การกระทำเพียงเล็กๆเช่นนี้ ทําให้ธามนิธิ รู้สึกเหมือนกำลังได้รับแรงสนับสนุนอันยิ่งใหญ่

เขาไม่ควบคุมตนเองอีกต่อไปและรุกล้ำ เข้าไปอย่างดุดัน

ออกมาจากห้องนํา เขาวางเธอลงบนเตียง ใหญ่ เรือนร่างยังไม่ทันได้เช็ดให้แห้งดี เกิดเป็น หยดน้ำไหลลงบนผ้าปูเตียง ทิ้งไว้เป็นร่อยรอย

เขากลับรุกเธออีกครั้ง

ถึงยอมไปหยิบเสื้อผ้า ให้เธอได้สวมใส่

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของพวกเขา นับตั้งแต่ที่ ร่างกายของเขาหายดีขึ้นมา

ธามนิธิที่รับบทบาทผู้นํา ในใจเกิดเป็น ความรู้สึกที่ถูกเติมเต็มและมีความสุข

เขาโอบกอดปาณีที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แล้วไว้ในอ้อมแขน ก้มศีรษะลงจูบริมฝีปากอัน อ่อนนุ่มของเธอ อืม คล้ายว่าตนเองจะยิ่งรักเธอ เพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่ออีกแล้ว

“นิดหน่อยค่ะ” ติดต่อกันมาสองครั้ง เธอ รู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างยิ่ง

อาจเป็นเพราะช่วงนี้เขาเลี้ยงเธอดีเกินไป ปาณีค้นพบว่าตนเองยิ่งอยู่ความแข็งแรงของร่างกายยิ่งแย่ลง

ธามนิธิเอ่ย “รีบนอนเถอะ”

“คุณไม่นอนหรือคะ?” เธอใช้สายตามองไป

ยังเขา

” ฉันดูเธอนอน”

ในช่วงเวลานี้ ธามนิธิรู้สึกว่าเขาไม่ต้องนอน หลับทั้งคืนก็ยังได้

ช่วยไม่ได้ ชายที่เพิ่งกินเนื้ออิ่มย่อมรู้สึกมั่น อกมั่นใจในตนเองอยู่บ้าง ปาณีเปิดตาอยู่ครึ่งหนึ่ง มองที่เขาด้วย

ความง่วงงุนอยู่บ้าง “นอนด้วยกันเถอะค่ะ”

“อืม”

ผ่านไปไม่นาน ปาณีก็หลับสนิท กลับเป็น ธามนิธิที่ยังคงตื่นอยู่ตลอด

เช้าวันที่สอง กลับเป็นเธอที่ถูกรามนิธิปลุก

ให้ตื่น

เขาตื่นเช้ากว่าเธอ

วันนี้ฝนตก สายฝนที่สาดกระทบกับ หน้าต่างก่อให้เกิดปันเสียงหยดน้ำขึ้น ธามนิธิเอ่ย “น้าลำมุงกำลังทำอาหารเช้า ตอนนี้เธอตื่นแล้ว ลงไปก็ได้เวลาทานพอดี

แม้แต่เสื้อผ้าของเธอก็เป็นเขาที่นำมาให้
ตั้งแต่ที่ขาของธามนิธิดีขึ้น ปาณีพบว่าแม้ กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆเธอก็ไม่ต้องทําอีกต่อไป

ธามนิธิอดรนทนไม่ไหวที่จะทําทุกสิ่งอย่าง แทนเธอ

ปากมองดูเขา พบว่ายามที่ธามนิธิเลือก เสื้อผ้าให้เธอ เขาเลือกแต่เสื้อผ้าที่รัดกุมมิดชิด ประเภทที่ไม่เผยให้เห็นแขนหรือขาเธอ

การแสดงออกอย่างชัดเจนจนไม่สามารถ ชัดไปกว่านี้ได้อีกของนายทหารเก่าคนนี้ทำเอา ปาณีพูดไม่ออก

เธอมองธามนิธิ เอ่ยพูดเสียงเบาๆ “ไม่มีพลัง

เหลือเลยค่ะ”

อาจเป็นเพราะวันนี้ฝนตก หรืออาจจะเป็น เพราะเมื่อคืนเขามีความต้องการมากเกินไป เธอ ในตอนนี้ไม่อยากจะขยับเขยื้อนตัวสักนิด อยาก จะแอบหนีเข้าผ้าห่มและล้มตัวนอนอีกครั้ง

แต่ว่าเธอต้องไปเรียนหนังสือ

ธามนิธิเด้นเข้ามา นั่งลงบนเตียง ช่วย จัดแจงเสื้อผ้าให้เธอและมองดูเธออย่างอ่อนโยน เธอที่พึ่งจะตื่นนอนขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆของ

เธอเป็นสีแดงก่าเล็กน้อย

สิ่ง ทำให้เขามีแรงกระตุ้นที่อยากจะมัด เธอไว้กับเตียง เรียกร้องจากเธออย่างรุนแรงสักที ทําให้เธอไม่สามารถลุกจากเตียงได้อีก
เขาถูกความคิด เรนของตัวเองทำให้ตกใจ ก่อนจะช่วยเธอสวมเสื้อผ้าอย่างนุ่มนวล “วันนี้ให้ ลุงปอนไปส่งเธอที่มหาลัย”

ลุงบ่อนคือคนขับรถของที่บ้าน เพียงแต่ใน หลายๆครั้ง ปาณีมักจะนั่งรถไปมหาลัยด้วย ตนเอง

มีคนขับรถรับส่งทุกวันออกจะดึงดูดสายตา ผู้คนเกินไป สิ่งที่เธอเกลียดชังที่สุดก็คือการถูก เพ่งเล็งจากสายตาของคนอื่นๆนี่แหละ

เพียงแต่ว่าวันนี้ฝนตก เมื่อเผชิญหน้ากับข้อ เสนอของธามนิธิ ปาณีจึงตอบรับ “ค่ะ”

“เด็กดี” ธามนิธิจูบเธอเป็นรางวัล

ปาณีเลิกผ้าห่มขน ลงจากเตียง และสาม รองเท้าแตะไปยังห้องน้ำ

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จในห้องน้ำ และลงมาข้างล่าง ธามนิธิก็อยู่ที่ห้องอาหาร เรียบร้อยแล้วและกำลังพูดคุยอยู่กับน้าลำมุง

น้าลำมุงเอ่ย “วันนี้คุณหนูใหญ่โทรศัพท์หา

“พี่พูดอะไรบ้าง? ” ธามนิธินั่งอยู่ตรงนั้นแผ่น หลังยืดตรง แม้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังนั่งอยู่ แต่รัศมี ของเขาก็เพียงพอที่จะฆ่าทุกอย่างภายในไม่กี่ วินาที

น้าลำมุงถอนหายใจ “เธอได้ยินเรื่องที่นลินมาหาคุณถึงหน้าบ้าน ให้ฉันช่วยเตือนคุณ ว่าอย่า ถูกนล้นหลอกเอา ให้คุณปฏิบัติกับปาณีให้ดีๆ ปาณีตีขนาดนี้ ตอนนี้ก็เป็นภรรยาของคุณแล้ว ตอนที่คุณบาดเจ็บ ก็เป็นเธอที่ไม่ทิ้งคุณไปไหน