ตอนที่839

นึกถึงตรงนี้ธามนิธิก็ตัดสินใจก้มหัวลงไปจูบปากสีแดงของปาณี กัดปากเธอเบาๆพร้อมพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน

ปาณีที่กำลังหลงใหลในความรู้สึกนี้อยู่ก็โดนเขาพาไปอย่าง ไม่ระแวง

จนกระทั่งมีเสียง ‘เหมียว ดังขึ้นทำให้สติของปาณีกลับมา

เธอผลักเขาออกเบาๆ แล้วเป็นสายตาของใครบางคนแล้วเดิน ไปหาแมวสีขาวที่อยู่ในซอกมุมพร้อมกับเอาถ้วยที่ถือมาไปวาง ไว้ที่หน้าแมวแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “แมวน้อยรีบกินสิ! ในนี้มี ปลาอร่อยด้วยนะ

สงสัยแมวคงหิวมากเลยรีบพุ่งเข้าไปหาถ้วยทันที

ปาณียังอยากดูอีกสักพักแต่ก็โดนผู้ชายที่ยังไม่พึงพอใจจาก กลับบ้านไปก่อน

เธอพูดกับแมวน้อยอย่างเสียดาย “แมวน้อยรีบกินนะเดียว พรุ่งนี้ฉันเอามาให้เธอกินอีก!!

ธามนิธิมองเธอที่พูดคำจากลากับแมวน้อยราวกับคนจะเป็นจะ ตายก็ทำตัวไม่ถูก “เธอทำแบบนี้ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนฉันเป็น คนขโมยแย่งเธอไปจากแมวเลย! สำหรับเธอแมวสำคัญกว่า ฉัน?”
ปาณีได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มแล้วไปที่ธามนิธิ “นี่คุณอากำลังงอน เพราะแมวหรอ? คุณอานี่ตลกจริงๆ!”

ใครบางคนที่โดนดูถูกก็ยังคงพยายามถามเพื่อที่จะได้คำตอบ ที่อยากฟัง “ปาณี! เธอจริงจังหน่อยสิ! รีบตอบมาก่อนว่าฉัน สําคัญหรือแมวสําคัญกว่า?”

ปาณีมองเขาที่จริงจังแบบนี้ก็หัวเราะออกมาแถมยังโดนคุณ อาจ้องแรง ใส่อีก

ปาณีหยุดหัวเราะแล้วชี้ไปที่แมวน้อยที่กำลังกินปลาอยู่อย่าง น่าสงสาร “น่าจะเป็นแนวแหละอย่างน้อยเขาก็ไม่ดฉัน………

พึ่งพูดจบปาณีก็รู้สึกความกดดันมันกระจายไปทั่ว

แล้วเธอก็โดนใครบางคนโอบเอวอุ่นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวและ เดินเข้าไปในห้อง

ปาณีตกใจจนรีบกอดคอเขาไว้แล้วพูดเสียงดัง “คุณอาฉันผิด ไปแล้ว! คุณอารีบปล่อยฉันลงมาเลยนะ!!

ธามนิธิทําเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินตรงไปต่อ

ทีนี้ปาณีก็รู้แล้วว่าเธอเล่นเกินไปเลยรีบแก้ตัว “คุณอาเมื่อกี้ฉัน แค่ล้อเล่นเอง! คุณอาสำคัญสำหรับฉันอยู่แล้ว! ยังจะต้องพูดอีก หรอ? คุณอาว่าใช่ไหม?”

แต่ในตอนนี้ธามนิธิฟังไม่เข้าหูสักอย่างแค่นึกถึงที่ในใจปาณี ตัวเองไม่มีความสำคัญเท่าแมวน้อยเร่ร่อนตัวนั้นเขารู้สึกทนไม่ ไหว!
แมวหล่อเท่าเขา? มีดังเท่าเขา? ดีกับเธอมากกว่าเขา? แถม ยังมาเมินใส่เขาอีกดีกับแมวมากกว่าดีกับเขานี่มันไม่ยุติธรรม แล้วสิ!

ปาณีพูดตลอดทางแต่ผู้ชายที่กำลังโมโหอยู่ก็เป็นทุกคำพูด เดินเข้าไปในห้องเอาคนที่อยู่ในอ้อมกอดโยนลงไปบนเตียง

ปาณี โดนโยนอย่างไม่ทันตั้งตัวก็รีบจับเอวตัวเองแล้วบ่น “โอ้ เอวฉัน! หักแน่เลย!”

ธามนิธิยืนอยู่ข้างเตียงอย่างลังเลมองปาณที่กำลังบ่นก็ตอบ ไปอย่างโหด “ปาณี! เธออย่ามาแสดงละครตรงนี้ได้ไหม! เตียง นุ่มขนาดนี้จะทำให้เธอเจ็บได้ยังไง?”

แต่ปาณีกับน้ำตาไหลลงมาราวกับมันเป็นจริง “คุณอาก็มา ลองดูสิ! โดนโยนลงมาจากที่สูงแบบนั้นไม่เจ็บก็บ้าแล้ว!”

ธามนิธิชะงัก “เจ็บมากไหม? ฉันก็เคยโดนแต่ไม่เห็นเจ็บขนาด นั้นเลย!”

ทีนี้ปาณีก็ยิ้มอย่างเรื่อง “ฉันผิวบางเนื้อนุ่มจะไปเทียบกับคุณ

อาได้ยังไง?”

ธามนิธินึกไปนึกมา “ก็ใช่ฉันเคยฝึกในค่ายมาส่วน

เธอ……ช่างเถอะมาเดียวฉันช่วยนวดให้เธอ!

แต่ครั้งนี้ปาณีกลับล้มทันมือร้ายของใครบางคน “คุณอาไม่ ต้องเข้ามานะ!

