ตอนที่250

เธอยังเคยคิดอีกว่าถ้าเกิดคุณอายังไม่ดีอีกตลอดไป เธอสามารถไปรับเลี้ยงลูกกับเขาได้

ปาณีรู้สึกหน้าตัวเองตอนนี้ร้อนมาก เธอติดอยู่ที่หน้า อกของธามนิธิได้ยินเสียงเต้นหัวใจของเขาอาจจะเพราะ ว่ามันใกล้เกินไปแล้วเธอก็ตื่นเต้น สมองก็เลยไม่ได้คิด วิเคราะห์อะไรเลย

ผ่านไปอีกสักแป๊บค่อยนึกได้ “แต่ว่าขาเธอยังไม่หายดี รอให้ขาเธอหายก่อนค่อยว่ากัน”

ขายังไม่หายดีเลยแล้วจะทำเรื่องแบบนั่นได้? ปาณีเต็มไปด้วยความสงสัยกับเรื่องนี้

ธามนิธิ “ไม่มีผลกระทบอะไรหรอก เธออยู่ข้างบนก็

พอ”

“…” นี่พูดให้เห็นภาพเลย ทำให้ปาณีเริ่มหายใจไม่

เป็นจังหวะ

นี่คุณอาจะพูดตรงขนาดนี้เลยหรอ? ยังจะให้เธออยู่ข้างบนอีก….

นี่ไม่ใช่รถที่ไปอนุบาลเธออยากจะลงจากรถ

วินาทีต่อมาสมองของปาณีก็คิดไปถึงเรื่องวุ่นวายไป อีก ขาของคุณอาพึ่งเกิดอุบัติเหตุหนึ่งปีที่แล้วตอนนี้ก็ยัง ไม่หายดีอีกถ้าเกิดชาตินี้ไม่หายดีสักทีล่ะงั้นเธอก็ต้องอยู่ ข้างบนตลอดงั้นหรอ
เหอะ!

ปาณีฟังคิดจบแล้วอยากตบหน้าตัวเองสักสองที่ทันที นี่เธอกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย?

เสียงของธามนิธิดังขึ้นข้างหูเธอ “ยกหัวขึ้น”

ปาณีก็ยกหัวขึ้นอย่างเชื่อฟัง ธามนิธิมองเธอแล้วกัม

หัวลงมาจูบเธอ

เพราะว่ารู้ความจริงแล้ว ผู้หญิงอย่างปาณีก็มีความ อายขึ้นมาตอนนี้รู้สึกปล่อยตัวเองแบบเต็มที่ไม่ได้

ธามนิธิจูบไปสักพักก็รู้สึกถึงความตื่นเต้นของปาณี “ปาณีนี่แค่จูบเธอยังตื่นเต้นขนาดนี้ถ้าเกิดคราวหน้าต้อง คลอดลูกให้ฉันอีกล่ะเธอจะทำยังไงดี?”

เสียงของธามนิธิอ่อนโยกมากและเต็มไปด้วยความ

หวง

ปาณี “ฉัน….ฉันจะพยายามทำให้ตัวเองชินเอง”

ตอนที่เซ็นสัญญาแต่งงานไวยาตย์ก็เคยบอกแล้วว่า เธอต้องสืบทอดลูกหลานให้ธามนิธิ นี่เป็นเรื่องที่เธอต้อง รับผิดชอบ

แต่แค่ช่วงนี้ปาณีลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้วพึ่งรู้ว่าร่า งกายธามนิธิยังใช้ได้อยู่เลยทำตัวไม่ถูก

เธอมองธามนิธิแล้วหายใจเข้าลึกๆรวมความกล้า ทั้งหมดแล้วไปปลดกระดุมเสื้อเขา

ธามนิธิมองเธอที่ทำหน้าตายก็อดหัวเราะไม่ได้แล้วไป จับมือเธอไว้ “ยัยโง่เอ่ยนี่รีบร้อนขนาดนั้นเลย?”
เธอจ้องเขา “ทั้งๆที่เธอเป็น….” ธามนิธิจับกุมมือเธอไว้แล้วมาจูบเบาๆ….

แสงไฟของข้างเตียงราวกับเพิ่มเอฟเฟคให้เขา การก ระทำนี้ทำให้ปาณรชะงักไปสักพักแล้วหัวใจเต้นไม่เป็น จังหวะ

เสียงของธามนิธิราวกับเครื่องดนตรี “นอนเช้าหน่อย” พูดจบเขาก็กอดปาณีนอนตามปกติ

ปาณีไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดว่าวันนี้คุณอาต้องทำอะไรกับเธอ

เธอเป็นภรรยาของเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแถมยังตัดสินใจแล้วอีก

แต่ธามนิธิก็ปล่อยเธออย่างว่าง่าย

ปาณีรู้สึกท่านอนตัวเองไม่สบายเลยอดที่จะหันตัว กลับไม่ได้ ธามนิธิที่ปิดตาอยู่เพราะเธอขยับเลยเปิดตาต่อ เหมือนเตือนเธอ “อย่าขยับไม่งั้นต้องรับผลเอง”

ปาณีฟังที่เขาพูดจบก็ไม่กล้าขยับอีก ขนาดลมหายใจ

ยังเบาลง