“ไม่เป็นไร” นี่ที่เป็นบ้านของเธอปาณี เกรงใจไวยาตย์ ต้องถือไปเองคนเดียว “พวกเรา ช่วยกันถือคนละนิดคนละหน่อยก็เอาขึ้นไปด้วย กันหมดแล้ว”

ทันใดนั้นจิรเวชและผ่นสิริก็ลงมาจากชั้น บนเห็นพวกเธอกลับมาก็รีบเข้าไปช่วยยกของ ทําไมซื้อของเยอะขนาดนี้? นี่ก็เยอะเกินไปนะ!”

แต่ในใจของฝนสิริเต็มไปด้วยความ เซอร์ไพรส์

ของที่ธามนิธิซื้อมาสามารถทำให้เธอมีหน้า มีตาขึ้นมาได้

ไม่คิดว่าตัวเธอเองจะมีวันนี้

ของพวกนี้ไม่มีทางให้ปาณีและธามนิธิยก หรอกฝนสิริเลยให้จิรเวชไปช่วยยกไวยาตย์เห็น แบบนั้นก็เข้าไปช่วยอีกทั้งสองคนเลยเอาของขึ้น ไปชั้นบนด้วยกัน

ผ่นสิริมองไปที่ปาณีและธามนิธิ “ปาณีรีบ พาธามนิธิขึ้นไปด้านบนสิ”

ตอนนี้ฝนสิริมองธามนิธิลูกเขยของตัวเอง มองยังไงก็รู้สึกพอใจ

มีตังแถมหน้าตาดีและไม่ใช่คนพิการอีก แล้วยังซื้อของมาให้เธอเยอะแยะอีก
ลูกเขยแบบ ราวกับตกลงมาจากบน

ท้องฟ้า

อย่าว่าแต่ตึกนี้เลยทั้งในตัวเมืองก็คงหา ลูกเขย ดีกว่าเขาไม่ได้อีกแล้ว

ปาณีมองรามนิธิธามนิธิจับมือเธอไว้ “ไป กันเถอะ”

รู้ว่าพวกเธอจะกลับมาเมื่อวานฝนสิริก็ได้ ทําความสะอาดไปทั่วบ้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่ธามนิธิมาในบ้านเธออยาก ให้เขามีความประทับใจที่ดี

เข้าไปในบ้านฝนสิริดูแลธามนิธิ “ธามรีบไป นั่งสิ

โซฟาบ้านปาณีไม่ได้ใหญ่มากแถมธามนิธิ และไวยาตย์ตัวสูงอีกพอนั่งลงไปบนโซฟาเลยดู เล็กไปอีก

แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถือสาอะไร

ฝนสิริไปเอาน้ำให้เขาอย่างกระตือรือร้น “ธามดื่มนํา”

ธามนิธิมองแก้ว ที่วางอยู่หน้าตัวเองไม่ได้ ขยับ ฝนสิริเลยพูด “เธอไว้ใจได้เลยฉันไป ทําความสะอาดฆ่าเชื้อมาแล้ว ”

ปาณีที่ยืนอยู่อีกข้างมองสภาพของแม่ตอนนี้แล้วนึกไปถึงครั้งแรกที่แม่เจอตามนิธิพอมา เทียบดูแล้วมันตลกชะมัดเลย

ฝนสิริก็รู้สึกอึดอัดเลยพูดกับปาณี “ปาณี ช่วยดูแลหน่อยนะเดียวแม่ไปทําอาหารก่อน” พูดจบเธอก็ไปห้องครัวอย่างกระตือรือร้น

ปาณีมองธามนิธิ “ไปห้องฉันดีไหม?” ธามนิธิ “อือ”

เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปตามปาณีเข้าไปใน ห้องของเธอ ห้องของปาณีไม่ใหญ่มีเตียง ตู้เสื้อผ้าและ

โต๊ะมาเบียดด้วยกันทําให้ที่ว่าง น้อยลง เธอชอบหนังสือเล่มที่เคยอ่านก็จะจัดเก็บไว้ เป็นระเบียบ

ปาณีไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่นานแล้วแต่พอรู้ว่า วันนี้เธอจะกลับมาเมื่อคืนฝนสิริเลยมาทำความ สะอาดทําให้ดูมีระเบียบไปอีก

ธามนิธิยืนอยู่ข้างประตูมองเข้าไปข้างใน แล้วไม่ได้ขยับ

ปาณี “อาจจะเล็กไปหน่อยแต่คุณอามานั่ง ที่บนเตียงก็ได้”

ธามนิธิมองเธอที่ทำตัวเกรงๆก็ยิ้ม ไม่ เป็นไร”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามาในห้องของเธอ