ตอนที่880เจอกันด้วยความบังเอิญ

เมื่อเดินมาถึงแผนกขายอาหาร ธามนิธิกวาดสายตามองดูไป รอบๆ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเวส

รอบกายเขากลับมีแต่ชั้นวางผลิตภัณฑ์อาหาร เรียงรายอยู่ เต็มไปหมด เป็นอีกครั้งที่ธามนิธิต้องพลาดกับการมองหาคนที่ เขาต้องการตามหา

และเหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้อย่างเฉียบพลันธามนิธิ หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาเวทัส

เมื่อปลายทางมีสัญญาณตอบรับว่าโทรติด ธามนิธิยังไม่ทันจะ ได้อ้าปากพูดกับปลายสาย ก็ได้ยินเสียงดังลอดมาจากด้านหลัง ของชั้นวางของที่อยู่ตรงกันข้าม ซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าที่แสนจะ คุ้นเคย

เสียงเพลงของสายเรียกเข้านั้น ธามนิธิคุ้นเคยกับเพลงนี้เป็น อย่างดี เพราะมันเป็นเพลงโปรดของเวทัสที่เขาชอบมากที่สุด สมัยที่เขาเล่นเกม ” King of Glory ” และนี่ก็คือเหตุผลที่แต่ไหน แต่ไร เวทัสก็ไม่ยอมเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือสักที ซึ่ง ก็เป็นเพราะเขาชอบเพลงนี้เอามากๆ นั่นเอง!

ดังนั้น แม้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้าคร่าตาอีกฝ่ายหนึ่ง แต่ธามนิธิก มั่นใจในทันทีเลยว่า คนๆนั้นต้องใช้เวกัสแน่นอน แต่ถึงกระนั้น เขาก็อยากจะเดินไปดูให้เห็นเองกับตาว่านั่นใช่เวกัสจริงๆ หรือไม่ !
ธามนิธิเดินผ่านชั้นวางของไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเดินผ่านชั้น วางของนั้นมาได้ ก็ได้เห็นร่างๆหนึ่งที่กำลังยืนหันหลังให้เขา คนๆนั้นดูไม่คล้ายเวทัสสักเท่าไหร่ ธามนิธิเดินดื่มๆเข้าไปด้วย ใบหน้าโกรธถมึงทึง ก่อนจะคว้าคอเสื้อของคนๆนั้นเอาไว้ใน ขณะที่คนๆนั้นกำลังทำท่ากดวางสายโทรศัพท์อยู่พอดี

ธามนิธิเริ่มหน้าเข้มถมึงทึงขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำ เสียงอันสุขุมนุ่มลึก ” เวทัส ! แกกล้าดียังไงมาวางหูใส่ฉัน ? แถมแกยังบังอาจลาออกจากโรงเรียน แล้วหนีกลับมาบ้านโดย ผลการอีกอย่างนั้น ? ”

เมื่อสิ้นสุดประโยคนั้น เขาก็ได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ ตกใจอย่างสุดขีดของเวทัส เขายืนนิ่งตัวแข็งทื่อเมื่อได้หันมา เผชิญหน้ากับธามนิธิ ” เอ่อ น้า………น้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฮะ ?

เวทีสขยับก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว เหมือนเขากำลังปิดบัง

นําพรางอะไรบางอย่างเอาไว้

ธามนิธิไม่สนใจมองไปทางอื่นเลย และยิ่งไม่ทันได้สังเกตว่า ด้านหลังของเวทัสมีอะไรตุงๆนูนๆอยู่ เขาได้แต่พูดอย่างเย็น เยียบออกไปว่า ” แม่กับยายของแกนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล แกกลับมาแล้วแต่ทําไมยังไม่ยอมกลับบ้านสักที แกรีบไปที่โรง พยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้ แม่แกเค้าร้อนใจมาก ตามตัวแก ให้คว ไปหมด …….

