ตอนที่ 86

เธอจะไม่เอาคนพิการอย่างนี้ ไม่เด็ดขาด!

“แม่” เห็นแม่ว่าคุณอาแบบนี้ ปาณีไม่พอใจ “แม่ พูดเกินไปแล้วนะ!”

ประเด็นที่สำคัญคือ ครอบครัวของคุณอาได้ยิน แล้วจะคิดยังไงเนี่ย?

แต่เดิมที่คุณอาเป็นแบบนี้ คนในบ้านก็เสียใจมาก อยู่แล้ว แม่ยังมาพูดแบบนี้อีก ปาณีรู้สึกว่าตัวเองขาย หน้ามาก ไม่มีหน้ามายืนอยู่ที่ตรงนี้

“นี่ฉันก็หวังดีกับเธอไม่ใช่รึไง?” ฝนสิริมองไปยัง ปาณี พูดอย่างอุปมาว่าเข้มงวดกับเธอก็หวังที่จะให้เธอดี ขึ้น “ฉันโชคดีที่มาในวันนี้ ถ้าหากฉันไม่มาก็คงจะไม่รู้ว่า แกจะหาคนแบบนี้! ตาบอดไปแล้วจริงๆ”

ไวยาตย์เดินเข้ามาจากข้างนอก เพราะได้ยิน เสียงถกเถียงกันข้างใน

ก่อนหน้านี้ที่ธามนิธิจะพบกับฝนสิรินั้น เขาก็ลังเล ใจ แต่ไม่สามารถเอาชนะความยืนหยัดหนักแน่นของธา มนิธิได้ ตอนนี้ได้ยินฝนสิริพูดเช่นนี้ คำพูดที่เจาะจงมาที่ คุณธามนิธิทุกคำ เขาแทบจะโมโหจนเป็นบ้าอยู่แล้ว

ปาณีก็จะอึดอัดตายอยู่แล้ว!

อาหารมื้อนี้ เลิกรากันอย่างไม่พอใจ

ได้ยินฝนสิริว่าร้ายธามนิธิอย่างนี้ พ่อแม่ของธามนิธินั้นก็ไม่มีความอยากอาหารแล้ว

และฝนสิริ ก็คงไม่อยากทานอาหารมื้อนี้เช่นกัน

เพิ่งวางถ้วยลง ฝนสิริก็ลุกขึ้นจับแขนปาณีไว้ “แก กลับไปกับฉัน!”

ก่อนหน้านี้ที่ปาณีหนีออกจากบ้าน ฝนสิริก็ไม่ได้

เห็นด้วยที่เธออกไป ตอนนี้มีโอกาส เธอก็ต้องลากเธอ กลับบ้านอยู่แล้ว และไม่ใช่ว่าให้เธออยู่ที่นี่มีความสัมผัส กับผู้ชายที่ทั้งจนและทั้งพิการอีก

ปาณีไม่อยากไปกับแม่ แต่ว่า มองไปยังคนอื่นๆ

เธอก็แค่อยากจะให้แม่เธอออกไปจากที่นี่ไวๆ เพื่อหลีก

เลี่ยงการพูดจาทำร้ายทุกคนอีก

เธอพูดเสียงเบาว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูพาพ่อแม่กลับ บ้านก่อนนะคะ”

ในใจมีความสิ้นหวังเล็กน้อย

กลับไปครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าในหลังจากนี้จะได้กลับมา อีกไหม?

เธออาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก และอาจจะไม่ได้ เรียนต่ออีกเช่นกัน

เธออาจจะต้องใช้ชีวิตตามที่แม่ของเธอต้องการ!

ปาณียืนขึ้น กะว่าจะกลับไปพร้อมกับฝนสิริ แต่ กลับมีมือหนึ่งดึงเธอนั่งที่ดังเดิม
เธออึ้งไปสักพัก มองไปยังธามนิธิ ไม่อยากให้ เขาเป็นห่วง จึงตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “คุณ อา หนูแค่ส่งพวกเขากลับไปเองค่ะ”

ธามนิธิมองไปยังเธอ เขาดูออกว่า ปาณีไม่ได้ อยากกลับไป ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกว่า เธอไม่อยาก กลับไปยังบ้านหลังนั้นอีก และก็ดูออกด้วยว่า ที่เธอ ตัดสินใจจะกลับไปกับฝนสิริในตอนนี้ ก็เพื่อไว้หน้าเขา

เขาพูดด้วยเสียงนิ่งว่า “เธออยู่นี่ ให้ไวยาตย์ส่ง พวกเขากลับบ้านเอง”

“แต่ว่า….”

“ปาณี แกยังไม่ไปอีก?” ฝนสิริเดินไปถึงหน้า ประตูแล้ว เห็นปาณียังนั่งอยู่ตรงนั้น เร่งเธออย่างน่า รำคาญ

“ไวยาตย์” ธามนิธิเปิดปาก หลังจากที่ไวยาตย์ ได้ยินเสียง ก็รีบเดินเข้ามา “คุณธามนิธิครับ”

“ขับรถส่งคุณอาคุณน้ากลับบ้าน”

ไวยาตย์มองไปยังฝนสิริและพ่อของปาณีแวบ หนึ่ง คิดถึงสิ่งที่ฝนสิริโจมตีธามนิธิขนาดนั้น ธามนิธิยัง เกรงใจพวกเขาอีก

“ครับ”

เขาตอบตกลง พูดกลับพ่อแม่ของปาณีว่า “คุณ อาคุณน้า ไปเถอะครับ ผมจะส่งพวกคุณกลับไปเองครับ”

ฝนสิริยังคงจ้องมองปาณี “ปาณี แกจะไปหรือไม่ไป?”

ปาณีได้ยินเสียงของแม่ มองไปยังธามนิธิแวบ หนึ่ง “คุณอา หนู..

“ธามนิธิ ให้ปาณีกลับไปกับแม่ของเธอเถอะ” ฐิติ พรจนปัญญา ฝนสิริพูดจาไม่น่าฟังขนาดนั้น พูดออกมา ได้แม้กระทั่งว่าพวกเขาหลอกปาณีมา ฝืนให้ปาณีอยู่ต่อ จะทำให้ทุกคนลำบากใจมากขึ้นเท่านั้น

ธามนิธิยืนหยัดมาก “ถ้าหากปาณีจะกลับบ้าน ผม จะกลับไปกับเธอเอง ตอนนี้เธอไม่อยากกลับบ้าน ดังนั้น คุณอาคุณน้ากลับไปก่อนเถอะครับ!”