอ มันใกล้กันมาก

ปาณีส่งเขากลับห้องเสร็จ “งั้นคุณอาพักเลยนะ คะ ฉันก็จะไปนอนล่ะ”

จริงๆเธอง่วงมาก

กำลังจะไปมือก็ถูกจับไว้

ปาณีมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคะ?”

ธามนิธิ “วันนี้นอนนี่เถอะ”
ยังไงก็เป็นบ้านวิสิทธิ์เวช มันก็นอนด้วยกันอยู่ดี ที่สำคัญแยกกับเธอมาตั้งหลายวันแล้ว เขาคิดถึง เธอจริงๆ…

ปาณีตกใจ “คุณไม่ชอบนอนกับฉันไม่ใช่หรือไง!” ทุกครั้งที่กลับมา ธามนิธิก็จะนอนคนเดียวแล้ว บอกอีกว่าไม่ชอบนอนกับคนอื่น

ปาณีก็กลัวนอนกลิ่งไปมาจนเสียงดังเกินไป รบกวนเขา

แต่คุณอากลับเปิดปากพูดก่อนว่าให้เธอนอนกับ

เขา

“ทำไมไม่อยากนอนด้วย?” ธามนิธิยกคิ้ว ปาณี “ไม่ใช่ ฉันไปปิดไฟก่อน คุณรอฉันแป๊บนึง” แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง

เขาคาดว่าเธอน่าจะหนีไปแล้ว คืนนี้คงไม่มานอน กับเขา

เธอมักจะหาข้ออ้างแล้วหนีออกไปแบบนี้บ่อยๆ ธามนิธิก็ไม่รอเธอ ขึ้นเตียงเองคนเดียวแล้วนอน ลงไปมองบนเพดานรู้สึกเสียใจหน่อยๆ….

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกช้าๆ ปาณีเข้ามา เห็นธามนิธินอนแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปแล้วโยนรองเท้าทั้ง ขึ้นบนเตียงจากอีกฝั่ง

ธามนิธิมองไปที่ปาณีออกไปตั้งสิบกว่านาทีกว่าจะกลับมา “ปิดแค่ไฟมันนานขนาดนี้เลย?”

“ฉันไปแปรงฟันด้วย” ปาณีนอนลงบนไปอิงหัวไว้ ที่หมอน ดางตาใสสว่างสบตากับธามนิธิ