ตอนที่ 849

ธามนิธินั่งดูตารางงานอยู่ในรถแต่ใจนี่นึกไปถึงปาณีนั้น

นึกถึงภาพเมื่อวานธามนิธิไม่ยอมรับไม่ได้ว่าถึงแม้ฟังคำ อธิบายของปาณีแล้วแต่เขาก็ยังผ่านหลุมนี้ไปไม่ได้

ธามนิธิดูเวลา ในนาฬิกาแล้วโทรหาไวยาตย์

ไวยาตย์ที่พึ่งส่งปาณีไปถึงโรงเรียนกำลังจะกลับรถก็เห็น โทรศัพท์สั่นก็รับ “สวัสดีครับคุณธามนิธิ ตอนนี้ปาณีไปถึง โรงเรียนอย่างปลอดภัยแล้วครับ……..

ธามนิธิที่อยู่อีกฝั่งก็สั่ง “ตอนนี้ฉันต้องการข้อมูลทุกอย่างของ จํารัสประธานบริษัทซี.ซี.เอสถ้าฉันเข้าไปถึงในห้องทำงานต้อง เห็นข้อมูลด้วย!”

พูดจบไม่รอให้ไวยาตย์ตั้งตัวก็วางสายไปเลย

ไวยาตย์มองโทรศัพท์ที่ถูกวางสายที่มีความรู้สึกอยากขว้าง โทรศัพท์ทิ้งแต่คิดไปคิดมาก็ไม่ได้ทำอะไร “โทรศัพท์มันไม่ผิดไม่ ควรไปลงใส่ที่มัน!”

ทำไรไม่ได้ไวยาตย์ยังไม่ทันขับรถก็รีบหาข้อมูลจํารัสก่อน

ธามนิธิเดินเข้ามาในบริษัทพอเห็นเขาก็รีบลุกขึ้น “สวัสดีครับ คุณธามนิธิ!”

ธามนิธิพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์
ระหว่างทางพนักงานก็ทักทายเขาตลอดสามนิธิก็ตรึงสีหน้าแต่ ก็พยักหน้าตอบกลับเบาๆแล้วเข้าไปในห้องทํางาน

เห็นไวยาตย์ยืนยิ้มอยู่ที่ข้างโต๊ะทำงานธามนิธิก็ยกคิ้วและมี สีหน้าแบบสอง ในวันนี้สักที “ของที่ฉันต้องการล่ะ?”

ไวยาตย์ยิ้มแล้วยื่นซองเอกสารไปให้ “จำรัสอายุ25ปีเป็น ประธานหลักของบริษัทซี.ซี.เอสในเขตเอเชียรายได้ร้อยล้านต่อ ปี! พ่อเป็นไตรวิทย์อายุ45ตอนนี้เกษียณแล้ว แม่เป็นธีนาถอา 42ปีตอนนี้เป็นหัวหน้าสมาคมสตรี……..

ฟังที่ไวยาตย์พูดไปด้วยแล้วมองเอกสารในมือไปด้วยควา มนิธิก็ขมวดติดกันอีกรอบ

โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นหน้าอันหล่อเหลาของจำรัสก็ทำให้ ธามนิธิยื่นมือมาจับใบหน้าตัวเองไม่ได้จากนั้นก็เก็บ เก็บมือมาเคาะ โต๊ะ

ไวยาตย์มองการกระทำเขาอย่างแปลกใจแล้วบอก “ที่จริงคุณ ธามนิธิไม่ต้องไปเทียบกับจำรัสก็ได้นะครับคุณหล่อกว่าเขาตั้ง เยอะ!”

ธามนิธิยกหัวขึ้นมองไวยาตย์อย่างแปลกใจจากนั้นถาม “ฉัน หล่อกว่าเขาจริงหรอ?”

ไวยาตย์เห็นธามนิธิที่ยังมึนๆอยู่ก็อดหัวเราะเกือบไม่ไหว “ครับ! ผมไวยาตย์ก็สาบานถ้าใครบอกว่าคุณไม่หล่อเท่าเขาตา คนนั้นคงโดนสิ่งสกปรกมาบังตาไว้!”
ธามนิธิมองไวยาตย์ที่สาบานอย่างจริงจังก็ไม่ได้สนใจเขาแล้ว ดูรูปของจํารัสตอ

อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของไวยาตย์ก็ดังขึ้นมาเลยรีบเอาขึ้นมาดู จากนั้นก็มองธามนิธิที่ทำหน้าอย่างตระหนักใจก็บอกว่า “คุณธา มนิธิครับจอมพลนเทพป่วยอาการหนักครับ

พูดจบตัวเองก็เอาโทรศัพท์ขึ้น โทรหาเมธชนัน

“ๆๆๆๆ……. โทรศัพท์ไม่มีใครรับสายสักที

ธามนิธิรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมสั่งไวยาตย์ “ตอนนี้เอาตารางช่วงนี้ของฉันถอยหลังไปก่อน! ฉันจะไปปักกิ่ง คนเดียว! ใช่แล้วโทรไปบอกปาณีด้วยไม่ดีกว่าส่งข้อความไปว่า ฉันไปปักกิ่งแค่นี้ก็พอแล้ว……

เดินไปถึงหน้าลิฟต์ธามนิธิก็สั่งไว้เยอะมากแล้ว

ไวยาตย์มองธามนิธิที่ก้าวเข้าในลิฟต์ก็บอก “คุณธามนิธิ! สู้ นะครับ!”

