ตอนที่845

ทั้งคาบเรียนปาณีก็ยังมีนงงอยู่ไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลยสักนิด ในสมองมีแต่ใบหน้าอันหล่อเหลาและภาพบางอย่างที่ไม่ สามารถอธิบายกับคุณอาเต็มไปหมด

ปาณีปิดหน้าตัวเองแล้วถอดหายใจเบาๆ “อ่า!”

โมรีที่อยู่ข้างๆก็มองเธออย่างไม่เข้าใจแล้วถาม “เป็นอะไร ปาณี?”

ปาณีชะงักแล้วตอบ “ฉันไม่เป็นไร”

โมรีมองเธออย่างสงสัยปากลัวเขาเห็นใบหน้าแดงของเธอก็ ชี้ไปทางอาจารย์ “โมรีอาจารย์กำลังมองเธออยู่……

โมรีรีบหันกลับมาแล้วสบตากับอาจารย์พอดีเลยไม่ทันได้

สนใจปาดีๆก็เอาหนังสือปากกาขึ้นมาจด

ปาณีกลับหลบไปได้เลยถอดหายใจยาวๆและไม่กล้าคิดเรื่อง อื่นตั้งใจฟังขึ้นมา

จนกระทั่งเสียงกริ่งออกปาณีเห็นโมรีหันหน้ามาราวกับจะพูด อะไรกับเธอก็รีบเก็บของตัวเองแล้วบอกลาโมรีเร็วๆ “ฉันนัดส้ม

โอไว้! จะสายแล้วโมรีฉันไปก่อนนะ!”

พูดจบก็หัวไม่ทันแล้ววิ่งไปเลย

โมรีมองแผ่นหลังเธอก็ยิ้มแล้วเขย่าหัวไม่ได้ไปสนใจเธออีก
ปารีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำก็เห็นชยรพเดินมาทางนี้พอดี เลยเรียกเขา “ชยรพ! โมรีอยู่ในห้อง! เธอรีบไปหาเขา ฉันไม่ อยากเป็นส่วนเกิน

ชยรพเห็นเธอที่รีบเดินไปก็ถาม “รีบไปไหนหรอปาณี? ไม่ใช่ ว่าไปหาคุณลุงธามนิธินะ?”

ปาณีหยุดเดินแล้วหันมากรอกตาใส่เขาทําท่าเงียบๆ แล้วพูด เบาๆ “ชยรพเธออยากทําอะไร? เธอเชื่อไหมว่าฉันจะกลับไปฟ้อง คุณอาว่าเธอแกล้งฉัน!”

สีหน้าของชยรพไม่ดีขึ้นมาทันทีนึกถึงเวทสแล้วอดเขย่าหัวไม่ ได้เลยร้องขอ “ฉันผิดไปแล้วท่านหญิงเธอปล่อยฉันไปเถอะได้ ไหม!”

ปาณีค่อยยิ้มอย่างมีชัยให้เขา “ท่านหญิงอย่างฉันจะให้อภัย เธอครั้งนี้ ถ้าครั้งหน้าทำแบบนี้อีกล่ะก็ฉันจะไปฟ้องคุณอา

ชยรพ “ทําเป็นโหด!”

ปาณีได้ยินกลับยิ้ม “ถ้าเธอเก่งจริงก็ไปหาคนมาพึ่งสิ? เหอะ! ฉันรู้ว่าเธอกำลังอิจฉา

ชยนพร้องขออีก “เธออย่าไปฟ้องคุณลุงธามนิธินะ! ฉันรู้ผิด แล้วจริงๆ!”

ปาณีหันตัวเดินไปอย่างมีชัย

ชยรพเห็นเธอที่ทำท่าได้ใจก็ยิ้มแล้วเขย่าหัวพอดีกับที่โมรีเดิน ออกมาจากห้องเรียนเห็นชยรพมองแผ่นหลังของปาณีอย่างคุ้นคิด

ขนาดนั้น โมรีเดินเข้าไปหาแล้วยังไม่รู้ตัว

โมรีไปตบไหล่เขาเบาๆ “กำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? จริงจังขนาด

นั้นเลย?”

ชยรพตอบ “ไม่มีอะไร! ก็แค่รู้สึกเศร้ากับบางเรื่อง โมรีมองเขาอย่างสงสัย “เรื่องอะไร?”

พูดจบก็หันไปมองแผ่นหลังของปาณีแล้วบอก “เกี่ยวกับ ปาณี?”

ชยรพไม่ได้ตอบแต่กลับมาจูงมือเธอแล้วบอก “ไปฉันพาเธอ ไปเดินช้อปร้านที่เปิดใหม่รับรองว่าเธอต้องชอบ”

โมรีกลับปฏิเสธอย่างลังเล “วันนี้ฉันไม่อยากไปเดินช้อป! อีก

อย่างเธออย่าเสียงเพื่อฉันอีกเลยค่าใช้จ่ายประจำวันฉันพอ

อยู่!”

ชยรพกลับตอบปฏิเสธเธออย่างมีความเป็นผู้ชาย “จะได้ยัง ไง? ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉันเสียทั้งเพื่อแฟนตัวเองมันเป็นเรื่อง ปกติ! และอีกอย่างชยรพอย่างฉันไม่มีทางให้ผู้หญิงเสียเงิน หรอกถ้าเธอพูดออกไปแบบนี้เดียวเพื่อนๆก็มาหัวเราะฉันกัน หรอก……

สุดท้ายโมรีก็โดนชยรพลากออกไปนอกโรงเรียน ปาณีเดินมาถึงหน้าประตูจากไกลๆก็เห็นจำรัสยืนหล่ออยู่ตรงนั้นแถมรอบตัวยังมีผู้หญิงมีล้อมรอบ

ปาณีรีบก้มหัวอยากเดินผ่านเข้าไปเงียบๆไม่ให้เขาเห็น

แต่ว่าราวกับฟ้าไม่เต็มใจเธอตอนที่เธอตะผ่านจำรัสไปก็เสียง หนึ่งมาทำร้ายค่ขอเธอ “ปาณี! ทำไมเธอเหมือนขโมยเลยเธอ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันรอเธออยู่ตรงนี้?”