ตอนนี้ธามนิธิจะไม่เข้าใจได้ยังไงว่าเธอกำลังล้อเล่นกับเขาอยู่! อะไรเอวจะหักเป็นเพียงคำตลกเท่านั้น!

นึกถึงตรงนี้สามนิธิก็รีบก้มตัวลงไปกดตัวเธอไว้

ปาณี โดนเขากตไว้ก็พูดอย่างมีความคิดถึง “คุณอาฉันคิดถึง เมื่อก่อนจังเลย!”

ธามนิธิกลับยิ้ม “คิดถึงตอนที่ขาฉันยังไม่หายดี? มันสายไป แล้ว!

พูดจบก็ก้มหัวลงมาปิดปากปาณีจากนั้นก็เป็นภาพสวยงามที่

ไม่สามารถอธิบายได้

จนกระทั่งทั้งสองคนหายใจอย่างแรงแล้วแยกตัวกันไม่รู้ว่า ผ่านไปนานเท่าไหร่ธามนิธิยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ “เธอยัง ขาดการออกกําลังกายคาบเรียนเทรนเนอร์ที่ฉันสมัครให้เธอได้ ไปเรียนบ้างไหม?”

ตอนนี้ปาณีไม่มีแม้กระทั่งแรงยกมือเธอรู้สึกเหมือนแรงตั้งเอง โดดดดไปหมดไม่มีกำลังเลย

แต่กลับมาดูใครบางคนราวกับกินยาฮอร์โมนดูไม่ออกเลยว่า เหนื่อย

ทั้งๆที่คนออกกำลังกายเป็นเขา

เมินสีหน้าของปาณี ธามนิธินึกถึงเรื่องที่อยู่ในร้านหม้อไฟ พูดอย่างเบาๆ “ขอโทษปาณี!”

ปาณีปัดมือแล้วพูด “คุณอาเรื่องชายหญิงแบบนี้ยังต้องขอโทษ? ที่จริงฉันก็แค่สงสัยว่าทำไมทั้งๆ ที่คุณอาเป็นคนออก กำลังกายแต่คุณอากลับไม่เหนื่อยเลยมีแต่ฉันเนี่ยแหละที่เหนื่อย ราวกับหมา?”

ธามนิธิมองเธอที่ทำหน้าสงสัยก็รู้ว่าเธอเข้าใจผิดแล้วยิ้มไป ด้วยอธิบายไปด้วย “อันนั้นเป็นกำลังของผู้ชายและผู้หญิงที่ไม่ เท่ากันตั้งแต่เกิดไง! แล้วบวกกับที่สุขภาพเธอไม่ดีเท่าฉันก็เลย เหนื่อยขนาดนี้ไง!”

พูดจบก็มองปาณีที่ทำหน้าคุ้นคิดแล้วพูดต่อ “ที่ฉันขอโทษ ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ ฉันขอโทษที่ฉันทำโทรศัพท์เธอเสียในร้าน หม้อไฟต่างหาก!”

พูดถึงเรื่องนี้ปาณีก็ยกหัวขึ้นมามองธามนิธิอย่างจริงจัง “คุณ อาบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าทำไมคุณอาถึงทำแบบนั้น?

ธามนิธิยิ้มแล้วก้มหัว “ก็เป็นเพราะตอนนั้นขาบาดเจ็บนั่น แหละฉันเกลียดแสงแฟลชโดยเฉพาะพวกนั้นข่าวพวกนั้นมาแทบ ทุกศอกทุกมุมฉันก็เลย……

ปาณีมองคุณอาที่เล่าเรื่องตอนนั้นแล้วตัวสั่นเบาๆก็ลุกโผล่ เข้าไปกอดเขาให้กำลังอย่างไร้เสียง

ธามนิธิมองเธออย่างซาบซึ้งแล้วพูดต่อ “ตอนนั้นฉันเกลียด แสงแฟลชมากเลยพูดได้เลยว่าแค่เห็นแสงแฟลชก็จะอารมณ์ขึ้น ทันที! แล้วพี่สาวก็จะช่วยมาจัดการในเวลาแรกตลอดก็เลยวันนี้ ตอนเธอถ่ายรูปเห็นแสงแฟลชนั้นก็ราวเห็นภาพในอดีตของฉันก็ เลยควบคุมไม่ได้!!
ปา รีบกอดเขาแน่นแล้วพูด “คุณอาฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ได้ ขอความยินยอมจากคุณอา……..แต่ฉันสัญญาว่าครั้งต่อไปจะ ไม่บังคับคุณอาอีก!”

ธามนิธิยิ้มแล้วกอดเธอไว้แต่สายตากลับมองไปที่ผ้าห่มบนตัว เธอที่หล่นลงมาก็หยีตาอย่างอันตรายแล้วได้ยินเสียงต่ำของเขา “นี่เธอกำลังอ่อยฉันหรือไง? แรงของฉันมากพอที่จะมาอีกรอบ นะ!”

ปาณีมองเขาอย่างไม่เข้าใจแล้วถาม “คุณอากำลังพูดอะไรอยู่

เนี่ย? ฉันอ่อยคุณอาเมื่อไหร่…….

แล้วเธอก็ก้มลงไปตามสายตาที่เขามองก็อดกรีดไม่ได้แล้วรีบ ดึงผ้าห่มขึ้นมา

แต่ธามนิธิกลับทำหน้าเสียดายแล้วแอบบ่น “จริงๆเลยมา

ปิดบังโบนัสฉันทำไม!”

แต่กลับได้รับเสียงกรี๊ดและโดนจ้องแรงจากปาณี “คุณอาเก็บ หน่อยได้ไหม! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพวกนี้จะออกมาจากปาก ของคุณอา!”