ตอนที่ 898 ขอแต่งงาน

ยังไม่ทันตะโกนจบครบประโยค ธามนิธิกลับมีท่าทางร้อนใจขึ้น มาอย่างฉับพลัน ” ปาณี เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย จมูกเธอ

ปารีบยกมือขึ้นมาลูบๆที่จมูกของตัวเอง แล้วจู่ๆก็รู้สึกถึง ของเหลวบางอย่างมาสัมผัสเข้ากับนิ้วของเธอ ” เลือด เลือด

ธามนิธิพุ่งตัวเข้าไปหาเธออย่างว่องไว ก่อนจะคว้าตัวปาณีที่ วิงเวียนหน้ามืดจนเกือบจะตกเตียงไว้ได้ทัน

เขาช่วยเช็ดเลือดทําเดาให้เธอจนสะอาด แต่หลังจากนั้นเธอก็ รีบผลักตัวเขาออกไปทันที ส่วนตัวเธอเองกลับทําตัวเหมือนนก กระจอกเทศรีบเผ่นมุดหนีกลับเข้ารัง ไม่ว่าคุณอาจะเรียกเธอยัง ไง ก็ไม่ยอมโผล่หัวออกมา

ปาณี ไม่เห็นเป็นไรเลย ! เรื่องแค่นี้เอง ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก น่า ! ถ้าฉันมีอิทธิพลต่อเธอแบบนี้ฉันกลับรู้สึกดีใจซะอีก ” แต่ ปาณีที่มัวแต่ซุกอยู่ในผ้าห่ม ได้ยินเสียงแอบหัวเราะคิกของเขา เต็มสองรูหู นั่นยิ่งทำให้เธอตะโกนกลับออกมาด้วยความไม่ พอใจ ” ก็เห็นๆอยู่ว่าคุณกำลังฉัน ! อับอายขายขี้หน้าจริงๆ เลย ! ”

ในตอนนั้นเองที่ธามนิธิฝืนกลั้นต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว ” ฮ่าๆ ๆๆๆ….. ” ธามนิธิระเบิดเสียงออกมา !
คนที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มได้ยินเสียงหัวเราะดังกึกก้องขนาดนั้น พลันสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงขึ้นมาทันที แต่แล้วจู่ๆก็มีมือ ใหญ่ๆมาดึงผ้าห่มให้เปิดออกจนได้ แล้วร่างกำยำอันคุ้นเคยจึง ค่อยๆซุกตัวตามเข้ามาติดๆ

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของคุณอา กำลังมองมาที่ ปาณีซึ่งบัดนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปเสียแล้ว วินาทีนั้น ความ อับอายเมื่อสักครู่พลันมลายหายไปจนสิ้น หญิงสาวค่อยๆขยับ กายเข้าไปหาอ้อมแขนอันอบอุ่น ก่อนจะซุกตัวคุดคู้ในอ้อมกอด ด้วยความเสน่หา

ขณะที่มือของเธอกำลังลูบไล้ไปที่ตอหนวดหยาบๆอยู่นั้น ปาณี พึมพำด้วยด้วยอันแผ่วเบา คุณอารู้มั้ยคะ ? ฉันไม่เคยคิดมา ก่อนเลยว่า ฉันจะมีชีวิตที่มีความสุขแบบนี้…….

ธามนิธิได้ยินดังนั้นกลับยิ่งกระชับกอดเธอให้แน่นยิ่งขึ้น เขา ค่อยๆลูบผมเธอเบาๆ ” ทำไมถึงไม่เคยคิดล่ะ ? ถ้าหากไม่มีเธอ ตอนนี้ฉันคงกำลังนั่งเป็นผักไร้ความหมายอยู่บนรถเข็น ท้อแท้ และสิ้นหวัง ! เพราะฉะนั้น ปาณี ไม่มีใครที่จะมีคุณสมบัติที่ ง! เพียบพร้อมไปมากกว่าเธอ และไม่มีใครจะมีความสุขไปมากกว่า เธออีกแล้ว ! การที่ฉันได้บังเอิญพบเธอต่างหาก ที่ทำให้ฉันได้ ค้นพบความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ในชีวิตของฉัน ! ”

