My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม

ตอนที่ 434



ปาณีเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ก็เดินเข้าไป เธอเดินไปเข้าห้องน้ำ

ทีนาร์เห็นเป็นปาณี ก็รู้สึกตกใจ เดิมทีก็เป็น คนขี้ขลาด ตอนนี้เธอจึงรู้สึกกลัวปาณีมาก

แต่พอนึกถึงเรื่องที่ปาณีมีความแค้นกับตรยา แล้ว ก็รู้ว่าปาณีไม่ช่วยตรยาเป็นแน่ จึงไม่รู้สึกว่าต้อง กลัวเธอ

พูดขึ้นว่า “ปาณี เธอก็รีบมาดูสิ ! เธอคงไม่รู้ล่ะ สึนะว่า สองวันนี้ตอนฉันเดินไปตามถนน เห็นตรยา กำลังช่วยขายของอยู่ในร้าน”

คุณหนูที่แสนเย่อหยิ่ง กลับต้องมาเป็น พนักงานขายของในร้าน ทีนาร์รู้สึกเป็นเรื่องน่า หัวเราะเยาะเหลือเกิน

ตอนนั้นทีนาร์ก็ดูถูกติรยาตอนอยู่ในร้านไป ครั้งหนึ่งแล้ว พอมาที่มหาวิทยาลัย ก็ยังเที่ยวป่าว ประกาศให้คนอื่นได้รู้

คนแบบเธอ สิ่งที่ชอบที่สุดคือการซ้ำเติมคน อื่น ถ้าเห็นใครล้มลง ก็อดไม่ได้ที่จะรีบเข้าไปเหยียบ ก

“ พอเห็นปาณี ใบหน้าของติรยาก็ยิ่งกัม

ลงต่ำกว่าเดิม

เพราะเมื่อปีก่อน เธอเคยพูดใส่หน้าปาณีอย่าง ยโสว่า เธอกับปาณีไม่ได้อยู่บนโลกเดียวกัน
แต่ในความเป็นจริง ปาณีในตอนนี้ได้อยู่ข้า งกายรามนิธิอย่างมีความสุข ได้รับการปฏิบัติราวกับ เจ้าหญิงก็ไม่ปาน

ส่วนเธอตอนนี้ เธอกลับไม่เหลืออะไรเลย

ความพยายาม ปาณีหามาตลอดนั้น เป็น เครื่องพิสูจน์อย่างดีว่า คนที่มีความพยายาม สามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้ คนที่ไม่ พยายาม ก็จะถูกชะตาชีวิตเปลี่ยนแปลง

ไม่มีใครรับประกันได้ว่า ตัวเองจะมีชีวิตที่ราบ รื่นไปตลอด และก็ไม่มีใครที่ชีวิตจะเจอแต่ความ อมไปทั้งชีวิต

ปาณีเดินไปล้างมือ ไม่พูดอะไร

ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอคือ การ ใช้ความพยายามของตัวเอง ทำให้ติรยาได้รู้ว่า โชค ชะตาของตัวเองสามารถเปลี่ยนแปลงได้

เพียงแต่ไม่คิดว่า ผลกรรมที่ติรยาได้รับ จะมา เร็วถึงปานนี้

ทนา ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ เธอดูท่าทางของตร ยาส น่าขำใช่ไหมล่ะ ! เมื่อก่อนชอบรังแกพวกเราดี นัก ไม่ดูตัวเองบ้างเลยว่าเหมือนตัวอะไร”

ทนาร์เป็นคนประเภทนี้ล่ะ

พอเห็นคนล้มก็รีบข้ามทันที

เพราะอย่างนั้น เวลาที่เผชิญหน้ากับคนที่ ร้ายกว่าเธอ จึงได้แต่สงบเสงี่ยมเจียมตัว

ปาณีมองติรยาแล้ว ก็พูดกับที่นาร์ว่า “พวกเธอสนุกกันต่อเถอะ ฉันยุ่งมากไปล่ะ”

“ทนา มองปากให้เดินออกไป โดยที่ไม่ ได้หัวเราะเยาะตัวยาเหมือนเธอ ก็รู้สึกหมั่นไส้ ทำ มาเป็นวางท่า? ฉันรู้หรอกนะว่าเธอก็สะใจเหมือนกัน”

เมื่อเจอคนประเภทนี้ ปาณีไม่อยากที่จะ

เกี่ยวข้องด้วยสักนิด ออกจากห้องน้ำมาแล้ว ปาณีก็ได้รับโทรศัพท์ จากจั่นวิภา

ดวงอาทิตย์ส่องแสงอบอุ่น ปาณียืนอยู่ตรง ระเบียง ร้องทักทายว่า “คะ ”

จันวิกาพูดขึ้นว่า “พี่ได้ยินจากน้าลำมุงว่า ธา มนิธิเดนได้แล้วจริงหรือ?”

หลังจากได้รับโทรศัพท์จากน้าล่ามุง จันวิกา บฐิติพรก็รู้สึกสงสัยเหลือเกินว่า น้าลำมุงสมองเกิด มีปัญหาอะไรหรือเปล่า

ไม่อย่างนั้น คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นมาตั้งนมนาน อยู่ๆแค่มาบอกว่าหายดีแล้วจะหายได้เลยงั้นหรือ หลังจากใคร่ครวญแล้ว จันวิภาก็อดใจไม่ไหว ตัดสินใจโทรศัพท์หาปาณี ถามให้รู้เรื่อง

ปาณีหัวเราะ พูดว่า “ใช่ค่ะ”

ถึงตอนนี้ เธอเองก็ยังไม่ค่อยอยากเชื่ออยู่ดี

ทว่า ความรู้สึกที่โดนเขาอุ้มนั้นไม่ผิดแน่ และ คําพูดที่ธามนิธิบอกเธอ ก็ไม่มีทางผิดด้วย
จนวิภาพูดเสียงกระซิบใส่โทรศัพท์ “เธอคงไม ได้รวมหัวกันกับน้าล่ามุงหลอกพี่เล่นหรอกนะ?” ปาณีหัวเราะ “ไม่เลยค่ะ ฉันจะเอาเรื่องแบบนี้ มาพูดเล่นได้หรือคะ?”

อันที่จริงเธอเข้าใจความรู้สึกของจีนวิภาเป็น อย่างดี เพราะว่า เรื่องเกิดขึ้นกระทันหันเหลือเกิน ขนาดเธอเห็นเองกับตา ยังสงสัยอยู่เป็นนาน ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงพวกจันวิภาที่ได้ฟังจากทางโทรศัพท์

ระหว่างที่คุยโทรศัพท์อยู่ ปาณีอดไม่ได้ที่จะ มองไปบนท้องฟ้า วันนี้เมฆบางตา ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า สดใส ช่างสวยงามจริงๆ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