ตอนที่715

นี่ยังบอกว่าไม่โกรธอีก?

ปาณีไม่เพียงแต่รู้สึกว่าเขาโกรธแถมยังโกรธมากๆด้วย

เธอไปอิงไหล่เขาแล้วอ้อนสุดๆ “ไม่ใช่คุณอาสำคัญที่สุดในใจ ฉันแล้วอะไรคือคุณอาไม่สำคัญ

“โกหก” เขาบ่นเธอ

ฉันไม่ได้คนขี้โกหกสักหน่อย

“ขอโทษ” ปาณีบอก “วันนี้ฉันไม่ถูกเองอย่างงี้แล้วกันคุณอา พูดตรงๆเลยว่าอยากให้ฉันทำอะไร?”

เป็นเธอเสียเปรียบเองเพื่อที่จะง้อเขาเธอยอมลงทุน

ธามนิธิ “ไม่มีอะไร! รีบปล่อยมือสตอนนี้ฉันเห็นเธอแล้ว

รําคาญ”

ตอนคิดถึงเธอเธอก็ไม่อยู่ข้างๆแล้วปล่อยเขาทิ้งไว้คนเดียวไป กินข้าวกับคนอื่นเขายิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

ตอนนี้เลยไม่สนใจเธอเลย

พูดจบเขาก็เอามือปาณีออกแล้วเดินไปอีกฝั่ง

ปาณีมองแผ่นหลังของเขาก็รู้สึกน้อยใจ

ธามนิธิไม่สนใจเธอแล้วเปิดประตูไปห้องสมุดเลย
ปาณีก็ไม่ได้รีบเดินตามไปวันนี้เธอมีเรียนแถมกลางคืนก็ไปกิน ข้าวกับคนอื่นอีกเหนื่อยจะตายอยู่แล้วเลยรีบไปอาบน้ำจะได้ สบายหน่อย

อาบน้ำเสร็จออกมาทีแรกเธอว่าจะไปหาธามนิธิแต่ยังไม่ได้ ออกไปเธอก็รู้สึกปวดท้องมากเลยไปนอนอยู่บนเตียง

กลางคืนสิบเอ็ดโมงธามนิธิยังอยู่ในห้องสมุดเขาดูหนังสือเล่ม ก่อนที่อ่านอยู่จนจบก็พบว่าปาณีไม่มาหาเขาสักที

บางครั้งที่เขาโกรธเธอก็จะมาง้อ!

แต่วันนี้ไม่มา?

ความรู้สึกผิดหวังแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้น

แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นแล้วกลับไปในห้องนอนจะดูว่าเธอกำลังทำ อะไรอยู่

แต่พอเปิดประตูก็เห็นเธอนอนอยู่บนเตียง

เขากำลังโกรธอยู่แต่เธอกลับมาหลับแบบนี้…

ธามนิธิก็อดที่จะหัวเราะแห้งๆ ในใจไม่ได้

ปาณีนอนอยู่บนเตียงกอดหมอนกอดไว้เหงื่อก็ไหลออกมาบน

หน้าผากท้องก็ปวดมากเธอคิดว่าหลับก็คงจะหายดีแต่ก็พบว่า ตอนหลับก็ปวดจนนอนไม่หลับ

ธามนิธิเดินมาเห็นหน้าตาเธอดูเจ็บปวดมากทีแรกที่ยังโกรธอยู่ตอนนี้ในใจก็บีบแน่นไปหมด “ปาณี?”

เธอเป็นไข้

ปาณีได้ยินเสียงเขาแล้วพูดเสียงเบา “ปาดท้อง ธามนิธิอุ้มเธอขึ้นมา “ปวดมากไหม?”

“อือ”

ทันใดนั้นธามนิธิกวุ่นวายสับสนไปหมด

เธอปวดแบบนี้อยู่ที่นี่แต่เขากลับไปโกรธเธออยู่ควรตายจริงๆ

ไม่รอนานเขาก็รีบอุ้มเธอไปที่โรงพยาบาล

ตอนเช้าแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาจากหน้าต่างปาณีก็เปิดตาแล้ว เห็นธามนิธิก้มหัวนอนอยู่ขอบเตียงและในกำมือเขาก็จับมือเธอ ไว้ตลอด

เมื่อเธอปวดท้องอาจจะเพราะคืนก่อนกินเยอะเกินไปเลยทำให้ เป็นแบบนั้นเขาส่งเธอมาโรงพยาบาลดูแลเธอเกือบทั้งคืนจึงได้ หลับไปนาน

บนตัวเขายังใส่ชุดนอนอยู่เพราะเป็นห่วงเธอเขาก็ไม่สนใจ ภาพลักษณ์ภายนอกเขาด้วยซ้ำ

เห็นธามนิธิสภาพนี้ปาณีก็ไม่ได้ไปรบกวนเขา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ธามนิธิค่อยตื่นเขายกหัวขึ้นมามอง ปาณีที่มองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ตื่นแล้ว?”
ปาณีไม่ได้ตอบแต่กลับยื่นมือไปจับหน้าเขา………

มือของเธอเย็นหน่อยตามนิธิกุมมือที่เธอจับหน้าเขาแล้วถาม “ดีขึ้นหรือยัง?”

“อือ” ก็ไม่ใช่โรคใหญ่อะไร

แต่ปาณีก็ถือว่าได้เห็นผลกระทบของการชอบกินแล้ว