ตอนที่ 755

ถึงแม้ว่านาฐิติพรจะไม่เอ่ยปากพูดตั้งแต่แรก แต่สุดท้ายเธอก็ทน ไม่ไหวที่จะโอ้อวดต่อหน้าเพื่อน

คนเรามักจะเป็นแบบนี้ มีเรื่องน่าดีใจหน่อย ก็หวังจะอยาก

แบ่งปันให้คนอื่นด้วย

ปาณีพยักหน้า “ค่ะ”

ในบ้านเองก็มีหนังสือ ก่อนหน้านี้อาซื้อมาตั้งไว้ที่บ้านอยู่ไม่ น้อย บอกว่าเป็นหนังสือสะสม

อีกสักครู่ เธอจะไปเอามาให้น้าฐิติพรพร้อมเซ็นชื่อ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ปาณีก็ไปหยิบหนังสือในห้องหนังสือ และเซ็นชื่อให้ต่อหน้าเธอเลย

เมื่อเห็นท่าทางเบิกบานใจของน้าฐิติพร ในใจของปาณีก็รู้สึก อุ่นใจ

น้าฐิติพรมอบดั่งเปาให้เธอ “นี้เป็นของหนูนะ”

“แม่ ไม่ต้องหรอกค่ะ” ปาณีรู้สึกซาบซึ้ง แต่ทำไหมยังต้องให้ อังเปาด้วย?

“ต้องเอา ต้องรับ” น้าฐิติพรพูดต่อว่า : “กว่าหนูจะเก็บเงินได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย แม่ได้ยินมาว่า หนูหาเงินเลี้ยงตัวเองด้วยหรอ แถมยังไม่ขอเงินจากอามาใช้ด้วย?”
ปาณีพูดว่า : “เปล่าค่ะ ก็ยังต้องใช้เงินของอาอยู่ค่ะ” แค่ใช้เงินไม่ได้เยอะมาก

แค่ธามนิธิเลี้ยงดูเธอ ก็ถือว่าได้ใช้เงินแล้ว ของที่ตัวเองสามารถซื้อเองได้ ก็ไม่จำเป็นจะต้องเอ่ยปากขอ

เขา

น้าฐิติพรยิ้มแย้ม “หนูยังต้องเกรงใจอะไรอาเขาอีกต่อไปให้ อาเขาซื้อเสื้อให้หนูเยอะหน่อย ไม่ต้องเกรงใจ เงินที่หนูหามาได้ เก็บไว้เถอะ ผู้หญิงอย่างเราควรมีเงินติดตัวไว้หน่อยถึงจะดูดี”

“แม่ค่ะ หนูเป็นลูกสะใภ้ของแม่นะค่ะ แล้วแม่สอนหนูแบบนี้ มันจะดีหรอค่ะ?” คิดไม่ถึงว่าน้าฐิติพรจะสอนให้เธอเก็บเงินส่วน ตัว และยังกลัวว่าเธอไม่ได้ใช้เงินของธามนิธิด้วย

โดยสถานการณ์ทั่วไปแล้ว ไม่ควรทำอย่างนี้ ไม่ใช่หรอ?

น้าฐิติพรพูดว่า : “ลูกสะใภ้ก็เหมือนกันนั้นแหละ พวกเรามอง หนูเป็นลูกสาวแท้ๆ หนูเติบโตด้วยความยากลำบาก ดังนั้นเมื่อ แต่งงานกับคนบ้านเราแล้ว ก็ต้องไม่ให้หนูเสียเปรียบ จริง ไหม?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ น้าฐิติพรก็พูดว่า : “ธามนิธิไปครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่า พวกหนูจะมีลูกกันเมื่อไหร่อีก เพราะถ้าผ่านหลายปี แม่คงอุ้ม หลานไม่ไหวแล้วแน่”

“แม่ยังไม่แก่นะค่ะ” ปาณียิ้มแย้ม
น้าฐิติพรพูดว่า : “วันนี้หนูมีเรียนไหม?”

“มีค่ะ” ปาณีพูดต่อว่า “เดี๋ยวพอเลิกเรียน ตอนบ่ายหนูจะไป บริษัทแบบหนึ่ง แล้วค่อยกลับมานะค่ะ”

“ได้ลูก ถ้างั้นแม่จะรอลูกกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันนะ” ปาณีพยักหน้า “โอเคค่ะ”

ตอนบ่าย หลังจากปาญี่ประชุมที่บริษัทเสร็จ และกำลังเตรียม เก็บของอยู่นั้น ธีระก็จ้องมองเธอ “ประธามธามนิธิไม่ใช่ว่าไป แล้วหรอ? แล้วทำไหมคุณถึงต้องรีบร้อนขนาดนี้ด้วยล่ะ?”

“พอดียายของฉันมาอยู่ด้วยสองวันค่ะ” ตอนที่น้าฐิติพรยังอยู่ ปาณีไม่กล้ากลับบ้านดึก “ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะค่ะ มีธุระ อะไรก็โทรมานะ”

ธีระพยักหน้า “ได้ๆ”

หลังจากที่น้าฐิติพรกินข้าวเป็นเพื่อนปาณีเสร็จ ปาณีก็ออกมา เดินเล่นเป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน

ปกติแล้วหลังจากปาณีกินข้าวเสร็จ เธอมักจะชอบดูโทรทัศน์ อยู่แต่ในบ้าน ไม่ก็ทำงาน แต่เมื่ออยู่ด้วยกันกับน้าฐิติพร เธอรู้สึก ไม่ค่อยเป็นตัวเอง เพราะเธอจะต้องไปเต้นที่ลานเต้นระบำบริเวณ ใกล้ๆเป็นเพื่อนของน้าฐิติพรด้วย

สายจากธามนิธิโทรเข้ามา แต่ด้วยบรรยากาศที่ดังอึกทึกของลาน ทำให้ปาณีต้องปิดอยู่ข้างหนึ่งรับโทรศัพท์ “อาค่ะ”

เขาถามว่า : “กินอาหารค่ำหรือยัง?”

“กินแล้วค่ะ” ปาณีพูดต่อว่า : “ตอนนี้หนูอยู่ข้างนอกกับแม่ ที่นี้ เสียงดังมากเลย”

“รีบกลับเร็วๆนะ” ธามนิธิมองดูนาฬิกา

ปาณีวางสายโทรศัพท์ และถ่ายวิดีโอตอนน้าฐิติพรเต้นระบำ อยู่ส่งให้ธามนิธิดู

เมื่อธามนิธิเห็น เขาถึงกับสะดุ้ง นาฐิติพรสมัยก่อนเป็นถึงนัก เต้น ดังนั้นเมื่อเธอได้เต้น อะไรก็ไม่สามารถฉุดเธอได้

พราะตอนนี้เธอดู ก็ไม่รู้ว่าปาณีมอมยาอะไรเธอมาหรือเปล่า เพราะ เต้นอย่างมีความสุขมาก