มีบางครั้งที่เธอรู้สึกคนที่ถูก แซมบนเว่ยป๋อนั้น กลับไม่ใช่ตนเอง

หลังอาหารเย็น ปาณีนั่งอ่านเขียนอยู่หน้าคอม ใน ขณะที่รามาธิกาลังอาบน้ำ

ระยะนี้เขาใช้เวลาอาบน้ำ เร็วเป็นอย่างยิ่ง เมื่อก่อน จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆหนึ่งชั่วโมงถึงออกมา ปาณีพบ ว่าวันนี้เขาเพียงใช้เวลาชั่วครู่เท่านั้นก็อาบน้ำเสร็จและ ออกมาแล้ว

เขาสวมใส่กางเกงขายาวและเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายอย่าง ดี นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะรถเข็น เธอคงคิดไปว่า เขาเป็นราวกับคนปกติคนหนึ่ง

รามนิธิเห็นปาณีจ้องมองตนจึงเอ่ยถาม “เป็นอะไร

ปาณีหลบตาอย่างคนกลัวถูกจับได้ ไม่มีอะไรค่ะ”

ก็แค่อยู่ดีๆเธอรู้สึกว่าเธอหล่อขึ้นกว่าเดิมซะงั้น ธามนิธิเหลือบมองเธอ รู้ว่าเธอตอนนี้กำลังยุ่ง มือ

ถือหนังสือ ก่อนนั่งอ่านเงียบๆในมุมหนึ่ง

ตอนกลางวันทั้งคู่ต่างก็ยุ่ง เวลาอยู่ด้วยกันยามก ลางคืน ก็ต่างคนต่างยุ่งเรื่องของตนเอง ถึงแม้จะเป็นแบบ นี้ แต่ในแต่ละวันก็ยังคงมีความสุข

นั่นก็เพราะเวลาที่เงยหน้าขึ้นมา ก็สามารถเห็นคน นั้นที่ตนเองชอบอยู่ตรงหน้าได้

ตึกวันนี้เวทัสไม่ได้กลับมาบ้าน เขาพักอยู่ในชมรม ตลอด เพราะพรุ่งนี้พวกเขามีแข่งขัน เมื่อเขาเทรนนิ่งเสริ และเดินออกมาก็เห็นโมรี่กำลังรอเขาอยู่หน้าประตูปกติในเวลานี้ เธอควรจะกลับไปตั้งนานแล้ว

เขาขมวดคิ้ว “ทําไมยังไม่กลับ?” โมรีมองเขา ยิ้มและเอ่ย “ฉันรอคุณกลับไปด้วย กัน”

ตั้งแต่เกิดเรื่องของตรยาขึ้นและทำให้เข้าใจโมรี ผิดเป็นต้นมา เวทีสรู้สึกผิดต่อเธอและมีมุมมองต่อเธอดี ขึ้นมาอยู่ไม่น้อย

และไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ปฎิบัติกับเธออย่างแปลก

แยก

“ไปกันเถอะ”

เวท์สเดินไปทางลิฟต์โดยมีโมรีเดินตามอยู่ด้าน หลัง เมื่อแสงไฟส่องสว่างขึ้น มองดูแล้วร่างของเขาดูทั้ง สูงและผอม

ในลิฟต์เงียบมาก โมรีมองเวทัสที่ท่าทางดูสง่างาม กำลังคิดเรื่องการแข่งขันอยู่หรือ?”

เวทีสนิ่งงันไป เขาไม่ได้คิดเรื่องการแข่งขัน ตั้งแต่ เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เขาเอาแต่คิดถึงปาณี

เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่รู้เรื่องแอนเดรียของเธอ เมื่อ ได้ยินคนเอ่ยถึงชื่อแอนเดรียในมหาลัย เขาไม่ได้รู้สึก อะไรสักนิด แต่เมื่อรู้เรื่องขึ้นจนมาถึงกระทั่งตอนนี้ จิตใจ ของเขา กลับไม่มีหนทางที่จะทำให้มันสงบลงได้อีก

โมรีจ้องมองเวทีส ค่อยๆยีนมีออกไป จับมือของ เขาเอาไป

อาจเป็นเพราะว่าแสงไปในวันนี้ช่างอบอุ่น และอาจ จะเป็นเพราะเขาในคืนนี้นั้นดูดีมากเป็นพิเศษ เธอไม่รู้ว่า เธอเอาความกล้านี้มาจากไหน

ระยะนี้ผู้คนต่างพูดกันออกไป ว่าเธอและเวท์สเป็นกัน เวทีสก็ไม่ได้อธิบายอะไร

ในตอนนี้ เมื่อกูดเธอจับมือขึ้นมากะทันหัน เวทีส เหลือบมองเธอ ก่อนจะชักมีออกอย่างเย็นชา เธอทา อะไร?

น้ำเสียงที่แข็งกระด้างของเขาทำให้โมรีรู้สึก อับอายอย่างมาก

เธอรู้สึกขึ้นมาได้ว่า ในสายตาของเวทัส เธอกับคน อื่นๆในทีมไม่แตกต่างกัน

เขาไม่เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นผู้หญิงคน หนิงมาก่อน

โมรีพูด “ตอนนี้พวกเขาต่างพูดกัน ว่าฉันคือแฟน ของเธอ”

เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่” เวทัลไม่เคยมีความคิดที่จะมี แฟนมาก่อน ไม่เคยมาตลอด

โดยเฉพาะหลังจากรู้ถึงเหตุผลที่ปาณีกับธามนิธิ แต่งงานกัน เขายิ่งหวงเนื้อหวงตัว

โมรีจ้องมองเวทัส “ยังไงซะเธอก็ยังไม่มีแฟน ฉัน เป็นแฟนเธอไม่ดีหรือ

“ไม่มี” เวทีสตอบอย่างผู้ขายตรงไปตรงมา

โมรียิ้มและพูดขึ้นอย่างหยอกเย้า “หรือว่าเธอจะ มอบขยร ?”

“เขาไม่ได้อธิบายอะไร

คิดซะว่าเขาชอบ ชรพละกัน

ท่าทางที่ดูเย็นชาของเขาแบบนี้ ทําให้โมรี ทำตัวไม่

ถูกอยู่บ้าง

หรือว่า เขาจะ…..เป็นไปไม่ได้หรอกหน้า?
ถึงแม้เธอจะอยู่ข้างกายเขามาตั้งนาน แต่เธอก็ไม่ เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยสักนิด

นี่ทำให้โมร็อดสงสัยในเสน่ห์ความเป็นหญิงของ ตนเองขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้