กินข้าวในร้านอาหารเสร็จธามนิธิก็ส่งปาณี กลับไปที่ห้องแล้วได้ยินที่ปาณีพูด “ที่จริงให้ฉันไป โรงเรียนแล้ว ก็ได้

ถึงแม้ไม่ไปทํางานที่บริษัทของธีระอย่างน้อย เธอก็ควรไปเรียน

ธามนิธินั่งอยู่ขอบเตียงพูดด้วยเสียงขรึม ฉัน ไม่ชอบตอนที่เธอไม่เชื่อฟังแบบนี้”

ปาณีมองใบหน้าเย็นชาของเขา อือ”

ราวกับการที่ไม่ให้เธอไปเรียนมันเป็นเรื่องที่ ไม่ยุติธรรมมากๆ

ที่จริงเขาก็เป็นห่วงเธอแต่พอเห็นสายตาของ เธอแล้วราวกับว่าเขากำลังรังแกเธออยู่

ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น พักแค่ สองวันเสร็จแล้วก็กลับไปเรียนต่อเลย ฟังกันหน่อย” “รู้แล้ว” โดนเขาเกลี้ยกล่อมแบบนี้ที่จริงมันก็

ดีใจนะ

ถึงแม้อาจจะเป็นแผลเล็กๆแต่โดนธามนิธิเป็น ห่วงไม่ไว้ใจให้เธอไปโรงเรียนสภาพนี้เลยบังคับให้ เธอพักผ่อนในบ้านก่อน

ปาณีไม่ใช่คนโง่จะไม่รู้ว่าเขาดีได้ไง?

เธอมองธามนิธิแล้วถาม “งั้นวันนี้คุณอาไป บริษัทหรือเปล่า?”เก้าอี้เช่นก็คือพี่เขยเธอ

แต่ตอนนี้เก้าอี้เข็นของธามนิธิก็ไม่มีแล้วเลย ทำให้นกันต์ไม่แน่ใจว่าเป็นใคร

ธามนิธิเห็นเขายังยืน ออยู่ก็พูด เธอมาพอดี เลยไปคุยเป็นเพื่อนพี่สาวเธอหน่อย

ตอนนี้ปาณีไปโรงเรียนไม่ได้กลัวเธอโวยวาย เขาเลยเรียกนกันต์มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ได้ยินที่ธามนิธิพูดเสร็จ “…..ครับ”

นี่เป็นพี่เขยเขาจริงด้วยเ

ธามนิธิเดินไปห้องสมุดทํางานที่เหลือต่อ นภันต์เดินเข้าไปแล้วหาสายตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี พี่เขยผมหายดีแล้ว?”

“อือ” ปาณีมองนภันต์ที่ตกใจไปใหญ่ก็หัวเราะ “ตกใจอะไร?”

ปาณีลืมไปเลยว่าตอนที่ตัวเองเห็นธามนิธิยืน ได้ตกใจขนาดไหนกัน

“งั้นต่อไปเขาก็ไม่ต้องนั่งเก้าอี้เข็นแล้ว?”

“อือ”

พูดถึงเรื่องนี้ปาณีก็รู้สึกมีความสุข

นกันต์นั่งลงไปข้างๆแล้วมองปาณีทั้งตัวยังอึ้ง

อยู่

ปาณีถาม “เธอมาได้ยังไง?”

“พี่เขยบอกเธอบาดเจ็บเลยให้ผมมาดูหน่อย นภันต์ถามอย่างเป็นห่วง “เป็นยังไงหนักไหม?”
“ไม่หนัก” ปาณี “เขาไปลาที่โรงเรียนแล้ว บังคับให้ฉันพักผ่อนที่บ้านที่จริงฉันอยากไปเรียน มากกว่า”

นภันต์ฟังจบก็รู้สึกอิจฉา “พี่เขยนี่ดีกับพี่จริงๆ เลย ผมก็อยากพักผ่อนที่บ้านไม่อยากไปเรียน”

มีน้องชายที่เรียนไม่เก่งแบบนี้ปาณีก็ได้แต่ หมดคําพูด

นกันต์กุยเป็นเพื่อนกับเธอสักพักและยังเล่น เกมส์เป็นเพื่อนเธออีกแต่ก็โดนคนในทีมแข่งเรียก กลับไป