ตอนที่310

พูดถึงตรงนี้ฝนสิริก็ร้องไห้ออกมา “ใช่ พี่เธอเกลียดฉันเกลียตที่ฉัน ไม่ให้เขาไปเรียนแต่ฉันจะทำยังไงได้ละ? ฉันก็แค่หวังให้เขาได้แต่งงาน กับคนที่ดีอย่าเหมือนชาตินี้ของฉัน เพื่อลูกชายสองคนปกติขนาดซื้อเสื้อ ดีๆสักตัวยังซื้อไม่ได้ วันที่เธอแต่งงานเสื้อที่ฉันใส่น้าเธอเป็นคนซื้อให้เอง เพรากลัวทำให้เธอเสียหน้าแล้วเธอล่ะ! ในสายตาเธอยังมีบ้านหลังนี้หรือ เปล่า?”

เสียงร้องไห้ของฝนสิริทำให้ปาณีรู้สึกเสียใจ

เมื่อก่อนเธอรู้สึกเกลียดฝนสิริมากแต่พอได้ยินที่เขาพูดแบบนี้เธอก็ รู้สึกเสียใจ

เธอรู้ว่าแม่ตัวเองไม่ค่อยได้เรียนเยอะ สิ่งที่มีของไม่มาก ชีวิตของ เขาก็มีเพียงเท่านี้ก็เลยเขาไม่เห็นความสำคัญของการเรียน ก็แค่รู้สึกว่าผู้ หญิงถึงเรียนดีขนาดไหนมันก็เปลือกไปเปล่าๆ

เธอรู้สึกเสียใจแทนแม่เธอ

ที่จริงฝนสิริอายุเยอะกว่าจันวิภานิดเดียวแต่ว่าพอมายืนอยู่ด้วยกัน คนรอบข้างก็คิดภาพไม่ออกว่าพวกเขาเป็นคนสมัยเดียวกัน

อีกคนใช้ชีวิตอยู่บนสูงสุด กินดีอยู่ดี

อีกคนใช้ชีวิตอยู่บนต่ำสุด ใช้ชีวิตยากลำบาก

ปาณีหันหน้ากลับมามองฝนสิริ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยที่น่า กลัวพวกนั้นเป็นร่องรอยของชีวิตที่อยู่บนหน้าเธอ

“ค่าใช้จ่ายโรงพยาบาลฉันจ่ายหมดแล้ว ตรงนี้มีอีกสองพันหยวน ฉันรู้ว่าเธอและคุณพ่อกำลังส่งนภันต์เรียนอยู่ใช้อย่างประหยัดมาตลอด เงินอาจจะไม่เยอะมากแต่ขอให้เธอดีกับตัวเองหน่อย” ปาณีเอาเงินออกมา จากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือของฝนสิริ

ฝนสิริคิดว่าเธอจะเถียงเขากลับเหมือนที่เคยทำแต่ไม่คิดว่าจะเอา เงินให้เขา แต่เขาก็ยังทำหน้าเคร่ง อยู่ “แค่สองพัน เธอคิดว่าฉันเป็นขอทาน

หรือไง?” ปาณียิ้ม “แล้วทำยังไงได้ล่ะ? ลูกสาวเธอมีกำลังแค่นี้ เงินพวกนี้ฉัน หามาเองอย่างลำบากถ้าเธอรู้สึกน้อยฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี วันนี้ฉัน กลับก่อนนะ”

ปาณีมองนภันต์แล้วเดินออกไป

เธอพึ่งออกมาก็เห็นไวยาตย์ปืนอยู่หน้าระเบียงข้างนอก พอเห็นไวยาตย์เธอก็ผิดคาด “เธอมาได้ยังไง?”

สายตาของไวยาตย์ดูแปลกๆ “คุณธามนิธิไม่ไว้ใจเลยให้ผมมาดู หน่อย คุณนภันต์เป็นยังไงบ้างครับ?”

คุณอา….นี่นึกถึงเธอตลอดเวลาเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไรแล้วมีแม่ฉันดูแลเขาอยู่

ตัวเองก็ช่างมันเถอะแต่นภันต์มีฝนสิริค่อยเป็นห่วงไม่มีทางให้เขามี ปัญหาได้หรอก

ไวยาตย์ก็เดินตามปาณีออกมา เขามองปาณีที่เงียบผิดปกติมักจะ รู้สึกว่าเธอมีความโตกว่าอายุของเธอ

นึกถึงที่ตัวเองได้ยินตอนอยู่นอกห้องเมื่อกี้ก็รู้สึกผิดคาด

ไวยาตย์ “ผมคิดว่าคุณปาณีชาตินี้ก็คงจะไม่ติดต่อกับคุณแม่อีก แล้ว! ตอนนั้นเขาทำกับคุณขนาดนั้น….”

“เหอะ….” ปาณีหัวเราะไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกตาตัวเองเปียกไปหมด :

“เธอรู้ไหม? เมื่อก่อนแม่ฉันก็ดีกับฉันนะ

ฉันจำได้ตอนที่ฉันอายุแปดเก้าขวบเขายังไม่ได้ทำงานที่ร้านหม้อ ไฟตอนนี้แต่กลับช่วยคนอื่นขนอิฐ

ขนอิฐจากชั้นแรกไปชั้นที่หก อิฐก่อนเดียวแค่ไม่กี่สตางค์ พอหนึ่ง วันลงมาก็อาจจะได้สักยี่สิบหยวนก็จะซื้อของอร่อยให้ฉันและนภันต์ กิน…

ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็บอกกับตัวเองว่าสักวันฉันจะไปหาเงินมาเลี้ยงดู เขาเอง ฉันไม่รู้ฉันต้องหาเงินจากไหนสิ่งที่ทำได้อย่างเดียวนั่นก็คือตั้งใจ เรียนก็เลยผลการเรียนของฉันถือว่าดีมาตลอด