ตอนที่ 361

จนวิภายิ้มพลางลุกขึ้น “ก็ได้ๆ พี่ไปล่ะ ! พอมีเมียก็ลืมพี่สาว

ซะแล้ว ”

ธามนิธิตอบว่า “หนวกหูจริง”

แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ชอบทะเลาะกับใคร

ตอนอยู่บ้าน ก็ชอบอยู่เงียบๆ หรือไม่ก็พูดจากับปาเยอะ

หน่อย

จนวิภานิสัยของน้องชาย เลยไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ สบายใจ จึงเดินออกจากบ้านพร้อมกับถอนหายใจ

ปาณีมองตามหลังเธอยิ้มๆ

เธอวางหมอนทำท่าจะเอนตัวลงนอน แต่แล้วเห็นธามนิธิ ขึ้นมาบนเตียง จึงร้องด้วยความแปลกใจ “คุณอา?”

เขาขึ้นมาบนเตียงตอนนี้ทำไมกัน?

มือของเขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดด้วยพละกำลัง ปาณี ไม่ทันตั้งตัว คางจึงไปกระแทกกับหน้าอกเขาอย่างจัง เธอร้อง “อย่าทำแบบนี้ค่ะ ! อีกเดี๋ยวคุณแม่ก็ขึ้นมาแล้ว เวลานี้ฐิติพรกำลังต้มข้าวต้มให้เธออยู่
ธามนิธิมองที่เธอ พูดน้ำเสียงทุ้มว่า “ได้ยินว่าเธอจะ

พยายามหรือ?”

ปาณีรู้สึกแปลกใจ “อะไรนะคะ?”

“ที่เธอบอกพี่ไปเมื่อกี้” เขาทำน้ำเสียงจริงจัง “ในเมื่อเธอ บอกว่าจะพยายามเห็นที่ ฉันก็คงต้องพยายามด้วยเหมือน

กัน”

.” จะเป็นลม !

เธอพูดกับพี่ตั้งครึ่งค่อนวัน เขาดันไม่ควรจำมาก

ที่สุดได้ เอากะเขา…….

ปาณีบอกว่า “คุณจริงจังหน่อยไม่ได้หรือคะ? แล้วเมื่อกี้

ใคร ที่ทำให้พี่สาวเอาจริงได้?

“พี่ส่วนพี่ เธอส่วนเธอ”

“คุณเห็นว่าหนูเด็กกว่า เลยคิดหลอกกันสินะ” ปาณีมอง

ค้อนเขา

ธามนิธิอธิบายว่า “ไม่ได้หลอกเธอ แต่เพราะรักต่าง

หาก !”

“ก็ได้ คุณมันหล่อนี่ พูดอะไรก็ถูกหมด” ปาณีไม่ชอบโต้ เถียงกับเขา

ธามนิธิกุมมือเล็กๆที่เย็นเฉียบของเธอ “ถ้างั้น ฉันรักเธอหรือเปล่า?”

“รักค่ะ” ในขณะที่ปาณีตอบ ดวงตาก็มองไปที่ลูกกระเดือก

ที่สั่นไหวของเขา

คนหล่อ แค่เคลื่อนไหวร่างกายนิดหน่อย ก็ยังดึงดูดใจ

เป็นบ้า

ตอนนี้ในห้องมีแค่พวกเขาสองคน พูดหยอกล้อกันแบบนี้

ก็ไม่น่าเกลียดอะไร

“เป็นคนที่รักเธอมากที่สุดในโลกหรือเปล่า?”

“ก็ใช่”

“แล้วเธอรักฉันไหม? “ธามนิธิถาม

ปาณี : ” ….อืม”

เธอพยักหน้ารับ เขินจนไม่กล้ามองเขา

ธามนิธิมองไปที่สาวน้อย น้ำเสียงปืนหยอกเย้า “ไม่รู้ว่าที่ เธอบอกว่ารัก เป็นอย่างเดียวกับที่ฉันบอกหรือเปล่า”

เขามักรู้สึกว่า ที่ปาณีชอบเขาเป็นเพราะเขาทำดีต่อเธอ

ไม่ใช่ความรักแบบที่ขาดเขาไม่ได้

ปาณีรู้สึกแปลกใจ “รักมีหลายแบบด้วยหรือคะ?”

“ต่อไปเธอจะเข้าใจเอง” เรื่องพรรณนี้ ธามนิธิคิดว่าตัวเขาเองก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

จึงไม่อยากอธิบายให้ยืดยาว

ปาณีซึ่งอยู่ในอ้อมกอดเขา ถามขึ้นว่า “คุณอา ที่หนูไม่ได้

ท้อง รู้สึกผิดหวังมากหรือเปล่าคะ?”

เธอนึกขึ้นได้ว่าหลังจากที่เขากลับมาแล้ว ก็เอาแต่คอย

ปลอบใจเธอ

ไม่เคยถามเลยว่า ถ้าเกิดมีลูกขึ้นมาจริง เขาจะดีใจไหม

นะ?

ธามนิธิยิ้มๆ “เธอยังสาวอยู่ ไม่รีบหรอก”

ปาณีมองออกว่า คุณอาก็หวังอยากมีลูกมากเหมือนกัน

จึงได้พูดเชิงปรึกษากับเขาว่า “คุณอา เมื่อหนูตกลงใจแล้ว ก็จะมีลูกให้กับคุณอาแน่นอน เพียงแต่…..หนูรู้สึกตัวเองยัง ไม่พร้อมดี คนรอบตัวเราที่แต่งงานเร็ว หลายคนเมื่อมีลูก แล้ว ไม่ยอมเลี้ยงเอง กลับให้ปู่ย่าตายายเป็นคนเลี้ยง ส่วน ตัวเองออกไปทํางานหาเงินทุกวัน จึงไม่มีเวลาใส่ใจลูกๆ เด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ส่วนใหญ่มักจะดื้อและชอบก่อปัญหา หนูไม่อยากให้ลูกของหนูต้องเป็นแบบนั้น ตอนนี้หนูอายุยัง น้อย เวลาเจอปัญหาก็จัดการได้ไม่ดี แม้แต่ตัวเองก็ยังเอาตัว ไม่รอด แล้วจะเลี้ยงเด็ก ให้ได้ยังไง ดังนั้น คุณอารออก หน่อยได้ไหมคะ?”