ยังไม่ทันได้พูดจบ เวทัสก็รีบชิงถามสวนกลับมา ” แม่กับยาย นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอครับ ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮะ ?ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย ?

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เวทัสนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตอบกลับไป ด้วยน้ำเสียงอันร้อนใจ ” ถ้างั้น พวกเรารีบไปโรงพยาบาลกัน เถอะครับ ”

ธามนิธิหันหลังเดินกลับไป ในขณะที่เขาออกเดินไปแล้วหลาย ก้าว แต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่จะเดินตามมา เขาจึง หยุดนิ่งก่อนจะหันกลับไปถามเวทัส ” แกมัวแต่ชักช้ายืดยาดอยู่ ทําไม ? ”

เวทสรีบหันกลับมาเผชิญหน้ากับน้าชายของเขา จากนั้นก็รีบ โบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่ ” ผมยังมีของที่ต้องซื้ออีกอย่างครับ น้า น้าเดินไปก่อนได้เลย เดี๋ยวผมตามไป ”

แต่ครั้งนี้ ธามนิธิได้เห็นแล้วว่าเขากำลังซ่อนใครบางคนเอา

ไว้ข้างหลัง เขาหรี่ตามองด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อยๆหมุนตัว

กลับมา เดินกลับไปหาเวทัส

เล่นเอาเวทสว้าวุ่นใจทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว เขารีบโบกมือ ให้น้าชาย ประหนึ่งว่า ให้น้าชายของเขาออกไปจากตรงนั้นเสีย ” น้าสามนิธิ น้ารีบไปเหอะ เดี๋ยวผมตามไป จริงๆนะครับ น้า น้า อย่าเข้ามา ……..

แต่คิดว่าธามนิธิจะไม่รู้เหรอว่าเวกัสกำลังโกหกเขาอยู่ ใบหน้าเขากลับมาเย็นชานิ่งเข้มอีกครั้ง จากนั้นจึงๆค่อยๆย่าง สามขุมเข้าไปหาเวทัส ” ใครอยู่ข้างหลังแก ? ให้เขาเปิดเผยตัว ออกมาซะ อย่าให้ฉันต้องลงมือเอง !
ยังไม่ทันสิ้นเสียงของธามนิธิ เวทสรีบตะโกนบอกกับคนข้าง หลัง ” รีบหนีเร็ว ! ”

ก่อนที่ตัวเขาเองจะรีบวิ่งไปกอดน้าชายเอาไว้แน่น ปากก็ ตะโกนบอกกับคนข้างหลัง ” รีบหนีไปเร็ว !

แววตาของธามนิธิเริ่มฉายแววเกรี้ยวกราดดุดันออกมาจาก นั้นจึงพูดกับเวทัสด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบน่าสะพรึงกลัว ” เวทีส ! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ !

ทว่าคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่เด็กอย่างเวทัส กลับยืนนิ่ง ไม่ยอมขยับ เขายังคงกอดธามนิธิเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ ทำให้ธามนิธิถึงกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่ครั้งนี้ ธามนิธิไม่ ยอมให้เวทสมาทำตัวเหลวไหลไร้สาระใส่อีกแล้ว เขาออกแรง ทุ่มเวทัสไปสุดแรง เวทีสยังไม่ทันได้ตั้งหลักตอบโต้เลยด้วยซ้ำ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนโดนธามนิธิทุ่มลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นเสีย แล้ว

จากนั้นธามนิธิก็รีบสาวเท้าก้าวยาวๆวิ่งตามร่างเล็กๆ ที่เพิ่ง หนีกระเจิงไปตรงสุดทางเดินของชั้นวางของในทันที

เวทสไม่ได้สนใจอาการเจ็บปวดที่หลังของตัวเองเลยแม้แต่ น้อย เขาพยายามยันกายลุกขึ้นจากนั้นก็รีบออกวิ่งตามไปทันที

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นภาพที่ธามนิธิกำลังจับร่างเล็กๆ นั้นไว้ได้พอดี เวทัสยืนนิ่งซะงักงันกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า

