ตอนที่ 592

ปามองหน้าเขาและพูดว่า ” รอจนกว่าคุณจะเก่งสูสีกับคุณทัต ธนได้ก็แล้วกัน ”

…………จะรอจนถึงวันนั้นได้รึเปล่าล่ะ ? ”

” บังอาจดูถูกฉันเหรอ ? ” ปาณีเดินเข้ามานั่งบนตักของเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปโน้มกอดรอบคอเขา

ธามนิธิมองดูหญิงสาวที่จู่ๆก็เข้ามาประชิดตัวเขา ชายหนุ่มได้ กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆจากร่างกายเธอ เขานั่งนิ่งและพูดกับเธอว่า : “นี่คุณคิดจะทำอะไร ?

“ก็แค่อยากกอดคุณเฉยๆ ไม่ได้หรือไง ? ” ปากพูดต่อ

: ” ไม่ให้ฉันกอดเหรอ ”

“ลงไปเลย ”

” ผู้ชายคนนี้ เป็นประเภทอยู่นอกเตียงทำเป็นไม่เอา อย่างนั้นไม่เอาอย่างนี้ แต่พออยู่บนเตียงล่ะก็ร้ายกาจไม่มีใคร เกิน

มองดูท่าทางอันเย่อหยิ่งของเขา ปาณีเลยพูดว่า : ” ไม่ลง ”

” รูปวาดเสร็จแล้วรึไง ? ” ธามนิธิถามเธอ

ปาณีบอกเขาว่าจะวาดภาพสเก็ตช์ให้เขาเป็นของขวัญ เขาก็ เลยได้มานั่งอยู่ตรงนี้เป็นครึ่งค่อนวัน
จริงๆแล้วเธอน่ะยุ่งมาก ยังเหลืองานอีกเยอะแยะที่ยังสะสาง ไม่เสร็จ

ปาณีตอบเขา : “วาดเสร็จแล้วค่ะ”

ปาลุกเดินไปหยิบภาพวาดมายื่นให้เขาดู เมื่อเธอได้เห็น ภาพวาดก็อดที่จะขาออกมาไม่ได้ ” ฉันคิดว่าฉันก็วาดมันออกมา สวยใช้ได้นะ ”

คงเป็นเพราะว่าเสียงหัวเราะเธอมันช่างดูเจ้าเล่ห์ซะเกินไป จน ทำให้ธามนิธิรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ เขาเลย หยิบภาพวาดมาดู บนภาพวาดใบนั้นเป็นรูปวาดของหมูตัวหนึ่ง

ปากพูดว่า : ” เป็นไงบ้างคะ ฉันวาดสวยมั้ยล่ะ ? ”

” นี่รูปผมเหรอ ? ”

ใบหน้าของธามนิธิเต็มไปด้วยความสงสัย ปาณีทำหน้าจริงจัง ” ไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใครล่ะคะ ”

งั้นก็ได้ ” ธามนิธิลุกขึ้นยืนก่อนจะทำท่าอุ้มตัวเธอขึ้นมา ” เดี๋ยวเราไปคุยกันข้างบน ”

” เอ่อออ …… ไม่ต้องอย่างนั้นก็ได้” ปารีบกลับมาทำท่า ขึงขัง ” เดี๋ยวฉันต้องรีบไปโรงเรียนแล้วค่ะ ”

เธอรีบหยิบกระเป๋าแล้วก็วิ่งปรัดออกไปเหมือนกระต่าย
ทุกครั้งที่อุ้มเธอขึ้นมา เธอก็จะรีบวิ่งหนีไปแบบนี้ทุกที แถมวิ่ง เร็วด้วย

ธามนิธิกระตุกยิ้มตรงมุมปาก ไม่ได้วิ่งตามเธอไป

คืนนั้น ธามนิธิออกไปกินข้าวข้างนอก ส่วนปากไปหาน วิภากับคุณน้าที่บ้านวิสิทธิเวช

หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอก็เข้าไปช่วยกันวิกาล้างจานอยู่ใน ห้องครัว ช่วงนี้ทั้งสองต่างก็ยุ่งๆไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกันสักเท่า ไหร่ ฉันวิภามองเธอก่อนจะพูดว่า : “ช่วงนี้เวกัสไปยุ่งวุ่นวาย กับเธออีกแล้วใช่มั้ย ? ”

ตอนนี้ปาณีกับธามนิธิก็หย่าจากกันแล้ว ฉันวิภารู้สึกได้ว่าเวท สต้องกำลังคิดอะไรกับเธออยู่แน่ๆ

ปาณีตอบว่า : ” เขาก็ไปหาจริงๆค่ะ แต่ว่าพี่วางใจได้ หนูกับ เค้าไม่ได้มีอะไรต่อกันหรอกค่ะ ”

จนวิภาบอกกับเธอว่า : ” ฉันน่ะไว้ใจเธอ แต่ฉันไม่ไว้ใจเจ้า เวสต่างหาก เห้อ เจ้าลูกคนนี้ โตจนป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจอะไร เลย ทีแรกพวกเราก็อยากส่งเขาไปอยู่เมืองนอก แต่เขาก็ไม่ยอม ไป ได้ยินว่าคืนนี้ก็เพิ่งไปหาน้าชายเขามาด้วย ”

คืนนี้ธามนิธิไม่ได้กลับมากินข้าวที่บ้าน เขากินข้าวอยู่กับทัด ธน เวทีสก็อยู่ด้วย

ทัดยนพูดเรื่องที่เวทีสจะไปเมืองนอกขึ้นมา และคิดว่าพวกเขาไม่ควรกดดันหรือบีบบังคับให้เขาต้องไป

พัตธนยังไม่ได้แต่งงาน ส่วนนพรุจก็มีลูกชายเพียงคนเดียว นั่นก็คือเวทีส ดังนั้นเวทีสก็คือทายาทเพียงคนเดียวของบ้าน แสงศรีเรือง

ไม่เพียงแต่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างตามใจจากฝั่งของบ้านวิสิทธิ์ เวช ทางฝั่งของบ้านแสงศรีเรืองเองก็ตามใจเวกัสไม่น้อยไปกว่า กัน โดยเฉพาะบ้านแสงศรีเรืองที่อยู่ปักกิ่ง เวทัสก็เลยอยู่ที่ เมืองชยุตตลอด นั่นก็เพราะว่าพวกเขาไม่ได้เห็นเขาบ่อยๆ ก็เลย ยิ่งทําให้บ้านแสงศรีเรืองสปอยล์เขามากยิ่งขึ้น

ขนาดคนที่ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรอย่างทัดธน ยังออกมาช่วยพูด แทนเขา

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ เวทัสไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับธามนิธิ

แต่เขาขึ้นไปนั่งอยู่บนรถของทัดชนแทน

บนรถของทัตธน เขาหันไปมองที่หลานชายตัวเองก่อนจะถาม เขา : ” ฉันก็ช่วยพูดกับน้าชายเธอให้ละนะ แต่เขาจะว่ายังไงกัน นี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ”

เขาก็เป็นแค่อาของเวกัส จะให้ไปตัดสินใจเรื่องราวชีวิตของ เขาก็คงจะไม่ได้ ทําได้แค่เพียงเสนอความคิดเห็นก็เท่านั้น