จำรัสเรียกปาณีให้หยุดจนสำเร็จจากนั้นก็กล่าวกับแฟนคลับ “ทุกคนแยกย้ายกันเถอะฉันมีเรื่องอยากคุยกับปาณีแป๊บนึง

แฟนคลับทุกคนก็ตะโกนออกมาอย่างผิดหวัง “พี่โคตรหล่อ

เลย!

จำรัสปัดผมตัวเองอย่างขี้เก๊กแล้วยิ้ม “พอเถอะพวกเธอพูด แบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ”

ปาณีที่ยืนอยู่ข้างๆก็ก้มหัวลงแล้วบ่น “เคยเห็นคนหลงตัวเอง

แต่ไม่เคยเห็นคนที่ไม่เอาหน้าแบบนี้! ยังยอมรับว่าตัวเองหล่อ?”

จำรัสราวกับมีสานลมส่งเสียงไปถึงหูเขา เขาเดินตรงมาหยุด อยู่ที่หน้าเธอแล้วกอดคอเธอฉากนี้ของเขาดึงดูดความโกรธจาก แฟนคลับเขาขึ้นมา

ห่างกันก็ไกลแต่ปาณีกลับได้ยินเสียงนินทาของผู้หญิงพวกนั้น

“ปาณีนี้ไม่เอาหน้าจริงๆ! มันมีสามีแล้วไม่ใช่หรือไง?” แฟน คลับคนแรกบอก

“ใช่ๆ! ได้ยินว่าสามีเธอหล่อด้วยนะ! ทำไมเธอต้องมาแย่งคนหล่อจากพวกเราด้วย? ต่ำต้อยจริงๆ!” แฟนคลับคนที่สองบอก

ต่อมาก็เป็นพวกแฟนคลับที่รวมกันด่าปาณี

ปาณีดีงมือจํารัสออกอย่าง โมโหแล้วบอก “เธอเอาออกไป ไกลๆเลยนะ! เพราะเธอไงฉันถึงต้องโดนอะไรแบบนี้อีก! ซวยซิบ หาย!”

พูดจบก็เดินตรงออกไป

แต่จํารัสกลับเดินตามมาแล้วยิ้มออกมาอย่างที่คิดว่าตัวเอง หล่อ “เธอไม่ยอมรับหรือไงว่าความอยากโอ้อวดของเธอโดนฉัน เติมเต็มอย่างพึงพอใจ? เพราะคนอย่างฉันอุตส่าห์มารับเธอกลับ บ้านมันควรเป็นเกียรติของเธอนะ!”

ปาณีมองบนขึ้นอย่างไม่มีความเป็นผู้หญิง “เป็นเกียรติ? ช่าง มันเถอะเรื่องแบบนี้เธอตะไปให้ผู้หญิงคนไหนก็ตามใจเพราะฉัน ไม่สนใจ! และมีอีกอย่างฉันควรบอกเธอก่อนว่าฉันแต่งงานแล้วก็ เลยถ้าทำตามสนิทสนมกับเธอจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดและ ทำตัวให้ออกห่างจากฉันด้วย! ฉันไม่อยากให้พรุ่งนี้เช้ามันมีข่าว พวกนี้!”

พูดจบปาณีก็กรอกตาใส่จำรัสแล้วเดินไปทางสถานีรถไฟฟ้า

เลย

แต่จํารัสกลับไม่เปลี่ยนแถมยังเดินตามเธอและไม่ได้เก็บอา การเพราะคำพูดเธอด้วย
จํารัส นมือมาจะกอดเธออีกรอบแต่เธอหลบทัน

ทำเอาจํารัสไม่สบายใจแล้วบอก “ปาณี! เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ! เธอรู้ไหมว่ามีผู้หญิงเยอะขนาดไหนที่แย่งกันจะกอดฉันแต่ฉันก็ ไม่สนใจพวกเขานี่เธอยังวิ่งหนีอีก? เธอได้ยินไหมว่าฉันบแกให้ เธอหยุด!”

ปาณีไม่หันกลับมาแถมรีบเดินตรงไป “จำรัส! คนหลงตัวเอง

ยังมีผู้หญิงอีกมากมายมาแย่งกอดเธอ! ไปแย่งกอดหัวเธอไป!”

จํารัสรีบพุ่งเข้าไปหาปาณีอย่างเร็ว

ปาณียังกรี๊ดออกมาเป็นระยะๆ แต่ในสายตาคนอื่นก็เหมือน พวกเธอเป็นคู่รักที่หยอกเล่นกัน

แต่ว่าในสายตาของคนที่นั่งอยู่รถคันสีดำที่จอดอยู่หน้า โรงเรียนมันไม่ใช่แบบนี้

ไวยาตย์กังวลแทนปาณีเลยช่วยอธิบาย “ปาณีอาจจะมีเหตุผล ก็ได้ครับคุณดูปาณี ตั้งใจหลบและไม่ไปแตะเนื้อต้องตัวโดนเขา เลยครับ!

แต่ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหลังก็กัดปากดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่