ธามนิธิไม่ได้หันมามองแล้วกดไปชั้นที่ลบหนึ่งประตูลิฟต์ก็ปิด

ลงช้าๆ

ไวยาต ถอดหายใจเฮือกใหญ่จากนั้นก็พูดกับพนักงานที่ พยายามมองมาทางนี้ว่า “คุณธามนิธิมีธุระช่างหลายวันต่อจากนี้ จะมีฉันที่ทำงานร่วมกับพวกเธอ!

พอประโยคนี้ออกมาก็มีพนักงานที่อยากรู้อยากเห็นเข้าไปหา ไวยาตย์ “คุณไวยาตย์มองหน่อยได้ไหมว่าคุณธามนิธิไปทำธุระที่ไหน?

ไวยาตย์มองคนพวกนั้นแล้วทำสีหน้าปกติ “จเรเธอว่างมาก ใช้ ไหม? งั้นให้ฉันช่วยจัดงานใหม่ให้เธอหน่อยไหม?”

จรก็เดินออกมาอย่างหมดอารมณ์ ไวยาตย์มองไปรอบๆแล้วพูดตักเตือน “คุณธามนิธิไม่อยู่ทุก

คนก็ต้องยิ่งขยันทํางานเข้าใจไหม?”

พนักงานทุกคนตอบ “เข้าใจ!”

ไวยาตย์ค่อยเดินเข้าไปในห้องทำงานธามนิธิอย่างพึงพอใจ แล้วช่วยเขาเลื่อนวันนัดต่างๆ แถมยังจัดการเอกสารที่ยังไม่ทัน ได้จัด

ธามนิธิขับรถไปที่สนามบินจากนั้นก็รีบขึ้นเครื่องบินพึ่งนั่งลง ไปเขาก็ประกาศว่าจะบินแล้ว

ธามนิธิมองเวลากำลังจะโทรหาปาณีก็เห็นแอร์โฮสเตสยิ้ม แล้วเดินเข้ามาบอก “คุณคะรบกวนช่วยปิดเครื่องมือสื่อสาร อิเล็กทรอนิกส์ด้วยนะคะ! เครื่องบินกำลังจะบินสัญญาณของ โทรศัพท์คุณจะไปรบกวนหมวดการบินของเครื่องบิน! ขอความ ร่วมมือด้วยค่ะ!”

ธามนิธิคิดไปคิดมาจากนั้นก็ปิดโทรศัพท์

ระหว่างทางธามนิธิมองวิวข้างนอกและคิดไปเรื่อย

จอมพลนรเทพเป็นคนที่คอยดูเธอตั้งแต่เริ่มจนตอนนี้โดยเฉพาะการฝึกฝนที่จอมพลนเทพได้สอนไว้ให้ใส่ใจอย่างมาก ขนาดลูกชายแท้ๆอย่างเมธซนั้นยังไม่ได้การรับดูแลดีขนาดนี้

ก็เลยถ้าจะบอกว่าคนที่ธามนิธิอยากขอบคุณมากที่สุดก็คือ

จอมพลนรเทพ

โดยเฉพาะหลังจากที่ตัวเองบาดเจ็บจอมพลนรเทพก็จะโทรมา ถามทุกเดือนอาการเขาทุกเดือนแต่ตอนนั้นธามนิธิไม่อยากเจอ คนที่เกี่ยวข้องกับเมธซนั้นเลยสักนิดจากนั้นเลยห่างไกลจาก จอมพลนรเทพ

ไม่คิดว่าครั้งที่แล้วยังไปงานฉลองวันเกิดของจอมพลนรเทพ แต่ครั้งนี้กลับไปเพราะมีการป่วยหนัก

ธามนิธิแอบคิดในใจอย่างเศร้า “โลกมันไม่แน่ไม่นอน! ฉัน ต้องรักษาตอนนี้ของพวกเราไว้สินะ? ไม่อย่างงั้นเดียวถ้าแก่มันก็ จะไม่ทัน”

นึกถึงตรงนี้เขาก็คิดถึงปาณีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสนึกถึง ภาพที่เธอกินของใบหน้าที่ยิ้มบานอย่างมีความสุขนั้นทำให้อด หัวเราะไม่ได้

แอร์โฮสเตสมาเดินดูในเครื่องบ่อยๆเห็นธามนิธิทำหน้ายิ้ม รีบเข้าไปยกแก้วให้เขา “คุณคะต้องการเครื่องดื่มอะไรไหมคะ? อันนี้เป็นน้ำส้มที่พึ่งปันสดเอาสักแก้วไหมคะ?”

ธามนิธิชะงักถึงแม้ตกใจแต่ก็รับน้ำส้มที่แอร์โฮสเตสส่งมา “ขอบคุณครับ!”
แอร์โฮสเตสยิ้มแล้วหันกลับไปมองการแต่งตัวที่มีความเป็น ลูกผู้ชายของธามนิธิแล้วมองหน้าที่เขายิ้มทันใดนั้นก็หลงธามนิธิ ไปอย่างเต็มที่

ธามนิธิไม่เห็นความผิดปกติของแอร์โฮสเตสจากนั้นก้มหัวลง ดื่มหนึ่ง แล้วมองนอกหน้าต่างต่อ

ระหว่างทางแอร์โฮสเตสดูแลธามนิธิอย่างเป็นพิเศษมากพิเศษ จนคนที่เย็นชาอย่างธามนิธิยังรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติแล้วหลัง จากที่แอร์โฮสเตสคนนี้ส่งผ้าห่มมารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ธามนิธิก็พูด ไปว่า “ผมแต่งงานแล้วครับ!!

แล้วเขาก็ขอบคุณแอร์โฮสเตสและปฏิเสธผ้าห่มที่เธอเอามา ให้ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ

แอร์โฮสเตสคนนั้นชะงักไปสักแบบจากนั้นค่อยยิ้มอย่างมี

มารยาทแล้วเดินกลับไปที่พักบริการ