แรกเริ่มเดิมที ปาณีกำลังนั่งยองๆ เลือกของอยู่ข้างหลังเวทีส แต่แล้วจู่ๆก็กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเข้า ทำให้เธอต้องหยุดชะงักลงทันที จากนั้นทั่วทั้งร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเทิ้มอย่าง ควบคุมไม่อยู่

ความรู้สึกในตอนนั้นมันยากที่จะอธิบายได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร ในขณะนั้น เธอรู้แค่เพียงว่า เธอจะต้องหนีไปให้พ้นจากสายตา ของเขาให้จงได้

เมื่อตอนที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาจากอีกฝั่งหนึ่ง ปาณีไม่รู้ว่า เธอจะรู้สึกดีใจหรือเสียใจดี จนมาถึงตอนที่เขาเดินจากไปแล้ว จู่ๆ วกกลับมา ในตอนนั้นแหละที่เธอรู้สึกว่าเธอจะต้องหนีเขา อย่างสุดชีวิต

แต่ในที่สุด เธอก็หนีเขาไม่พ้น

หลังจากที่ปาณีรวบรวมความเข้มแข็งของตัวเองได้แล้ว เธอ จึงค่อยๆฝืนยิ้มออกมา เธอกำลังเผชิญหน้ากับอดีตสามีผู้เคย เป็นที่รักยิ่งของเธอ เธอส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับพูดว่า ” สวัสดี ค่ะ ! คุณธามนิธิ !

ธามนิธิเองก็ไม่กล้าที่จะคิดด้วยซ้ำว่า คนที่หลบซ่อนอยู่ด้าน หลังของเวทัส จะกลายเป็นคนที่เขาคอยเฝ้าคร่ำครวญหาอยู่ทุก คืนวัน อีกทั้งยังหมดสิ้นเงินทองไปมากมายในการทุ่มเทความ พยายามอย่างสุดกำลัง เพื่อที่จะตามหาเธอ ” ปาณี ” !

และที่คิดไม่ถึงไปกว่านั้นก็คือ ปาณีกลับเป็นสาเหตุที่เวกัสต้อง หนีกลับมา แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้น ! จริงๆ ก็ไม่ควรจะพูดว่าคิดไม่ถึง เพราะพวกเขาทั้งคู่เคยมีช่วงเวลาดีๆ ร่วมกันมาก่อน ความทรงจำแห่งรักแรกยังไงล่ะ!
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้มันก็ยังไม่ใช่จุดสำคัญ เพราะจุดสำคัญ คือหลังจากที่ปาณีได้พบเขา ปฏิกิริยาแรกของเธอกลับไม่ใช่การ ยิ้มทักทาย แต่กลับพยายามที่จะวิ่งหนีเขาต่างหาก

ธามนิธิไม่รู้ว่าตัวเขาเองในตอนนี้ ควรจะหัวเราะหรือร้องไห้กัน แน่ แต่ที่แน่ๆเขากำลังมองดูปาณีกับเวทัสด้วยแววตาที่เต็มไป ด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็คว้าตัวของคนที่กำลังยืนอยู่ เบื้องหน้ามากอดไว้อย่างแนบแน่นในอ้อมแขนของเขา !

แล้วรอยยิ้มแรกในรอบสิบกว่าวันของธามนิธิ ก็ปรากฏขึ้นบน ใบหน้าของเขา ” ยินดีต้อนรับกลับมาสู่อ้อมอกของฉัน ! สุด ที่รักของผม ! ”

ปาณียืนตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของธามนิธิ ที่บัดนี้ได้โอบ รัดตัวเธอเอาไว้แน่นด้วยความถวิลหา แต่ทางฝ่ายของเวทัสกลับ ยืนนิ่งไม่ไหวติง มองดูทั้งคู่ที่กำลังกอดกันอยู่ตรงหน้า วินาทีนั้น เวทัสรู้สึกปวดร้าวปานหัวใจจะแตกสลายเสียให้ได้ !

มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ปาณีกำลังเริ่มยอมรับในตัวเขา แล้วแท้ๆ แต่เมื่อน้าชายเขาโผล่มา เธอก็เหมือนจะเริ่มเปลี่ยนใจ

ท่ามกลางความสลับซับซ้อน สับสนวุ่นวาย ของเราสองสาม คนในซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นเสียงของไวยาตย์ก็ดัง แว่วเข้ามา และเมื่อเขาได้เห็นปาณีก็ถึงกับตะลึงงันไปอีกคน สอง คนนั้นก็กำลังประคองกอดกัน ส่วนอีกคนก็กำลังเหมือนจะใจ สลายไวยาตย์ได้เห็นสถานการณ์อันวุ่นวายสับสนนี้แล้วก็ถึงกับสายหัวเลยทีเดียว เขาเดินเข้าไปหาเวทัสและดึงตัวเขามายืน เคียงคู่กับตัวเอง ” คุณชายเวทีส !

เวทัสไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าถูกไวยาตย์ดึงตัวไป สายตาเขา ได้แต่จับจ้องไปที่สองคนที่กำลังกอดกันอยู่ตรงนั้น จ้องเขม็ง อย่างเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว ! แววตาของเขาในตอนนั้น เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นขุ่นเคือง เขาไม่ยอมที่จะให้มันเป็น แบบนี้ …..

ไม่กี่อึดใจต่อมา ยังไม่ทันที่ปาณีจะตอบสนองขานรับกับการ โจมของธามนิธิ จู่ๆตัวเธอก็เหมือนล่องลอยอยู่กลางอากาศ เธอ เหวี่ยงแขนขึ้นไปโอบรอบคอเขาเอาไว้แน่น

ธามนิธิค่อยๆเผยอยิ้มออกมา ก่อนจะกระซิบบอกคนที่กำลัง ยืนนิ่งเป็นตอไม้อยู่ในอ้อมแขนของเขา ” พวกเรากลับบ้านกัน เถอะ ! ”

เพียงคำพูดง่ายๆ เพียงประโยคเดียว กลับเรียกปฏิกิริยาของ ปาณีให้สะท้อนคืนกลับมาได้ หญิงสาวกัดเข้าไปที่คอของสามนิธิ อย่างเต็มแรง ก่อนจะบังคับตัวเองให้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงอัน ก้าวร้าวและเย็นชา ” คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ! คนสารเลว! ฉันบอกให้ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้

พูดจบ คนที่กำลังเกรี้ยวกราดคนนั้น กลับปล่อยโฮออกมา อย่างสุดจะกลั้น ปากก็ร้องไห้ไป มือก็ออกแรงทุบไปที่ชายหนุ่ม ” คุณมันคนเลว ! เลวที่สุด ! ฉัน ฉัน ! ฉันไม่ต้องการคุณแล้ว ! ไม่ใช่สิ คุณต่างหากที่ไม่ต้องการฉันแล้ว! คุณใจร้ายกับฉันมาก คุณทำฉันร้องไห้จนเกือบตายเลย รู้บ้างไหม !

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้โฮของหญิงสาว หัวใจของเขาก็เหมือน ถูกบีบจนเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาทันที เขาก้มหน้าลงไปจุมพิตลง บนริมฝีปากของเธอเบาๆ แล้วเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรเปียกๆเค็มๆ ไหลเข้าไปในปากตัวเอง ราวกับว่ารสชาตินั้นมันจะแทรกซึม เข้าไปในร่างกายของเขาหรือแม้แต่ในเลือดของเขาเอง

เพราะนั่นคือน้ำตาของผู้หญิงที่เขารัก ถึงแม้จะไม่อยากเห็น เธอต้องร้องไห้ แต่การที่ได้สัมผัสและรับรู้ถึงความรู้สึกของหญิง สาว ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ในตอนนี้ จะว่าไปมันก็เป็นความ รู้สึกที โคตรดีเลย !