ตอนที่ 288

ตอนนั้นยังเด็กทั้งคู่ ทั้งสองคนจึงไร้เดียงสามาก พออยู่ต่อหน้าเพื่อนๆแล้ว ไม่มีความกล้าที่จะมองหน้าฝ่ายตรงข้ามด้วย

ธามนิธิมองไปยังปาณี แววตาเป็นประกายเล็กน้อย

ซ้ำ

แววตายิ้มนั้นทำให้ปาณีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “สิ่งที่หนูพูดเป็นความ จริงนะคะ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อหนูล่ะ”

“ฉันเชื่อ” ธามนิธิยิ้ม

ชอบการเอาตัวรอดของเธอจริงๆเลย!

เขาไม่ใช่คนที่จะจู้จี้จุกจิกกับเรื่องในอดีต แต่พอได้ยินเธออธิบายแบบ นี้ ก็ทำให้เขาดีใจมาก

ปาณีถูกสายตาของเขาจ้องมองจนหน้าแดงขึ้นมา “คุณไปเคลียร์ธุระ ของคุณเลย หนูกินเองได้ค่ะ”

ธามนิธิพูดว่า “ไม่เป็นไร ให้เขารอไปก่อน”

เวทัสจะสำคัญกว่าสุดที่รักของเขาได้ยังไง?

“.” ปาณีหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “มีอย่างคุณที่ไหนกัน? นั่นเป็น หลานแท้ๆของคุณนะ! รอดูได้เลยว่าพี่จะจัดการคุณยังไง”

แค่กๆ แม่ในใจของพี่จะเห็นธามนิธิสำคัญกว่าเวทัส แต่ว่า นั่นเป็น ลูกชายแท้ของเธอนะ!

“รอฉันกลับมานะ” ธามนิธิจับมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะออกไปจากห้อง

อาหาร

ไวยาตย์เข็นธามนิธิเข้าไปในห้องทำงาน เห็นเวทัสยืนอยู่ข้างๆ โต๊ะ กำลังจ้องมองรูปถ่ายของปาณีที่วางอยู่บนโต๊ะ

แม้เขาจะเขาจะแค่ดูรูปถ่าย แต่ว่า จากสายตาของเขา ยังสามารถมอง เห็นความรู้สึกที่เขามีต่อปาณีได้เหมือนเดิม

ภาพเบื้องหน้านี้ ทำให้ไวยาตบปาดเหงื่ออย่างห้ามไม่ได้

จึงพูดเตือนว่า “คุณชายเวทัสครับ” เวรกรรมจริงๆ!

น้ากับหลานขชอบผู้หญิงคนเดียวกัน

แม้จะพูดว่าเรื่องระหว่างปาณีกับเวทัสผ่านมานานแล้ว แต่นี่ก็ยากที่จะ ไม่กลายเป็นปมในใจของธามนิธิ

เวทัสหันหน้ากลับไป มองไปยังรามนิว

ธามนิธิสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ว่า บนตัวเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกที่จะ ในความเป็นจริง ด้านที่สามารถเข้าหาเขาโดยง่ายนั้น มีเพียงต่อหน้า

เข้าหาเขาได้ง่ายเลย

ปาณีเท่านั้นถึงจะมี

ธามนิธิมองเวทัสแวบหนึ่ง ยื่นมือออกไปคว่ำารูปถ่ายนั้นลงบนโต๊ะอย่าง ลวกๆ น้ำเสียงยืนชาดังขึ้นในห้องทำงาน “มาหาน้าโดยเฉพาะ มีเรื่องอะไร หรอ?”

เวทัสไม่ได้พลาดท่าทางการแสดงความเป็นเจ้าของนี้เลย เขาอึ้งไปสอง

วิ ถึงจะใช้น้ำเสียงจริงจังตอบไปว่า “ผมแค่อยากจะถามว่า ที่ผมมีเรื่องชก

ต่อยในโรงเรียน น้าเป็นคนสั่งให้คนอื่นเข้าไปเคลียร์หรอครับ?”

มหาวิทยาลัยชยุตมีกฎระเบียบที่เข้มงวดมาก เขามีเรื่องชกต่อยกับ ปาณี แต่กลับไม่โดนทำโทษใดๆ

“อม”

เวทัสพูดอย่างไม่เข้าใจ “น้าไม่ชอบเรื่องทะเลาะวิวาทไม่ใช่หรอครับ? ครั้งแรกที่ผมมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นที่โรงเรียน ตอนกลับมาบ้านยังโดนน้า ทำโทษสั่งให้ไปวิ่ง 2 ชั่วโมงเลย”

ไวยาตย์ยกน้ำชามา ยื่นไปให้ธามนิธิ

ธามนิธิยกแก้วขึ้น จิบไปคำหนึ่ง ถึงจะตอบคำถามไปด้วยท่าทาง สบายๆ “ภรรยาของน้าเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาเอง ก็ต้องเป็นน้าที่ตามไปเคลียร์ เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว!”

ธามนิธิพูดว่าภรรยาสามคำนี้ ในน้ำเสียงมีความหยิ่งยโสอยู่

ฟังออกได้ว่า การปกป้องของเขา ทำเพื่อปาณีเท่านั้น ไม่มีความ เกี่ยวข้องอะไรกับหลานชายเวทัสคนนี้เลย เวทัสแทบกระอักเลือด “น้า ผมเป็นหลายแท้ๆของน้านะ

“อ้อ?” ธามนิธิมองเขาแวบหนึ่ง สีหน้าเป็นขามาก อปางกับจำไม่ได้ว่า เขายังมีหลานชายคนโตคนนี้อยู่ “แล้วยังไงล่ะ?”

สีหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นหลานแท้ๆแล้วยังไงล่ะ ทำให้เวทัสรู้สึกว่าตัวเอง ถูกมองข้ามไปแล้ว

เขาประท้วงว่า “ตอนเด็กน้ายังชมผมว่าน่ารักอยู่เลย ตอนที่น้าเรียน ม.ปลาย ผมเรียนอยู่ชั้นประถม ตอนนั้นน้ายังสอนการบ้านให้ผมทุกวัน ดีกับ ผมมาก”