ปาณีไม่เคยได้ยินคุณอาพูดจาสะเทือนอารมณ์ขนาดนี้มาก่อน เมื่อย้อนกลับไปถึงเรื่องราวระหว่างเธอและเขา มันทั้งตื้นตันใจ ทั้งสะเทือนใจจนอยากร้องไห้ หลังจากนั้นเธอจึงได้มุมานะ พยายามทำในสิ่งที่เรียกว่า ผู้หญิงนั้นนุ่มนวลประดุจดั่งสายน้ำ
ธามนิธิรู้สึกเหมือนมีอะไรเปียกๆ นๆอยู่ตรงหน้าอกเขา เขา จึงพูดขึ้นมาว่า ” ปาณี เธอกำลังจงใจทำให้ฉันตบะแตก ใช้ มั้ย ? ”

“ต๊ะ ? ” ปาณีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกตะลึง หลังจากนั้น จุมพิตอันอ่อนโยนค่อยๆประทับเข้ากับริมฝีปาก ของเธออย่างแผ่วเบา !

เช้าวันถัดมา เมื่อปาณีตื่นขึ้นมา คุณอาก็ไม่อยู่ซะแล้ว เธอจึง รีบใส่รองเท้าแตะออกไปเดินตามหาคุณอา ” คุณอา คุณอาคะ คุณอาอยู่ไหนคะ ?

แต่หลังจากหาทั่วบ้านแล้ว ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของธามนิธิ

ปาณีทําปากจู๋ ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ ” อะไรของเขา ? จะออกไปไหนทําไมไม่บอกกันสักคำ ”

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของปาณีก็ดังขึ้น เธอก้มมองดู เลยเห็นว่าเป็นคุณอาที่โทรเข้ามา ปารีบกดรับสายโทรศัพท์ ” คุณอาคะ อยู่ไหนคะ ? ถ้าจะออกไปข้างนอก ทำไมไม่บอกฉันสัก คำล่ะคะ ? จริงๆเลยคุณอาเนี่ย !!

เมื่อได้ยินปลายสายกำลังบ่นให้ตัวเอง ธามนิธิไม่ได้ใส่ใจถือ สาแต่กลับหัวเราะออกมาเบาๆ เธอมาที่สวนดอกไม้หน่อย ตอนนี้ เลย ”

หลังจากพูดจบ เขาก็วางสายทันที

ปาณียืนจ้องโทรศัพท์ในมือที่เพิ่งถูกปลายสายวางหูไปดื้อๆด้วยความสงสัย เธอพูดกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด ” อะไรกัน เนี่ย ? วางหูใส่ฉันอีกแล้วนะ เห็นทีจะต้องอบรมเรื่องมารยาทกัน สักหน่อยแล้ว ”

ปา ค่อยๆเดินนวยนาดออกไปที่สวนดอกไม้ พร้อมกับความ สงสัยที่อัดแน่นอยู่เต็มอก ทว่าเมื่อเธอเดินวนไปถึงยังด้านหลัง ของสวน วินาทีนั้น ทุกๆอย่างเหมือนกับถูกหยุดนิ่ง

รั้วไม้ทั้งสี่ด้าน ถูกผูกประดับด้วยผ้าลูกไม้สีชมพูอย่างชดช้อย สวยงาม และตรงกลางสวนนั้น ร่างๆ หนึ่งกำลังยืนเด่นเป็นสง่า อยู่ภายในซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งประดับประดาอย่างโรแมนติก หรูหรา เขาคือผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ ธามนิธินั่นเอง

แล้วจู่ๆ เสียงของโมรีก็กระซิบดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ ” ยินดี ด้วยนะ ปาณี ! ”

สิ้นเสียงของโมรี พลันดอกไม้ช่อหนึ่งถูกจับยัดใส่มือของปาณี ช่อดอกกุหลาบขาว ในมือของเธอยิ่งผลักดันให้ดวงตาของปาณี ค่อยๆเปลี่ยนเป็นบวมแดงระเรื่อ

คุณอา ……. ไม่เคยมีครั้งไหนๆ ที่ปาณีอยากจะโผเข้าไปหา ชายคนนั้นเท่านี้มาก่อน ผู้ชายที่รักเธอสุดหัวใจ ผู้ชายที่คอยดูแล เอาใจใส่เธอ ผู้ชายที่ทะนุถนอมเธอเหมือนดั่งไข่ในหิน

