ตอนที่ 373

“วันที่ปากไม่สบาย เธอเป็นคนพูดหรือเปล่า? เธอสนิทกับปา มากที่สุด ในมหาลัยก็มีแต่เธอที่รู้เรื่องนี้ โมรี… ฉันเคยนึกว่าเธอ เป็นคนดีมาตลอด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันรู้สึกผิดหวังมาก จริงๆ”

พูดจบ ชยรพก็เดินออกไปอีกคน

แต่ไหนแต่ไรเขาคิดว่า โมรีเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ เธอได้ทําร้ายปาณี ดังนั้นคงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดอีกแล้ว !

สมาชิกคนอื่นพอเห็นโมรีทะเลาะกับหัวหน้าและรองหัวหน้า ก็

ไม่กล้าพูดอะไร

โมรียิ้มออกมาอย่างขมขื่น ไม่นึกว่าที่เธอคลุกคลีอยู่กับพวก เขาทุกวัน ยังสู้ปาณีที่โดนดูถูกแค่นิดหน่อยยังไม่ได้

คืนนี้ธามนิธิไม่กลับบ้านเหมือนเคย ส่วนเวทสกลับถึงบ้านแล้ว น้ามุงถามเขาว่า “ไหนบอกว่ามีแข่ง ต้องอยู่ซ้อมไม่ใช่หรือ?” อีกทั้ง เขายังเข้าร่วมรายการของมหาวิทยาลัยด้วย

เวทีสพูดว่า “อยากทานข้าวฝีมือคุณน้า ก็เลยกลับมาครับ เขาแค่หาข้ออ้าง พอเงยหน้าขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ปาณี

ค่นี้ปาณีพูดน้อยเป็นพิเศษ ถ้าไม่มีใครถามอะไรเธอ เธอก็ไม่ พูดอะไรเลย
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว เธอก็ขึ้นไปนอนพักบนห้อง

น้าล่งพูดขึ้น หลังจากมองตามหลังเธอไปว่า “วันนี้ปาณีเจอ เรื่องอะไรมาหรือเปล่า? ดูไม่ค่อยสบายใจ

“หรือครับ?” เวทัสไม่เอ่ยถึงเรื่องวันนี้กับน้ามุง เพียงแต่ ถามว่า “คืนนี้น้าถามไม่กลับบ้านหรือครับ?”

“ดูท่าจะไม่กลับล่ะ สองวันนี้น้าเขางานยุ่งมาก” น้าล่างตอบ “ไม่รู้ว่าทานอะไรบ้างหรือเปล่า”

ในสายตาของน้าล่ามุง ไม่ว่าจะเป็นธามนิธิ หรือปาณี หรือเวท สก็ตาม เธอมองพวกเขาเป็นเหมือนเด็ก จึงรู้สึกเป็นห่วงเป็นใย พวกเขาทุกวัน

เวทัสตอบว่า “มีไวยาตย์อยู่ด้วยฮะ”

ไวยาง ทํางาน สามารถวางใจได้ โดยเฉพาะเขาจะยิ่งใส่ใจ กับเรื่องของธามนิธิเป็นพิเศษ

เขาจงรักภักดีต่อชามนิธิมาก ทุกคนล้วนไว้ใจเขา

ลงพยักหน้า “ก็จริง”

เวทสขึ้นไปชั้นบน ยืนอยู่ที่หน้าห้องของปาณี อยากเคาะประตู เรียก แต่คิดอีกที ก็ติดสินใจไม่เคาะ

ทั้งหมดเป็นเพราะโมรีแท้ๆ ถึงได้เกิดเรื่องในวันนี้ ถ้าเขาเคาะ ประตูเรียกเธอมาคุยเรื่อง นี้อีก เกรงว่าเธอจะยิ่งเกลียดเขามาก
เวทัลลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันหลังเดินกลับไป

ปาณีนั่งพิงหมอนบนเตียง คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอนั่งใน ท่านั้นอยู่นาน จนกระทั่งโทรศัพท์มือถือตั้งขึ้น

เธอกดปุ่มรับสาย “คุณอา

“ทานข้าวหรือยัง?” เสียงแสดงความห่วงใยของธามนิธิดัง

ออกมาจากมือถือ

“ทานแล้วค่ะ” ปาณีตอบ

ธามนิธิถามต่อว่า “เป็นอะไรไป? น้ำเสียงไม่ค่อยร่าเริงเลย

เธอทุกข์ใจมาก แต่พอได้ยินเสียงของเขาแล้ว ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ

เธอคิดว่าหากมีปัญหา แล้วต้องให้คุณอามารับรู้ทุกเรื่อง จะไป

เพิ่มความลำบากใจให้เปล่าๆ

ปาณีจึงตอบว่า “เปล่าค่ะ แค่รู้สึกคิดถึงคุณนิดหน่อย

เขาออกจากบ้านไปวันเสาร์ นี่ก็วันจันทร์แล้ว ยังไม่กลับบ้าน

ถึงแม้จะโทรศัพท์หากันตลอด แต่ปาณีก็ยังรู้สึกคิดถึงเขาอยู่ดี

ทุกครั้งที่เจอกับเรื่องทุกข์ใจ เธอจะนึกถึงความรู้สึกอบอุ่นใจ เวลาอยู่ข้างๆเขา

ยามนิยม ส่งน้ำเสียงแสดงถึงความอ่อนโยนเป็นพิเศษมา ตามสาย “สองวันนี้ค่อนข้างยุ่งหน่อย ปลีกตัวมาไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ปาณีตอบอย่างเข้าใจดี “คุณตั้งใจทำงานนะคะ ฉันจะรอคุณอยู่ที่บ้านค่ะ

“เธอก็รีบเข้านอนเร็วๆ อย่าลืมห่มผ้าด้วย อย่าปล่อยให้ตัวเอง เป็นหวัดล่ะ” ช่วงนี้อากาศหนาวเย็นขึ้น แต่น้ำเสียงของเขากลับ อบอุ่นแบบนี้เสมอ

ความห่วงใยนี้ ทำเอาขอบตาของปาณีเปียกชื้น โดยเธอไม่รู้ตัว

“ค่ะ”