ตอนที่ 284

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ธามนิธิก็หัวเราะอย่าง อดไม่ได้ “ขาหักนับไหม?”

“…” คำพูดนี้ของเขา เปรียบเสมือนเข็มที่ที่มแทงใจ

ของเธออย่างแรง

ใช่สิ!

ถ้าเทียบกับสิ่งที่ธามนิธิต้องเจอแล้ว เรื่องแค่นี้จะ ถือสาไปทำไม?

ธามนิธิลูบหัวเธอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันจำ ได้ว่า ตั้งแต่ฉันรู้สึกตัวตอนอยู่ในโรงพยาบาล หมอก็บอก ว่า ชาตินี้ฉันคงลุกขึ้นยืนไม่ได้อีก วินาทีนั้น สิ่งที่ฉันคิดก็ คือตายๆไปเลยยังจะดีซะกว่า คนในบ้านฉันไปเยี่ยมฉัน การที่ฉันได้รับบาดเจ็บ พวกเขาเสียใจมากกว่าทุกคน และ ก็เพราะว่าพวกเขา ฉันถึงยืนหยัดต่อมาได้…. ในความเป็น จริง ถ้าคิดๆไปแล้ว ยังมีคนอีกหลายคนที่เกิดมาก็ขาดขา ไปข้างหนึ่ง หรือตาน้อยกว่าคนปกติทั่วไปคู่หนึ่ง แต่ว่า เขา ก็ผ่านมาได้ไม่ใช่หรอ? ถ้าเทียบกับพวกเขาแล้ว พวกเรา โชคดีกว่าตั้งเยอะ ดังนั้น ไม่มีอะไรต้องเสียใจหรอก”

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้ยินธามนิธิพูดถึงเรื่องที่เขาได้ รับบาดเจ็บ

เพื่อที่จะปลอบใจเขาแล้ว เขาตั้งใจพูดถึงความเจ็บ

ปวดของตัวเอง

ทั้งๆที่สิ่งที่เธอเผชิญนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ธามธินิต้อง เจอเลย

แต่เขากลับปลอมใจเธอเช่นนี้

ยิ่งเขาแสร้งทำน้ำเสียงสบายๆมากเท่าไหร่ ในใจของ ปาณีก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

หลังได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาความ กล้ามาจากไหน ถึงเข้าไปจูบเขาก่อนแบบนี้

ในตอนเช้า น้าลำมุงจัดเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว มอง ไปยังไวยาตย์ที่เดินเข้ามาจากห้องรับแขก พูดว่า “วันนี้ คุณหนูปาณีไม่ไปเรียนหรอคะ? เวลานี้แล้ว ทำไมยังไม่ตื่น อีก?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เธอลาป่วยครับ”

“ป่วยหนักเลยหรอคะ?” สีหน้าน้าลำมุงเต็มไปด้วย ความเป็นห่วง

ไวยาตย์ตอบว่า “ผมก็ไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกัน

ครับ”

ตอนเขาโทรปลุกธามนิธิในตอนเช้า ธามนิธิก็สั่งเขามา อย่างนี้

ในห้องนอน ปาณียังหลับอยู่ ผมเผ้าเธอเปียกปอนไป

ด้วยเหงื่อ มองไปแล้วเหมือนจะเหนื่อยมาก

ธามนิธินอนหนุนหมอนโดยไม่ได้สวมเสื้อ กุมมือของ เธอไว้ เหมือนกำลังกุมของที่มีค่ามาก ผ่านไปนานมาก ตาสองชั้นนั้นขยับเล็กน้อย ปาณีจึง จะลืมตาขึ้นมอง

“ตื่นแล้วหรอ?” ธามนิธิขยับปาก ถามอย่างอ่อนหวาน

ปาณีอึ้งไปสักพัก มองไปยังใบหน้าที่หล่อเหลานั้น แล้วเธอก็หลับตาลงอย่างอัตโนมัติ เหมือนกับว่าถ้าไม่มอง หน้าเขา เรื่องเมื่อคืนก็จะไม่เคยเกิดขึ้น

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่หลับตาลง อดไม่ได้ที่จะ

หัวเราะ

เวลาที่เขายิ้มนั้นดูหล่อมาก ทำให้คนที่กำลังมองอยู่ นั้นมีความรู้สึกอยากเข้าไปจูบ

“ตื่นมาทานอาหารหน่อยสิ” ธามนิธิพูดอย่างเอาอก

เอาใจ

เขาตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว รอเธอมาตลอด รู้ว่าเธอเหนื่อย มากจึงไม่ได้ปลุกเธอ

ยังให้ไวยาตย์ลาป่วยให้เธออีก

“ไม่กินอ่ะ” ปาณียกมือขึ้น แขนที่เรียวเล็กนั้นปิดหน้า ของตัวเองไว้ และพูดเสียงเบามาก

ในเวลานี้ ปาณีที่เพิ่งตื่นนอนนั้น ในใจของเธอกลับ รู้สึกสิ้นหวังมาก

เมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปเนี่ย? เธอแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นฝ่ายรุกคุณ

อาก่อน… เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เปลือยทั้งตัว ข้างล่างยังมีความ รู้สึกเจ็บเล็กน้อย

ตอนนี้ปาณีมั่นใจว่าคืนวันแต่งงานนั้น เธอแค่ฝันไป เท่านั้น

คุณอาเป็นมารร้ายชัดๆ ถึงขั้นกล้าหลอกเธอ!

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือไม่อยากเชื่อว่าเธอจะเชื่อคำพูด บ้าพวกนั้นของเขาจริงๆ! ยังคิดว่าเธอเสียครั้งแรกของเธอ ไปอย่างนั้นสักอีก

ในความเป็นจริงครั้งแรกนั้นไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่เป็นเจ็บ มากต่างหาก! เจ็บจนเธออยากจะยอมแพ้เลยทีเดียว

จนถึงตอนนี้ เธอยังรู้สึกว่าร่างกายเธอฉีกเป็นเสี่ยงๆ

ธามนิธิเป็นคนบอกเองว่า “เบบี่อดทนหน่อยนะ อดทน เพื่อฉันหน่อย เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วนะ หึมม?”