ทว่า ทางที่จะนำเธอให้ก้าวไปหาคุณอานั้น จู่ๆก็ถูกจันวิภาวิ่ง พุ่งมาขวางหน้าไว้เสียก่อน ” เดี๋ยวก่อนปาณี ! เธอค่อยๆเดินไป นะ สำรวมกิริยาให้เป็นกุลสตรีหน่อยจ้ะ ธามนิธิเค้าไม่หนีไปไห นอีกแล้ว เธอจะรีบร้อนทำไมกัน !
” ฮ่า ฮ่า …… ” เสียงหัวเราะดังมาจากทุกทิศทุกทาง เสียงนั้น ไม่ใช่เสียงหัวเราะแบบเยาะเย้ย แต่กลับเป็นเสียงหัวเราะแห่ง ความยินดีปรีดา

ปาณียืนนิ่งน้ำตาคลอหันไปมองผู้คนที่อยู่รายรอบ คุณแม่ของ ธามนิธิ, น้ามุง, โมรี, ชยรพ, จันวิภา, ธีระ รวมถึงเวกัส, นภันต์, ฝนสิริ, จิรเวช ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่นี่ใน ตอนนี้ และกำลังรอให้เธอเดินเข้าไปหาธามนิธิ

แววตาของทุกคนเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม และความ สรรเสริญยินดี แม้กระทั่งฝนสิริแม่ของปาณี ยังอดไม่ได้ที่จะแอบ ก้มหน้าสะอื้นให้ด้วยความดีใจ โดยมีจิรเวชที่ยืนอยู่ข้างๆคอย ปลอบประโลมอยู่ไม่ห่าง

ในเวลานั้นเอง เสียงเพลง Wedding March ที่ใช้เปิดเมื่อ บ่าวสาวเข้าสู่พิธีแต่งงาน ได้เริ่มบรรเลงขึ้นอย่างไพเราะเพื่อ อวยพรคู่บ่าวสาว ภายใต้บรรยากาศของสวนดอกไม้อันแสน อบอุ่น

ท่ามกลางผู้คนที่รายล้อมอยู่ในขณะนี้ ปาณีค่อยๆก้าวเดินไป ตามจังหวะของเสียงเพลง มุ่งตรงไปยังชายหนุ่มที่กำลังยืนรอเธอ อยู่ใต้ซุ้มดอกไม้นั้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้สวมชุดแต่งงานสีขาว แต่เธอยังคง เดินก้าวต่อไปด้วยความมาดมั่นและสง่างาม เสมือนดั่งกำลัง สวมชุดเจ้าสาวอยู่ก็ไม่ปาน

คุณอายืน โดดเด่นในชุดสูทสีดำเรียบหรู ที่เสริมให้เขาดูหล่อเหลาดมดายมากยิ่งขึ้น อีกทั้งใบหน้าของเขาซึ่งเต็มไปด้วยรอย ยิ้มละมุนละไม ยิ่งทำให้คุณอาดูนุ่มนวลอ่อนโยนเพิ่มขึ้นไปอีก

หนทางที่ปากำลังเดินอยู่นี้ ไม่เพียงแต่เป็นการเดินเข้าไปหา ชายผู้เป็นที่รักเพียงเท่านั้น แต่ยังเป็นการเดินทางไปสู่จุดหมาย ปลายทางที่เรียกว่าความสุขของชีวิตอีกด้วย

ก้าวหนึ่งผ่านไปอีกก้าวหนึ่ง และอีกก้าวหนึ่ง ไม่นานนัก ปาณีก็ก้าวมายืนอยู่เบื้องหน้าของธามนิธิ เมื่อได้เห็นท่าทางที่ดู ค่อนข้างประหม่าของคุณอา ปาณีจึงเอ่ยปากขึ้นมาก่อน เธอ ค่อยๆเรียกชื่อนั้นเบาๆ ชื่อของชายหนุ่มที่เธอเฝ้าคิดถึงคะนึงหา ” ธามนิธิ ! ”

