ตอนที่160

เธอรู้สึกเสียดายที่ไม่รู้ก่อนว่าธามนิธิกับอาจารย์ ธีรนัยรู้จักกันมาก่อน ถ้ารู้ตั้งแต่แรกอาจารย์ธีรนัยคงเห็น แก่คุณอาก็อาจจะปล่อยเธอบ้าง

แต่นี่กลับได้ยินธามนิธิว่า “ฝึกเยอะๆดีสำหรับ

เธอ”

นี่มัน…..เป็นสามีจริงใช่ไหม!

คุณอาไม่รู้ว่าเธอลำบากขนาดไหนตอนอยู่ใน

ค่าย?

อาจารย์ธีรนัยมองธามนิธิ “วันนี้ที่ผมมากับเมธีก็ แค่อยากแวะมาทักทายหน่อยว่าสบายดีหรือเปล่าครับ?”

ธามนิธิ “ก็สบายดี”

เมื่อก่อนตอนอยู่ในค่าย พวกเขาสองคนเป็นฝ่าย ธามนิธิ ธามนิธิได้ออกจากค่ายหนึ่งปีแล้วแต่พอเห็น เพื่อนร่วมทีมเมื่อก่อนในใจก็รู้สึกแปลกๆ

ต้องรู้ว่าเมื่อก่อนตอนอยู่ในค่ายมันเท่ขนาดไหน

ไม่เหมือนกับตอนนี้

ไวยาตย์มองไปที่ธามนิธิถึงอยู่ต่อหน้าสองคนนี้ คุณธามนิธิไม่ได้แสดงอะไรออกมาแต่เขารู้ว่าการมาเจอ สองคนนี้ในใจของธามนิธิคงเสียใจ

ทุกคนก็กลัวไปโดนแผลของธามนิธิเลยให้เวลา ผ่านไปก่อนแล้วค่อยกล้ามาเยี่ยม
ปาณีนั่งอยู่ข้างๆฟังพวกเขาพูดคุยกันเงียบๆแล้ว ค่อยมารู้ว่าที่แท้ก็เป็นคนรู้จักของคุณอาตอนอยู่ในค่าย มาเยี่ยม

พอนึกถึงที่ตัวเองเข้าใจผิดว่าคุณอาจะมาหาเรื่อง เขาความรู้สึกอับอายก็ขึ้นมา

ตายล่ะไม่มีหน้าไปเจอผู้คน!

อาจารย์ธีรนัยและอาจารย์เมธีก็ไม่ได้อยู่นานแค่ มาคุยกับธามนิธิแป๊บเดียวก็ลุกขึ้น “งั้นพวกผมกลับก่อน นะครับไว้ครั้งหน้ามีโอกาสจะแวะเข้ามาอีกครับ!”

ถึงจะเรียกธามนิธิว่าพี่แต่การพูดคุยของทั้งสอง คนก็แสดงความเคารพต่อธามนิธิอย่างมาก

แต่ตอนนี้แค่ธามนิธิได้ออกจากค่ายไปแล้วก็เลย ไม่สะดวกเรียกเขาแบบเมื่อก่อน

ธามนิธิ “กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปสิ”

อาจารย์ธีรนัย “ไม่เป็นไรครับพอดีรีบกลับไปอยู่

วันนี้ตั้งใจหาเวลาว่างแวะมาเยี่ยมธามนิธิ ธามนิธิรู้ว่าเขาไม่ว่างเลยไม่ได้พูดอะไรต่อแล้ว ให้ไวยาตย์ไปส่งแขก

“สองท่านเชิญครับ” ไวยาตย์พูดด้วยความ มารยาท

ก่อนอาจารย์ธีรนัยไปเธอยิ้มให้ปาณีอย่างมี มารยาทแล้วก็เดินออกไป
ปาณีมองแผ่นหลังของทั้งสองคนรู้สึกสองคนนี้ ขนาดเดินยังเหมือนมีลมพัดมา ทำให้ภาพผู้ชายทหาร ในใจเธอดูดึงดูดขึ้นมา

ธามนิธิมองปาณีเลยพบว่าเธอกำลังมองแผ่น หลังของสองคนนั้นอยู่!

โรคจิตไม่เปลี่ยนเลย!

“เธอกำลังมองอะไรอยู่?”

เสียงต่ำๆของธามนิธิทำให้สติของปาณีกลับมา

ปาณีมองธามนิธิ “ที่แท้คุณอาก็รู้จักกับอาจารย์ธีร นัยนี่เอง! เมื่อกี้อยู่ข้างนอกยังมาหลอกฉันอีกเล่นใหญ่ ไปนะ!”

ธามนิธิมองปาณี “เธอปกป้องเขาขนาดนั้นฉันยัง ไม่ทันหาเรื่องอะไรเลยเธอยังมาบ่นอีก?”

“…” ปาณีมองธามนิธิอย่างหมดความมั่นใจ “ก็ เขาเป็นอาจารย์ไง! ฉันก็นึกว่าคุณอางอนจนไปหาเรื่อง เขา!”

“ในใจเธอฉันเป็นคนน่าเบื่อขนาดนั้นเลย?” เพราะ แค่งอนเลยถึงกับเรียกเขามาสั่งสอนในบ้าน

ปาณีรู้ว่าตัวเองทายผิดเลยยิ้ม “ใช่ฉันคิดเองเออ เองทุกอย่าง” ธามนิธิดูเวลา “ดึกขนาดนี้แล้วไปกินอะไรกัน

เถอะ ฉันให้น้าลำมุงเตรียมไว้พอกินเสร็จตอนเย็นกลับ

บ้านไปเยี่ยมพ่อแม่กัน”
“ค่ะ” ทีแรกปาณีว่าจะไปหาอะไรกินพอเห็น อาจารย์ธีรนัยเลยลืมจนตอนนี้ยังไม่ได้กินเลย