ตอนที่ 662

ปาณีเกือบจะหัวเราะออกมา “อาสะใภ้สามของฉันบอกว่าให้คุณ ช่วยหางานให้อาสามของฉันน่ะ”

เพราะพวกเขาเป็นญาติกัน เห็นป้าของปาณีได้รับการช่วย

เหลือ ดังนั้นพวกเขาจึงอยากที่จะลองเสี่ยงดวงดูบ้าง

ปาณีคิดว่าพวกเขาตลก ทำไมถึงได้คิดว่าถามนิธิเป็นคนดีไป

ได้

คนไหน ๆ ก็ต่างวิ่งเข้ามาขูดรีดอย่างสนุกสนาน เขายิ้ม ไม่ได้รู้สึกไม่มีความสุข แน่นอนว่าเขาจะไม่สัญญากับเรื่องนี้

บางคนต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ ทว่าบางคนก็ทำไปเพื่อ ผลระโยชน์

หลังจากทานข้าวเสร็จ ปาณีไปโรงพยาบาล ฝนสิรินั่งอยู่บน เตียงผู้ป่วย จ้องมองปาณี “ฉันได้ยินว่าธามนิธิหาแพทย์ให้ลุง เขยของแก แถมยังหางานให้ลูกชายของเธอด้วย

“…” ปาณีวางอาหารลงบนโต๊ะ ไม่ได้ส่งเสียงออกมา

ฝน พูดต่อ “เขาช่วยป้าของแกทำไม ก็ไม่เห็นว่าเขาจะดีกับ ฉันขนาดนั้น ฉันเป็นแม่ของแกนะ”
ปาเนียกมุมปาก “ฉันหย่ากับเขาแล้ว เขาช่วยเหลือ ใครเป็น สิทธิ์ของเขา มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย

นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไม ปาณีไม่อยากให้คนในครอบครัวรู้ว่า เธอกับสามนิธิไม่ได้มีเหตุในการหย่าร้างกันแล้ว

มันน่ารำคาญเกินไป!

เธอเองก็ไม่รู้ ว่าแม่ของตัวเองเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร ไม่ใช่ ว่าอดอยากจนไม่มีกิน แต่เพราะอยากใช้ประโยชน์จากคนอื่น ต่างหาก

ฝนสิริจ้องมองปาณี ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่เธอพูดเป็นจริง หรือเท็จ

เธอพูดต่อ “ฉันได้ยินพ่อของแกพูด ว่าช่วงสองวันนี้เขามาที่

โรงพยาบาลเหรอ”

แต่ทุกครั้งที่ธามนิธิมาจะเป็นช่วงเวลาที่ฝนสิรินอนหลับ จึงไม่

ได้พบกันกับฝนสิริ

ปาพูด “เขาเป็นหนี้ฉัน เมื่อคุณป่วยก็แค่มาเยี่ยมเฉย ๆ คุณ ไม่ต้องคิดมาก”

ฝนสิริจ้องมองปาณี แล้วแนะน่าว่า “ตอนที่เขามา แกก็ทำดีกับ เขาหน่อย บางทีเขาก็อาจจะชอบแกหรือเปล่า ฉันหวังว่าแกจะ สามารถแต่งงานกับเขาได้ใหม่

ธามนิธิฐานะดี มาเป็นลูกเขยของเธอ ทำให้เธอมีเกียรติ
ปาณีรู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ จึงจงใจพูดว่า “อยากแต่งงานใหม่ก็ แต่งได้เหรอคะ คุณคิดง่ายเกินไปแล้ว คนแบบนั้นจะมาชอบอะไร ฉัน ครอบครัวของเขาอยู่ในฐานะที่ดีมาก ลูกสาวของคุณไม่มี อะไรดี ทำไมเขาต้องอยู่กับฉันล่ะ”

เมื่อปาพูดเรื่องเหล่านี้ ฝนสิริก็อารมณ์เสียขึ้นมา แล้วใคร บอกให้แก่ยินยอมที่จะหย่ากับเขา แกมันทำให้ฉันโมโหจนจะบ้า ตาย

ปาณมองไปที่แม่หัวสูงของตัวเอง และพูดว่า “วางอาหารไว้ให้ คุณตรงนี้นะคะ ฉันต้องไปเรียนแล้ว

ฝนสิริรังเกียจ “รีบไสหัวไปเถอะ เห็นแกแล้วก็หงุดหงิด ปาณีดออก เมื่อเธออยู่กับธามนิธิเท่านั้น ที่ทัศนคติของแม่ที่มี ต่อเธอจะดีขึ้นเล็กน้อย

ปาณีเพิ่งจากไป ฝนสิรินั่งอยู่บนเตียงและทานสิ่งที่ปาณีนำมา ให้เธอ ทันใดนั้นมีคนยืนอยู่หน้าประตูห้อง และเคาะที่ประตู

ฝนสิริเงยหน้าขึ้น มองหญิงสาวที่ประตู “ใครน่ะ”

“สวัสดีค่ะ” นลิน มีสุวรรณ์ยิ้มอย่างสุภาพ “ฉันเป็นเพื่อนของ ปาณี ได้ยินว่าคุณป่วย ดังนั้นจึงมาเยี่ยมคุณค่ะ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นลิน มีสุวรรณ์เดินเข้ามา ในมือยังมีอาหาร เสริมที่ซื้อมาเยี่ยมฝนสิริ

เธอวางกล่องของเยี่ยมสองกล่องแล้วมองไปที่ฝนสิริ “คุณป้า คะ ร่างกายของคุณดีขึ้นหรือยังคะ
“ก็ดีจ้ะ” เพราะมันสุภาพเกินไป ไม่รู้สถานการณ์ของกันและ กัน ดังนั้นจึงคอยดูท่าทีก่อน

เธอมองไปที่นลิน มีสุวรรณ์ ไม่ได้คิดว่าเพื่อนของปากจะมา เยี่ยมเธอ

คิดว่านลิน มีสุวรรณ์มาหาปาก จึงพูดว่า “ปาณเพิ่งออกไปจะ นลิน มีสุวรรณ์พูดว่า “เปล่าค่ะ ที่จริงแล้วฉันมาเยี่ยมคุณป้า