ตอนที่266

ปาณีเห็นธามนิธิและไวยาตย์ที่มาพร้อมกัน เดินไปสองก้าวแล้วหยุดอยู่ที่หน้าธามนิธิ แต่ได้เห็นธามนิธิไม่ว่าจะเจอเรื่องที่ไม่ดีใจขนาดไหน

เธอก็จะเก็บมันไว้แล้วใบหน้าจะมีแต่รอยยิ้มที่สวยงาม

“คุณอาคะ”

ธามนิธิจับมือเธอไว้ “บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่าเรียก ฉันแบบนี้?”

“งั้นให้เรียกอะไร?” ปาณีมองไวยาตย์ที่อยู่ข้างๆ “ให้ เรียกคุณธามนิธิเหมือนที่คุณไวยาตย์เรียกคุณ?”

” นี่ยิ่งไม่ดีเท่า คุณอา เลยด้วยซ้ำ! ธามนิธิเปลี่ยนเรื่อง “ทำธุระเสร็จหมดแล้ว?” “อือ” ปาณี “เพื่อนกลับไปหมดแล้ว”

กล่าวลากับจันวิภาเสร็จ พวกเธอก็ออกมากจาก ระหว่างนั่งรถกลับบ้านปาณีมองนอกหน้าต่าง นึกถึง

โรงแรม

คำพูดของทีนาร์และญาติคนนั้นตลอด

แม้แต่คนรอบตัวเธอยังคิดแบบนี้กับเธอแค่นึกก็รู้เลย ว่าคนแปลกหน้าพวกนั้นจะดูเธอเป็นคนยังไง

คนส่วนใหญ่บนโลกนี้ก็เห็นคนอื่นดีกว่าโชคดีกว่าตัวเองไม่ได้ก็เลยชอบใช้ความคิดแย่ๆไปคิดคนอื่น

ปาณีสังเกตตัวเองเป็นแค่คนธรรมดาที่จะธรรมดาไม่ ได้อีกแล้ว ไม่ใช่เทพเจ้าไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเอง ได้ดีก็เลยพอนึกถึงเรื่องพวกนี้ก็อดที่จะโมโหไม่ได้

ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ที่อบอุ่นยื่นมาจับมือที่เธอกำหมัด แน่นไว้

ปาณีชะงักไปสักแป๊บแล้วมองธามนิธิ เขาเป็นคนดี เป็นคนที่ดีที่สุดในโลกนั่งบนเก้าอี้เข็นแล้วไง?

คนพวกนั้นทั้งชาติก็คงไม่เข้าใจว่าคุณอาดีขนาดไหน แค่นึกแบบนี้ใจของปาณีค่อยสบายขึ้นมาหน่อย

เธอกลับกังวลว่าธามนิธิจะโกรธกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ ทั้งสองมือเลยไปจับกุมมือของเขาไว้ “ได้เป็นเจ้าสาวของ คุณอาเป็นเรื่องที่ฉันดีใจมากที่สุดในชาตินี้”

ถึงแม้ตอนที่เซ็นสัญญาแต่งงานเป็นเพียงความบังเอิญ ที่เธอถูกลากมาเป็นเจ้าสาวแต่เวลาที่ได้อยู่กับเขาทุกวัน มันก็เป็นวันที่เธอมีความสุขมากที่สุด

ธามนิธิไม่ได้โง่เขาดูออกว่าปาณีกำลังปลอบใจเขาอยู่

นี่มันซื่อบื้อจริงๆ

ทั้งๆที่ตัวเองโมโหเพราะคำพูดไร้สาระพวกนี้แต่แค่ แวบเดียวก็กลับมาปลอบใจเขาแทน

เขายกมือขึ้นจะไปลูบหัวเธอแต่เห็นทรงเจ้าสาวเธอ แล้วก็แก้มาเป็นตบไหล่เธอแทน
“อือ ฉันก็ดีใจแทนเธอเหมือนกัน”

ไวยาตย์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าได้ยินคำนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้

“เหอะ!”

นี่คุณธามนิธิตั้งใจเอาเขาตายหรือไง!

ปาณีเขาก็อุตส่าห์พูดคำซึ้งๆกับเขาแต่เขานี่มันหลงตัว สวนจตุจักร น้าลำมุงตั้งใจไปรับพวกเธอที่หน้าประตู

เองจริงๆ

“คุณธามนิธิคุณปาณีพวกเธอกลับมาแล้ว!”

พวกเธอแต่งงานห้องใหม่ก็เตรียมไว้ที่นี่ รู้ว่าพวกเธอ จะกลับมาน้าลำมุงก็ได้ให้คนเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว

ทั้งบ้านตกแต่งได้ปรีดามาก ตัวหนังสือสี่ (อักษรภาษา จีนที่มีความหมายว่ายินดี)ติดไปทั่วเลย

ตรงประตูยังมีดอกไม้ที่สั่งทำติดไว้ด้วย….

ปาณีลงรถก็เห็นบ้านหลังนี้ที่ถูกตกแต่งไปหมดก็รู้สึก ไม่อยากจะเชื่อ “นี่แค่ไม่ได้กลับมาสองวันทำไมมันถึงสวย ขึ้นเยอะขนาดนี้?”

ที่ในสวนดอกและหญ้าและแสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ ผลิ….ราวกับเหมือนมันอยู่ในฝัน

ปาณีอดไม่ได้เลยวิ่งไปข้างหน้าคนเดียว

ธามนิธินั่งอยู่บนเก้าอี้เข็นมองที่ปาณีที่ลืมเรื่องไม่ สบายใจไปเพราะเรื่องเล็กๆแบบนี้ก็อดยิ้มไม่ได้
ไวยาตย์เห็นปาณีตกใจแบบนี้ก็ไม่เข้าใจเลย “ความ คิดของเด็กผู้หญิงนี่ทายยากจริงๆ ฉันเห็นมันก็เหมือนเดิม ก็ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างเลย?”