บางทีอาจจะเป็นเพราะการที่เธอเรียกชื่อเขา เลยทำให้อาการ ประหม่าของเขาค่อยๆหายไป บัดนี้ธามนิธิดูนิ่งสุขุมนุ่มลึก เขา ค่อยๆสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น จากนั้นจึง หยิบแหวนเพชรวงหนึ่งออกมา และค่อยๆแหวนวงนั้นสูงขึ้นๆ พร้อมทั้งกล่าวเสียงดังฟังชัด ” ปาณี เธอจะแต่งงานกับฉัน ไหม ? ฉันสัญญาว่าจะรักเธอตราบชั่วชีวิตของฉัน ฉันจะคอย ปกป้องดูแลเธอจากทุกภยันอันตราย ไม่ว่ายามทุกข์หรือสุข ฉัน จะคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ เราจะรักกันจนแก่เฒ่า เราจะมี ความสุขไปด้วยกัน และค่อยๆแก่ไปพร้อมๆกัน ……

ในช่วงเวลานั้นเอง ที่ปาณีไม่สามารถจะอธิบายความรู้สึกของ เธอให้ออกมาเป็นคำพูดได้ ดูเหมือนว่าการร้องไห้จะเป็นทาง เดียวเท่านั้น ที่เธอจะสามารถระบายความรู้สึกที่อัดแน่นในใจ ออกมาได้
เมื่อได้เห็นปาณีร้องไห้ฟูมฟายแบบนั้น ธามนิธิก็รู้สึก กระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที จากนั้นจึงร้องเรียกเธอออกมาเบาๆ ปาณี ตกลงเธอจะแต่งงานกับฉันไหม ? ”

แล้วมหาชนที่ยืนอยู่โดยรอบ ต่างก็พร้อมใจกันส่งเสียงเชียร์ ” แต่งงาน ! แต่งงาน

ปารีบพยักหน้ารับคำสุดชีวิต จากนั้นธามนิธิจึงก้าวเดินออก มาด้านหน้า พร้อมทั้งหยิบแหวนเพชรวงนั้นออกมา เขาค่อยๆ บรรจงสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของปาณี ภายใต้สักขี พยานของแขกที่มาร่วมงานในวันนี้ ธามนิธิรีบจับมือปาณีและชู ขึ้นสูงๆ ให้ทุกคนได้เห็น ” ปาณีเป็นภรรยาของฉันแล้ว! พวก เราแต่งงานกันแล้ว! ”

เมื่อสิ้นเสียงของธามนิธิ ลูกโป่งสีชมพูหลายร้อยลูกพากันลอย ขึ้นเหนือสวนดอกไม้แห่งนั้นอย่างงดงามตระการตา

และขณะนั้นเอง ไวยาตย์ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบนได้เห็นคู่ บ่าวสาว จึงตะโกนออกมาเสียงแหลม ” จุดพลุฉลอง ! ”

แล้วทันใดนั้น ท้องฟ้าเหนือสวนสวยจึงถูกปกคลุมด้วยดอกไม้ ไฟ ช่างเป็นภาพที่งดงามน่าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง

” ปัง ”

” ปัง ”

หลังเสียงพลุเฉลิมฉลองดังขึ้น ธามนิธิเดินเข้ามาโอบกอด ปาณีเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ” ที่รัก ผมรักคุณ ! ”
ปาณียื่นมือออกไปโอบรอบคอของสามนิธิ และพูดด้วยเสียงที่ นุ่มนวล ” ฉันก็รักคุณค่ะ สามีที่รักของฉัน ! ”

จากนั้น ทั้งสองบรรจงจูบกันอย่างหวานซึ้ง ท่ามกลางพล ดอกไม้ไฟและแขกเหรื่อที่มาร่วมเป็นสักขีพยานแห่งรัก ริบบิ้น หลากสีฟุ้งกระจายไปทางคู่บ่าวสาวพร้อมทั้งเสียงโห่ร้องยินดี แต่บัดนี้มิอาจมีสิ่งใดมาเรียกร้องความสนใจไปจากความหวาน ซึ่งของพวกเขาทั้งคู่ได้ ทั้งสองสงบนิ่ง ค่อยๆซึมซับอรรถรสแห่ง รัก

เชื่อเถอะว่า ปลายทางแห่งรักที่เต็มไปด้วยความสุขสมหวัง กำลังรอพวกเขาอยู่ และสิ่งที่พวกเขาต้องทำคือจับมือซึ่งกันและ กันไว้ให้แนบแน่น ค่อยๆก้าวเดินต่อไปข้างหน้าด้วยความหนัก แน่นและมั่นคง

นับตั้งแต่วินาทีนี้ สองดวงใจอันแสนบริสุทธิ์ ค่อยๆกลั่นตัว กลายเป็นความรักที่งดงาม