ตอนที่621

ปาณีเอ่ยขึ้นอย่างจริงใจ “ฉันจะไปขอโทษเขา

นอกจากเอ่ยขอโทษแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นอีก

..….….………….เอ่ย “อีกสักครู่พวกเราต้องออกไปข้างนอก คุณธามนิธิอยากพบเพื่อน วันนี้เธออยู่ที่นี่พักผ่อนเถอะ

อย่างงั้นพวกเธอจะกลับมาเมื่อไหร่”ปาณีไม่อยากจะอยู่ที่นี่ คนเดียวนัก เธอไม่คุ้นชินกับที่นี่ ถึงแม้จะมีน้ามุงที่คอยพูดคุย ได้อยู่ที่นี่ แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี

เธอชอบที่จะอยู่ข้างกายธามนิธิ ขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆเธอถึงจะ รู้สึกปลอดภัย

แต่วันนี้เขาโกรธเธอเข้าแล้ว เห็นทีคงจะไม่พาเธอไปด้วยแน่

ไวยาตย์เอ่ย “ฉันจะให้เขากลับมาเร็วที่สุด”

เขาถอนหายใจขึ้นมาครั้งหนึ่ง เรื่องราวของคนสองคน เขา เข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้

แถวตัวเขาในตอนนี้ ขนาดสาเหตุที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเขายังคง ไม่รู้อย่างชัดเจนเสียด้วยซ้ำ

ปาณีเพิ่งจะคุยกับไวยาตย์จบลงก็มองเห็นธามนิธิเดินออกมา แล้วเรียบร้อย เขาเปลี่ยนชุดแล้วและมองดูเธออย่างเย็นชารอบ หนึ่ง ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง
สายตาที่มองเธอคู่นั้นราวกับเข็มก็มิปาน ทำเอาปา รู้สึก หวาดหวั่นขึ้นมาในใจ

หลังจากธามนิธิออกไปแล้ว เธอก็นั่งรับแดดอยู่ที่ระเบียงโดย มีแมวของน้ามุงกำลังนั่งอยู่บนตักเธอ ปาณีที่ด้านหนึ่งกำลัง ลูบไล้เจ้าแมวเหมียว อีกด้านที่กำลังคิดว่าจะขอโทษคุณอายังไง

“ปาณี” เมธซนั้นยืนอยู่ในสวนและกำลังมองเธออยู่ “เธออยู่ที่ นั่นคนเดียวได้ไงหล่ะ?”

“คุณอาออกไปเจอเพื่อนข้างนอก ส่วนฉัน……ฉันมีธุระนิด หน่อย” เธอก็มีมาดของตัวเอง จึงไม่ได้เอ่ยออกไปว่าตนเองถูกทิ้ง ไว้ที่นี่

แบบนี้ฟังดูแล้วน่าสงสารไปหน่อย แถมไม่แน่ว่าอาจจะถูกเมธ ชนันหัวเราะเยาะเอาได้

เมธชนั้นเอ่ยถาม “ธุระอะไร? เสร็จหรือยัง? ฉันอยากพาเธอไป เดินเล่น ไปไหม?”

“ไปไหน? มาที่นี่เป็นครั้งแรก ปาณีค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น อยู่บ้าง

พรุ่งนี้พวกเขาต้องบินแต่เช้า อันที่จริงเธอก็อยากออกไปดูข้าง นอก แต่คุณอานั้นยังเป็นอย่างยิ่งเธอจึงไม่กล้าเอ่ยขอขึ้นมา เมธซมันเอ่ย “ไปไหนก็ได้ ตามใจเธอ

“งั้นนายรอฉันแปปนึง”ปาณีสวมรองเท้าอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งลงมา

เธอไม่แม้แต่กระทั่งจะแต่งหน้า เมอซันเห็นเธอวิ่งลงมาอย่าง เรียบง่าย ก็อดตะลึงอยู่บ้างไม่ได้ ฉันคิดว่าเธอไม่ให้เกียรติ น เลย

“ฉันทำไม?”ปาณีรู้สึกงง

“พวกผู้หญิงเวลาออกจากบ้าน ไม่ใช่ว่าจะต้องแต่งหน้าแต่ง ตัวอยู่ครึ่งวันหรอกหรือไง? “อย่างน้อยนลินก็เป็นแบบนั้น

เมื่อก่อนยามออกไปข้างนอกกับเธอ เมธะนั้นจะต้องคอยเธอ เป็นเวลานานเสมอ

ปาณีมองไปยังเขา “ฉันหน้าสดหน้าเกลียดมากหรือ?” “น่าเกลียดสุดๆไปเลย”

“งั้นก็ดีแล้วนี่”ปาณีเอ่ย “ฉันจะแต่งหน้าให้นายดูไปทำไม

กัน?”

ยามค่ำ เมื่อธามนิธิและไวยาตย์กลับมา ปาณีนั้นไม่อยู่บ้าน น้ามุงมองเห็นธามนิธิจึงขึ้นและเอ่ย “ธามนิธิกลับมาแล้ว หรือ?”

ธามนิธิพยักหน้า และมองไปรอบๆคิดอยากเอ่ยถามอะไรขึ้น แต่กลับไม่เอ่ยออกมาก

“ปาณีหล่ะครับ?” กลับเป็นไวยาตย์ที่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จึงเอ่ยถาม นมาแทน

น้าล่างเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เธออยู่บ้านคนเดียวน่าเบื่อ ฉัน เลยให้ขนันพาเธอออกไปเดินเล่น พวกเธอต้องขึ้นเครื่องพรุ่งนี้ เช้าไฟไหม?”

“ครับ”ไวยาตย์พยักหน้า มองเห็นยามนิธินั่งลงในมุมหนึ่ง

น้าล่างนผลไม้มาวางบนโต๊ะให้เขา แต่เขากลับไม่ได้แตะ ต้องมันแต่อย่างใด

รออยู่เกือบชั่วโมง ข้างนอกบ้านก็มีเสียงจอดรถดังขึ้นมา

ที่ที่ธามนิธินั่งอยู่นั้น สามารถมองเห็นปาณีเดินลงมาจากรถ ของเมธชนันได้อย่างพอดี

เห็นเธอมีรอยยิ้มประดับที่มุมปาก เห็นทีคงเบิกบานใจอยู่ไม่

น้อย?

ถึงแม้ว่าวันนั้นจะเป็นพี่น้องของตนเอง แต่ยังไงซะก็ถือว่า เป็นผู้ชาย พอมองเห็นทั้งคู่กลับมาด้วยกัน ดวงตาของธามนิธิก เข้มขึ้นมา

ไม่นานนัก ด้านหลังก็ส่งเสียงปาณีที่เอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ “ไวยา ตย์ พวกคุณกลับมาแล้วหรือ