ตอนที่ 291

เธอต้องการความกล้าอย่างมากในการนั่งอยู่บนตักเขา

อยากหนีแต่หนีไม่ได้

จึงทำได้แต่ไอแห้งๆ “หนูว่าเรียกปาณีเฉยๆก็ได้ค่ะ

“เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่” ธามนิธิชินกับการตีสองหน้าของเธอแล้ว ตอนนี้ได้ใจก็หวานเสน่ห์เขาอย่างรุนแรง พอรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่เป็น ผลดีต่อตนเอง ก็ตัวเหมือนหมาน้อยเก็บหางเพราะขี้กลัว

ไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาของธามนิธิ พูดเสียงอ่อนว่า “หนูแค่ ล้อเล่นกับคุณเอง คุณอาคงไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริงหรอกไหมคะ?”

“ยิ้ม ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง” เขาพูดอย่างหยิ่งยโส มือที่กอดเอวเธออยู่ก็ออกแรงมากขึ้นไปอีก

อยากได้ยินเขาเรียกว่าเบบี้?

นี่เป็นคำพูดที่เหมาะจะพูดตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น

ทันใดนั้นปาณีก็คิดถึงความเหนื่อยล้าของเมื่อคืน ถึงตอนนี้ เธอยังรู้สึก เธอรีบอ้อนวอนขอร้อง “หนูผิดไปแล้ว! ครั้งหน้าหนูจะไม่ล้อคุณต่อหน้า

ขาอ่อนอยู่เลย

คนอื่นอีก”

“ในเมื่อสำนึกผิดแล้วก็ต้องถูกทำโทษ เธอว่ายังไง?” เขามองไปยังเธอ สายตาที่กำลังอ่อน เหมือนจะดึงดูดวิญญาณของฝ่ายตรงข้ามออกไปได้

ปาณีไม่มีแรงต่อต้านใบหน้านี้เลยจริงๆ มองเขาอย่างหม่อลอย

รามนิธิกัมหน้าลง จะจูบแล้ว ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ ดังขึ้น

เห็นเพียงแต่ธามนิธิที่ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่มีคนมา ขัดจังหวะ

ปาณีพูดว่า มีคนมาค่ะ ไวยาตย์มีธุระกับคุณรึเปล่าคะ?”

“ให้เขารอไป” หน้าลง ถึงฟ้าจะถล่มก็ไม่สามารถหยุดยั้งแรง กระตุ้นที่เขาอยากจะจูบปาณีได้ “ไม่เอาค่ะ” มีคนอยู่ ปาณีไม่ชิน ยื่นมือไปปิดปากเขา รั้งเขาไว้ ธามนิธิเอามือเธอออก “เป็นเด็กดีหน่อยสิ จูบครั้งหนึ่งและฉันจะให้เธอ ไปเปิดประตู”

หลังจากที่เกิดความเร่าร้อนกับเธอเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ เขาอยากเพียง กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ทะนุถนอมเธอ

เธอคือปาณี เป็นปาณีของเขา คนน่ารักของเขา ยิ่งเป็นสุดที่รักของเขา แต่ว่า ไม่รอให้เขาได้จูบปาณี เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก็อกๆๆ

ครั้งนี้ เสียงของเวทัสดังมาจากข้างนอก “น้าครับ”

เป็นเวทัสเองหรอกหรอ?

ธามนิธิขมวดคิ้ว เขายังไม่ทันตอบประตูก็ถูกเปิดออกแล้ว

ตอนไวยาตย์ออกไปเขาไม่ได้ล็อคประตู ดังนั้น คนที่อยู่ข้างนอกจึง สามารถเปิดเข้ามาได้ ภาพที่ปรากฏในสายตาของเวทัส คือปาณีถูกธามนิธิกอดไว้ ทั้งสองคน

ใกล้ชิดเป็นอย่างมาก เขาอยู่ยืนข้างๆ อึ้งไปสักพัก

ปาณีนั่งอยู่บนตักธามนิธิ ถูกเวทัสมาเห็นภาพนี้เข้า แก้มทั้งสองข้างของ เธอก็เริ่มแดง รู้สึกอายเล็กน้อย ความรู้สึกอึดอัดยังคงดำเนินต่อไปกลาง

อากาศ

แม้ว่าเธอกับเวทัสจะมีเรื่องบาดหมางกัน แต่เธอก็ไม่อยากวิธีนี้ในการ เอาคืนเขา

แต่วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงเวทัสที่สงบนิ่งดุจเสียงน้ำ “ผมคิดว่าน้าไม่

อยู่ในห้องสักอีก”

เปรียบเสมือนภาพที่ทั้งสองคนกำลังจู่จี้กันนั้นเป็นเรื่องธรรมดาใน

สายตาของเขามาก

เขาไม่ถือสาเลยแม้แต่น้อย!

“มีเรื่องอะไร?” มีอของธามนิธิยังคงกอดเอวปาณีไว้ ไม่ปล่อยออกแต่ อย่างใด ในเมื่อเวทัสอยากดู งั้นก็จะให้เขาดูเต็มที่

กอดเมียในบ้านของตัวเอง เหมือนจะไม่ต้องหลบใครนะ

บนใบหน้าของเวทัสโผล่รอยยิ้มเป็นเด็กดีขึ้นมาทันที พูดขอร้องด้วยน้ำ เสียงอ้อนว่า “น้าครับ ลงไปเล่นหมากล้อมข้างล่างกับผมหน่อยได้เปล่า?” ก็เหมือนกับเด็กนักเรียนเรียนดีในโรงเรียนขอคุณครูว่า : สอนการบ้าน ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ

แม้ว่าจะเป็นปาที่เกลียดเวทัสขนาดนี้ พอเห็นรอยยิ้มของเขาแบบนี้ ยังอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปสักพัก

นี่….เป็นเวทัสจริงๆหรอ?

เขากินยาผิดไปแล้วแน่ๆ!

ปกติคนที่ทำหน้าเป็นชาขนาดนั้น ในตอนนี้กลับอ้อนธามนิธิขนาดนี้?