ตอนที่ 34

หลังจากเห็นปาณีเดินจากไปฐิติพรก็เดินเข้ามา มองเวทัสด้วยความระแวง”หลานรังแกปาณีอีกแล้วใช้ ไหม?เมื่อกี้เธอยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้ดีๆทำไมหลาน มาปับเธอก็ไปเลย?”

เวทัส”.”

เขามองคุณยายที่ลำเอียง”ทำไมมองผมเป็นคน รังแกเธอล่ะครับเธอต่างหากที่รังแกผม!”

“เธอจะรังแกหลานได้ยังไง?ถึงแม้ว่าจะรังแก หลานจริงๆหลานก็ต้องทนหลานก็รู้สถานการณ์ของน้า ตอนนี้ถ้าเขาโมโหแล้วออกจากบ้านไปยายจะมาหา หลานเป็นคนแรก”พอพูดถึงท้ายประโยคคำพูดของคุณ ยายแฝงด้วยความเศร้าใจเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่ธามนิธิเกิดเรื่องอารมณ์ของทุกคนในบ้าน ก็ไม่ค่อยดีนักเมื่อเทียบกับสถานการณ์ของน้าแล้วเขาก็ แค่เสียปาณีไปดูเหมือนจะไม่ได้แย่มากนัก

เวทัสมองดูปฏิกิริยาของคุณยายแล้วไม่ได้พูด อะไรต่อ

ในกลางคืนธามนิธิและไวยาตย์กลับดึกหน่อย ตอนที่เขากลับถึงบ้านฐิติพรและคนอื่นๆก็กำลังทานข้าว เย็นกันอยู่แต่ปาณีไม่อยู่
เขาถามว่า”ปาณีล่ะ?”

ฐิติพรตอบว่า”เมื่อตอนเย็นเหมือนเธอกับเวทัสจะ มีเรื่องไม่พอใจกันนิดหน่อยแม่ให้คนไปตามเธอมาทาน ข้าวเธอก็ไม่ลงมา”

ธามนิธิมองไปยังเวทัสที่นั่งอยู่ข้างๆ”ทำไมนาย ก่อเรื่องอีกแล้วหรอ?”

“ผมเปล่าครับ”เวทัสอธิบายว่า”ผมไม่ได้รังแกเธอ จริงๆอย่าโทษผมไปสักทุกเรื่องเลยได้ไหมครับ?” ปาณีไม่ลงมากินข้าวเองเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?

เมื่อคิดถึงจุดนี้เวทัสก็รู้สึกรำคาญใจขึ้นมา

เขารู้สึกว่าตั้งแต่ปาณีมาที่บ้านก็ทำตัวเป็นศัตรูกับ เขาตลอดเหมือนอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เขายังไม่ได้ ทำอะไรเธอเลยเธอก็โกรธซะแล้ว

เป็นผู้หญิงที่เจ้าวางแผนจริงๆ!

ทำตามความต้องการของตัวเองโดยอาศัยความ เอาอกเอาใจของคนในบ้าน

ยิ่งเธอเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่ยอมให้เธออยู่ในบ้าน

หลังนี้ไม่เช่นนั้นเขาจะยังได้อยู่ในบ้านนี้อย่างสงบสุขอีก ไหม?

ธามนิธิก็ไม่ได้รีบร้อนตำหนิเวทัส”ผมขึ้นไปดูเธอ ก่อน”

ไวยาตย์เข็นธามนิธิออกไปฐิติพรเห็นเขาออกไป โดยที่ยังไม่ได้กินข้าวพูดว่า”ลูกไม่กินข้าวหรอ?”
ขาเขาไม่ค่อยสะดวกไปๆมาๆคงลำบากน่าดู

“ให้คนส่งขึ้นมาบนห้องเลยครับ!” ธามนิธิถูกไวยาตย์เข็นเข้าไปในห้อง

ปาณีนอนอยู่บนเตียงเหงื่อออกทั้งตัวเธอกอด หมอนไว้แน่นอดทนต่อความเจ็บปวดไว้

เกือบหลับแล้วแท้ๆไวยาตย์ก็เข็นธามนิธิเข้ามา

รถเข็นของธามนิธิหยุดอยู่ข้างเตียงมองไปยัง ปาณีที่นอนอยู่บนเตียง”ปาณี”

หลังจากที่ปาณีได้ยินเสียงเธอก็เอาหมอนออก แล้วมองไปยังธามนิธิที่เพิ่งเข้ามา”คุณอากลับมาแล้ว หรอคะ?”

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”ธามนิธิมองไปยังเธอที่ เหงื่อท่วมตัวเส้นผมก็เปียกไปหมด”เป็นไข้หรอ?”

“ไม่..ไม่ค่ะ”ปาณีพูดว่า”แค่เรื่องเล็กน้อยค่ะ”

“เรียกหมอมาดูอาการหน่อยไหม?”แต่เดิมคิดว่า เธอทะเลาะกับเวทัสจึงไม่ได้ลงไปทานข้าวคิดไม่ถึงเลย ว่าเธอจะป่วย

ปาณีมองไปยังคุณอาที่ทำสีหน้าจริงจังไม่รู้ว่าควร พูดยังไงดีเธอจึงบอกว่า”หนูไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ…ก็ แค่.

เธอเป็นประจำเดือนวันแรกของทุกๆเดือนเธอจะ เจ็บปวดทรมานแบบนี้แหละ
จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งประจำเดือนเธอมาขณะซื้อของ อยู่ที่ตลาดเดินไปไม่ถึง10นาทีเธอเกือบเป็นลมอยู่ข้าง ทางไม่สามารถกลับบ้านได้

ตอนบ่ายหลังจากที่เธอกลับมาห้องก็ปวดท้อง น้อยมาจนถึงตอนนี้นอนอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่หลับเหงื่อ ออกตลอดเวลาเพราะเหตุนี้เธอเลยไม่ได้ลงไปกินข้าว ไม่เช่นนั้นจากนิสัยความตะกละของเธอแล้วมีหรอที่จะ ไม่ลงไปกินข้าวเพียงเพราะทะเลาะกับเวทัส?

“ก็แค่อะไร?”ธามนิธิมองเธอ”ไม่สบายตรงไหน เธอก็ต้องพูดออกมาฉันถึงจะรู้ก็เคยบอกเธอแล้วไม่ใช่ หรือไงว่าไม่สบายก็ต้องไปหาหมอ?ทำไมโตขนาดนี้ แล้วยังไม่รู้จักดูแลตัวเองอีก?”