ตอนที่ 124

ถูกดวงตาที่ดำสนิทของคุณอาจ้องมอง ทำให้ ปาณีมีแรงกระตุ้นที่อยากหนีไป

“ผมหนูยังเปียกอยู่เลย เดี๋ยวหนูไปเป่าผมก่อน” เธอหาข้ออ้าง แต่ธามนิธิไม่ได้ปล่อยมือออกแต่อย่างใด เขาก้มหน้าลง จูบลงด้านหลังหูเธอครั้งหนึ่ง

เขาแทบจะห้ามสัญชาตญาณความเป็นชายใน สายเลือดไม่อยู่…

แต่เขาก็บอกกับตัวเองอย่างมีเหตุผลว่า เธออายุ ยังน้อย ทำแบบนี้จะทำให้เธอตกใจได้

ปาณีที่ถูกธามนิธิจูบ หน้าร้อนผ่าวมากกว่าเดิมอีก เธอมองธามนิธิแวบหนึ่ง “คุณอา”

แม้จะรู้ว่าธามนิธิแค่จูบเธอเฉยๆ แต่ปาณีก็ยังคง รู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี

เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง

ธามนิธิพูดว่า “ไปเช็ดผมเถอะ!”

“ค่ะ” ปาณียืนขึ้นและรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ ธามนิธิมองหนังสือที่อยู่ในถุงแวบหนึ่ง ขมวดคิ้ว แล้วโทรหาจันวิภา

พี่สาวเขาคนนี้ นับวันจะยิ่งไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร แล้วจริงๆ
จันวิภากำลังทานข้าวเย็นอยู่กับเวทัส ได้รับสาย จากธามนิธิ รู้สึกเกินความคาดหมายเล็กน้อย “มีอะไร เปล่า?”

“วันนี้พี่ไปหาปาณีมาหรอ?” ธามนิธิถาม

จันวิภาพูดว่า “แต่เดิมแค่อยากถามอาการของ นายสักหน่อย แต่ผลปรากฏว่าเธอไม่รู้อะไรเลย ใช้ได้ เลยนะนาย! ปิดบังพี่ตัวเองก็แล้วไป นี่ยังปิดบังเมียตัว เองอีก”

“ร่างกายของผมไม่มีปัญหาอะไร” น้ำเสียงของธา มนิธิจริงจังมาก “อย่าพูดอะไรไร้สาระกับปาณีอีก”

จันวิภาแอบแซวว่า “คิดว่าไม่ถึงว่าน้องชายที่ซื่อ บื้อของฉันคนนี้ ยังรู้จักทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสุภาพสตรี ซะด้วย!”

วางละ” หลังจากได้พูดในสิ่งที่ตัวเอง ต้องการจะพูดไปแล้ว ธามนิธิก็ไม่อยากจะเสียเวลาอีก

จันวิภาพูดว่า “ฉันกำลังกินข้าวกับลูกชายสุดที่รัก อยู่ นายจะพาปาณีมากินด้วยกันไหม?”

เวทัสได้ยินว่าปาณี ก็อึ้งไปสักพัก มือที่กำลังจะ คืบอาหารก็หยุดชะงัก สายตาก็จ้องมองไปที่จันวิภา

ธามนิธิปฏิเสธข้อเสนอของจันวิภาไป “ไม่ละ ยุ่ง ยากมากเกินไปที่ต้องเดินทางออกไปโดยเฉพาะ”

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไหนจะต้องออกไปแล้วต้อง กลับมาอีก ไม่รู้จะดึกแค่ไหน
น้าลำมุงก็กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว รอปาณีเป่า ผมเสร็จก็ทานข้าวได้แล้ว

ธามนิธิวางสายไป น้าลำมุงก็เดินออกมาพอดี “คุณธามนิธิคะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ!”

วันเสาร์ ธามนิธิออกไปทำธุระข้างนอก ออกไปสัก พักแล้วยังไม่ได้กลับมา ปาณีจึงกลับไปยังบ้านวิสิทธิ์เวช คนเดียว

แต่เดิมเธอคิดว่า เวทัสกับติรยาไปเมืองต้าหลี่ แล้ว คงไม่ต้องเจอ แต่ผลปรากฏว่าเพิ่งเข้าไปในบ้าน ก็ เห็นเวทัสกับติรยานั่งอยู่บนโซฟาทั้งคู่

ก่อนหน้านี้ล่วงเกินจันวิภาไป วันนี้ติรยาจึงตั้งใจ มาขอขมา ยังอุตส่าห์ซื้อของมาด้วย “คุณน้าคะ นี่ให้คุณ น้าค่ะ”

“ไม่ต้องละ” จันวิภาทำสีหน้าเย็นชา “ฉันไม่ได้ ขาดของพวกนี้”

ตอนนี้เธอไม่ชอบติรยา สิ่งของที่ติรยามอบให้ แน่นอนว่าเธอไม่อยากรับไว้

ติรยาพูดว่า “เรื่องก่อนหน้านี้หนูผิดเองค่ะ และ หนูก็สำนึกผิดแล้ว หวังว่าคุณน้าจะให้โอกาสหนูสักครั้ง ได้ไหมคะ”

ท่าทีขอโทษของเธอดีมาก จันวิภามองไปยังติร ยา แต่ไม่ได้ตอบอะไร
ในเวลานี้เอง ปาณีก็เดินเข้ามาจากข้างนอก พอ เห็นปาณี สีหน้าที่เย็นชาของจันวิภานั้นก็อบอุ่นขึ้นมา ทันที “ปาณีกลับมาแล้ว!”

สวัสดิการที่แตกต่างกันเช่นนี้ ทำให้ติรยารู้สึก เจ็บใจมาก

เธอมองดูเวทัสที่นั่งอยู่ข้างๆ พบว่าความสนใจ ของเวทัสนั้น ตกอยู่บนตัวของปาณีตั้งแต่วินาทีแรกที่ ปาณีปรากฏตัว

ความอิจฉาทำให้เล็บมือของเธอจิกเข้าไปใน ฝ่ามือของตัวเอง..

ปาณีเดินเข้าไปภายใต้การต้อนรับของจันวิภา และนั่งลงข้างๆจันวิภา

ทุกครั้งในเวลานี้ พอมองไปแล้วเหมือนเธอจะ เป็นลูกสาวแท้ๆของจันวิภามากกว่า และเวทัสก็เป็นเด็ก ที่เก็บมาเลี้ยง