ตอนที่691

เธอเอื้อมมือออกไปผลักเขาออก “คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

ปิยพนธ์คิดว่าเธอแค่ขี้อาย มองใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเธอ ด้วยความตื่นเต้น “นลิน ผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังฝัน ในที่สุดคุณก็ มาเป็นภรรยาของผม

ขณะที่เขาพูดแบบนั้นก็ไม่ได้ปล่อยนลิน มีสุวรรณ์ ยังคงแนบ ชิด ลมหายใจพ่นลงบนใบหน้าของเธอ

นลิน มีสุวรรณ์ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นสามีของตัวเอง จึงรู้สึกต่อ ต้านเขาอย่างถึงที่สุด

ปิยพนธ์กอดเธอเอาไว้ พูดอย่างหลงใหลว่า “ที่รัก หลังจากนี้

ผมจะดูแลคุณอย่างดี ที่รัก ผมรักคุณจริง ๆ นะ

“ปี…ปิยพนธ์” นลิน มีสุวรรณ์เอ่ยเสียงแผ่วระโหยออกมา “พวกเรายังไม่ได้รู้จักกันมากนัก คุณให้เวลาฉันอีกหน่อยได้ไหม คะ ฉัน…ฉันยังไม่ชิน คุณบอกว่าคุณชอบฉันมาตั้งนานแล้ว ฉัน เชื่อว่าที่คุณแต่งงานกับฉัน มันไม่เกี่ยวกับการที่จะทำเรื่องนี้ใช่ ไหมคะ”

ปิยพนธ์ชะงักไปครู่หนึ่ง จ้องมองนลิน มีสุวรรณ์ ”

นลิน มีสุวรรณ์ขาดกลัว ไม่กล้าให้เขารู้ว่าตนเลี่ยงกันทำเรื่อง นี้กับเขาเพราะว่าเกลียด
และแน่นอนว่าเธอก็ไม่ได้ชอบที่จะทำเรื่องนี้กับเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันนั้นหลังจากมีความสัมพันธ์กับเมธ ชนัน ในตอนนี้เธอพบว่าตัวเองนั้นชอบเขามาก

ก่อนหน้านี้เขากับเธอมาก และคอยปกป้องอยู่เงียบๆ

เมื่อเขาว่าง เขาจะพาเธอไปทุกมุมเมืองเพื่อหาอะไรทาน เขาเป็นทายาทบ้านวิสิทธิ์เวช ได้รับความรักจากเขานับเป็น เกียรติ

เพียงแต่ตอนนั้นเขาแย่กว่าธามนิธิในทุกเรื่อง เธอจึงไม่เห็น เขาในสายตา

มักจะรู้สึกว่าธามนิธินั้นดีที่สุด

พอมาคิดดูแล้ว ธามนิธิไม่เคยรักเธอ ไม่เหมือนกับเมธชนัน ความนึกคิดของเขานั้นมีให้กับเธอทั้งหมด

คิดถึงความทรงจำเหล่านั้น เธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ ได้ รู้สึกว่าตัวเองพลาดบางสิ่งที่สำคัญไปเสียแล้ว

ดังนั้น เมื่อเธอต้องมามีความสัมพันธ์กับปิยพนธ์ เธอก็ไม่ สามารถยอมรับมันได้

เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังมีความรู้สึกเป็น ของตัวเอง

ดังนั้น เธอคาดหวังว่าปิยพนธ์จะให้โอกาสนั้นกับเธอได้ นลิน มีสุวรรณ์พูด “ฉันรู้ว่าคุณดีกับฉันมาก ฉันก็ประทับใจมาก แต่ว่า ความรู้สึกควรจะค่อยๆ พัฒนาขึ้น รออีกหน่อยนะคะ เมื่อฉันตกหลุมรักคุณ พวกเราค่อยพูดเรื่องนี้กันอีกครั้งได้ไหม คะ”

กลัวว่าปิยพนธ์จะไม่รับปาก เธอจึงพยายามที่จะอ่อนโยน ปิยพันธ์ชะงักไปสักพักพลางครุ่นคิด จากนั้นก็พยักหน้า

รับปาก “ได้ครับ”

เธอสวยงามมาก และพูดถูกต้องทุกอย่าง

ปิยพนธ์กับธามนิธิเมื่อเทียบกันระหว่างพวกเขาอาจเทียบกัน ไม่ได้ แต่เขาก็ยังเป็นคนดี อย่างน้อย สำหรับคนที่เป็นผู้หญิงที่ เขาชอบ เขาก็ยังมีความให้เกียรติ

นลิน มีสุวรรณเห็นเขารับปากก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก บ่ายวันรุ่งขึ้นก็ใช้ข้ออ้างว่าแม่ไม่สบาย บินกลับไปปักกิ่ง

ที่บอกว่าจะตกหลุมรักปิยพนธ์ ก็เพื่อรับมือกับเรื่องเมื่อคืน โดยพื้นฐานแล้วไม่มีความเป็นไปได้ที่เธอจะชอบปิยพันธ์

คุณนายเยอซอมองไปที่นลิน มีสุวรรณ์ที่นั่งอยู่บนโซฟา “แก มาที่นี่เอง ไม่ได้พาสามีแกมาด้วยเหรอ”

เรื่องการแต่งงานของนลิน มีสุวรรณ์ คุณนายเยอซอ ควรจะ พูดว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้กันหมดแล้ว

นลิน มีสุวรรณ์แข็งค้าง ไม่ได้คิดเลยว่าแม่ก็….

เห็นได้ชัดว่าที่เธอต้องแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้น แม่ไม่ได้รู้สึกเสียใจกับเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่พูด

คุณนายเยอชอโน้มน้าว “ที่จริงเมื่อแต่งงานแล้ว……บางครั้งก็

ไม่จําเป็นต้องมองหาคนที่ตัวเองชอบ แกแต่งงานกับเขาน่ะดีแล้ว

ตระกูลนากันเลิศกฐานะไม่เลว ถึงเทียบกับธามนิธิไม่ได้ แต่แก

กับธามนิธิมีความหมายอะไรต่อกันล่ะ เขาไม่ชอบแกอีกแล้ว หลังจากแต่งงานแล้วก็ใช้ชีวิตอย่างสงบเถอะ”

ทัศนคติของคุณนายเยอชอคือต้องการที่จะบอกกับนลิน มีส วรรณ์ว่าที่ตัวเองชอบเมธชนันนั้นไม่สามารถเอ่ยออกมาได้อีก ..