ตอนที่ 740
ขณะที่เพิ่งจะเข้าห้อง สายจากชลธีก็โทรเข้ามา “ท่านประธาน ครับ คุณนลินของตระกูลพวกเราเข้าโรงพยาบาลแล้วครับ”
ธามนิธิพูดอย่างเย็นชาว่า “มีธุระอะไรหรอ?”
“ลูกสาวคนเดียวของผม ถ้าหากเธอตาย ผมก็คงไม่อยากมี ชีวิตต่อไปแล้ว” น้ำเสียงของชลธีแฝงความขุ่นเคือง เขารู้สึก เสียใจภายหลังมาก ก่อนหน้านั้นลิน มีสุวรรณ์เคยบอกว่าอยาก หย่า แต่เขาไม่ยอม และบีบบังคับให้เธออยู่กับปิยพนธ์ต่อไป คิดไม่ถึงว่าเจ้าสัตว์เดรัจฉานปิยพันธ์จะทำกับเธอเกินไปขนาดนี้
ธามนิธิขมวดคิ้ว “แล้วยังไงต่อ?”
“ดังนั้นผมอยากถามว่า พอจะสามารถให้เธอหย่าร้างกับปุ๋ย พนธ์ได้ไหม เธอเคยมาหาผมเพื่อคุยเรื่องนี้แล้ว” ชลธีพูด อ้อนวอน : “ท่านประธาน ต่อไปผมจะเลี้ยงดูสั่งสอนลูกสาวของ ตัวเองให้ดีกว่านี้ ผมขอแค่คุณช่วยปล่อยเธอไปสักคนนะครับ”
“”ธามนิธินิ่งเงียบ และวางสายเลย
ตอนที่ทัดธนโทรมาหา ธามนิธิก็พอจะคาดเดาออกว่าชลธีจะ
โทรมาหาเขา
แต่พอได้ยินสิ่งที่ชลธีพูด เขาแทบจะไม่รู้สึกตกใจอะไรเลย
ปาณีนอนนั่งอยู่บนเตียง และกอดหมอนอยู่ หลังจากเห็นธา มนิธวางสาย เธอก็ถามด้วยความสงสัยว่า : “ใครโทรมาค่ะ?
“พ่อของนลิน” ธามนิธินอนจึงลงข้างตัวเธอ “รีบนอนเถอะ” ปาณีมองดวงตาของชายอันหล่อเหลาเบื้องหน้า ” เขาโทรมา หาคอาทําไหมค่ะ”
“บอกว่าอยากให้นลิน มีสุวรรณ์กับปิยพันธ์หย่าร้างกัน” ธา มนิธิก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอ และหลับตาลง
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากคุยเรื่องนี้
ปาณีเองก็ไม่ซักถามต่อ แต่นอนซบบนอกของเขา
ตอนที่นลิน มีสุวรรณ์ตื่นขึ้นในห้องผู้ป่วยนั้นก็เป็นช่วงเวลา เที่ยงคืนแล้ว ปิยพนธ์เฝ้าเธออยู่
บนใบหน้าของเขามีรอยเขียวช้ำหลังจากเขาโดนพ่อตบ เขา มองในดินด้วยท่าทางที่อ่อนโยน “คุณตื่นแล้วหรอ?”
เมื่อนลินเห็นเขา เธอก็สะบัดหน้าไปอีกด้านอย่างเย็นชา
ปิยพนธ์กุมมือเธอไว้ “นลิน ผมผิดไปแล้ว แต่ต่อให้คุณจะ เกลียดผมมากเท่าไหร่ก็ไม่ควรทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้นะ”
เขายอมรับว่าสิ่งที่เขาทำกับนลิน มันมากเกินไป แต่ เพราะเธอ ทําร้ายจิตใจเขามากเกินไปเหมือนกัน
นลินพูดกับปิยพนธ์ว่า : “เราหย่ากันเถอะ” เธอรู้ว่าถ้าตัวเองพูดเวลานี้ คนข้างๆก็จะได้ยินด้วย ต่อให้ต้องตาย เธอก็ไม่อยากให้ครึ่งชีวิตของเธอต้องทนอยู่
กันปิยพนธ์อีก
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกว่า ปิยพันธ์ไม่คู่ควรกับเธอเลย ปิยพนธ์พูดว่า : “แต่ผมจะไม่ยอมหย่า เราสองคนจะได้ แต่งงานกันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ…
“คุณรู้สึกว่าฉันยังโดนทรมานไม่พออีกหรอ?” นลินจ้องมอง เขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ต้องให้ฉันตายก่อนใช่ไหม ถึงจะพอใจ?”
ต่อให้ไม่มีทางเลือกแล้ว เธอก็จะไม่มีทางกลับไปบนเส้นทาง นั้นอีก
เธอไม่เชื่อว่า ธามนิธิในเวลานี้จะยังกล้ามาบีบบังคับเธออีก
ปิยพันธ์มองเธอด้วยสีหน้าความเคือง โกรธ และตะคอกว่า : “ก็ได้ แต่รอให้ออกจากโรงพยาบาลก่อน แล้วพวกเราค่อยมาคุย เรื่องนี้อีกที”
” นลินหลับตาลง และพูดกับปิยพนธ์ว่า : “ออกไป ฉันไม่ อยากเห็นหน้าคุณ”
ขอเพียงมองเห็นเขา เธอก็จะนึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกเขาข่มเหง รังแก ดังนั้นเธอเลยอยากอยู่ห่างจากเขา
เมื่อเห็นท่าทีของนลิน เขาก็เดินออกไปอย่างใจ
หลังจากนั้นวันที่สอง ทัดพรก็มาอยู่เป็นเพื่อนนลินที่โรง พยาบาล เมื่อรู้ว่านลินต้องการหย่า ทัดพรก็ปลอบใจเธอ
เมื่อนึกถึงธามนิธิที่บีบบังคับนลิน ทัดพรก็รู้สึกโกรธเป็นผืน
เป็นไฟ
สุดสัปดาห์ ตอนเช้า ปาณีเพิ่งตื่นนอน เธอเดินออกจากห้อง นอน และเห็นเมธชนันยืนอยู่ตรงหน้าต่างกำลังมองข้างนอกอยู่
เธอถามอย่างสุภาพว่า : “คุณเป็นอะไรหรอค่ะ?” เมธชนันหันหน้ามามองปาณีที่มีสภาพเพิ่งตื่นนอน และยิ้ม แย้ม : “อรุณสวัสดิ์”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