ตอนที่801

นภันต์ไม่เคยรู้ถึงเรื่องน้อยใจเสียใจระหว่างพวกเขามาก่อน ดัง นั้นมีอะไรจึงพูดออกมาตรงๆ

โมรีได้ยินคําพูดของนภันต์เข้าก็นิ่งไป เธอมองไปยังเวทส

สีหน้าดูซับซ้อนอยู่บ้าง

ตอนนี้เธอคบกับซยรพแล้ว เธออยากรู้ว่าเวทัสนั้นจะมี ปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง

เขาจะรู้สึกเสียใจขึ้นมาสักนิดบ้างไหม สนใจเธอสักนิดบ้าง เปล่า?

เวทัสได้ยินคำพูดของนภันต์จึงมองไปยังโมรีกับชยรพ “ยินดี

ด้วย”

..”สายตาของโมรีมีความผิดหวังเพิ่มขึ้นมา ชยรพยิ้มและเอ่ย “ขอบคุณ”

ปาณีมองดูฉากตรงหน้า ก่อนจะเรียกนภันต์เข้าไปยังห้อง อาหาร

นภันต์เอ่ย “พี่วันนี้พี่กลับมา ทำไมไม่บอกผมเลย?”

“อยากจะเซอร์ไพรส์นายไง”ปาณีพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม นภันต์กรอกตารอบหนึ่ง “เชื่อพี่ก็บ้าแล้ว! เห็นชัดว่าพี่ลืมน้อง ชายคนนี้ไปแล้ว”
“นายรู้ตัวก็ดี ปาณีเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาของกินเล็ก น้อย เธอเอ่ยกับนกันต์ การแข่งของพวกนายครั้งนี้ฉันดูแล้ว เล่น ได้ไม่เลวเลย”

“ใช่ไหมหล่ะ? ผมออกจะเก่ง” พอเวทัสไป เขาก็กลายมาเป็น ตัวหลักของทีม อีกทั้งพวกเขายังแย่งตัวผู้เล่นมาจากทีมอื่นอีก ด้วย ตอนนี้ทีมแข่งของพวกเขาจึงแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย

ปาณีมองท่าทางหลงตัวเองของเขาแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เป็นเวลาย่ายแล้ว ปาณีล้างมือก่อนจะเข้าไปในห้องครัวเพื่อ เตรียมหุงข้าว

เธอเอ่ยถามนภันต์”ทำไมอยู่ดีๆเวทัสถึงกลับมาหล่ะ?”

“ในทีมมีปัญหานิดหน่อย เขาก็เลยกลับมา”นกันต์เอ่ย “ผมรับ ถือเขาไม่น้อยเลย นั่งเครื่องบินมาสิบกว่าชั่วโมง เขามาที่นี่ไม่มี ท่าที่เหนื่อยเลยสักนิด เทียบกับพักผ่อนแล้วยังจะดีซะกว่า พี่ว่า ใช่เป็นเพราะเขาอยากกลับมาดูโมรีรึเปล่า? พวกเขาไม่ใช่ว่าเมื่อ ก่อนเคยคบกันหรือ?”

เด็กน้อยนภันต์จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังคิดไม่ตกว่า ทําไมโมรี กับชยรพถึงมาคบกันได้

หัวหน้าทีมเพิ่งจะไป พวกเขาก็คบกันลับหลังหัวหน้าแล้ว คล้ายไม่ค่อยให้เกียรติอยู่นิดหน่อย

แต่พอเห็นเวทัสไม่ได้โกรธอะไร นภันต์ก็รู้สึกนับถืออยู่บ้าง ปาณีนึกถึงเวทสขึ้นมา แทบจะไม่รู้ว่าตนเองสมควรพูดอะไรดี
พวกเขาอยู่ที่บ้านเกือบๆชั่วโมงก็กลับไป เวทัสก็ไปกับพวกเขา ด้วยเช่นกัน ปาณีอยู่บ้าน อาหารเย็น ฐิติพรกับจันวิภานั้นกลับมาแล้ว

และมองเห็นว่าเธอทำอาหารเสร็จแล้วเรียบร้อย จึงเอ่ย “ปาณี

กลับมาแล้วหรือ!!

“ค่ะ” ปาณีเอ่ย “ทานข้าวได้แล้วนะคะ”

“ทำไมกลับมาก็มานั่งทำกับข้าวอย่างนี้หล่ะ?”ฐิติพรเอ่ย “เพิ่ง จะกลับมา คงจะเหนื่อยแย่ ทำไมไม่ไปพักผ่อน

ปาณีเอ่ย “ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ” ปาณีมองไปยังจันวิภา “พี่สาว”

จนวิภามองดูไปรอบทิศ แต่กลับไม่เห็นเวทัส “เจ้าเด็กน้อย ของฉันกลับมาแล้วหรือ? คนหล่ะ?”

“เขาออกไปข้างนอกกับเพื่อนแล้วค่ะ”

จนวิภาเอ่ยอย่างปวดหัว “จริงๆเลย อยู่บ้านได้ไม่ถึงสิบห้า นาที”

ถึงแม้เวทัสจะไปได้ไม่นาน แต่ในวิภาคิดถึงเขาอย่างยิ่ง คอย เป็นกังวลอยู่เสมอว่าเขาอยู่ข้างนอกจะเป็นอย่างไร

ปาณีมองดูจันวิภาและฐิติพร “วันนี้ไปไหนกันมาคะ?” “นัดเจอเพื่อนเอาไว้ ฐิติพรนั่งลงและพูดกับปาณี “รีบนั่งลงเถอะ อย่ามัวแต่ยุ่งอยู่เลย เรื่องพวกนี้ให้น้าล่ามุงทำก็พอ

“ไม่เป็นไรค่ะ”ปาณีเอ่ย “นานๆทําครั้งถือเป็นการออกกำลัง กาย”

“ไปอยู่กับธามนิธิที่เมืองสิงห์เป็นยังไงบ้าง”ฐิติพรเอ่ยถาม อย่างสงสัย

ปาณีเอ่ย “ก็ดีค่ะ”

“ทำไมฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านั้นพวกเธอทะเลาะกันหรือ?” จันวิภาไม่สนใจเวทัสอีกต่อไป เธอทุ่มความสนใจไปที่ปาณีแทน

ปาณีนึกถึงตนเองตอนเพิ่งจะไปถึงที่นั่นแล้วเกิดทิ้งและทะเลาะ กับธามนิธิขึ้นมา เธอเอ่ยอ้อมแอ้ม “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เป็นฉันที่ ไม่รู้ความเอง”