ตอนที่179

“คุณไวยาตย์คะ”แผนกต้อนรับมองไปที่ไวยาตย์ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะรู้จักกับคุณไวยาตย์ ตายแล้วๆ นี่เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังก่อเรื่องใหญ่ เข้าแล้ว

เป็นเพราะปกติผู้หญิงที่มาหาคุณไวยาตย์ จะ แต่งตัวเว่อร์และหรู คุณไวยาตย์ก็ปฏิเสธหมดใครจะไป คิดละว่าผู้หญิงธรรมดาคนนี้ถึงไม่ได้ผล!

ไวยาตย์มองปาณีถามด้วยความห่วง”มาจากตรง นั้นน่าจะไกลนะ?”

ไม่ไกล”ปาณี”นั่งรถไฟฟ้าแป๊บเดียวก็ถึง”

“คุณหญิงครับคราวหลังถ้าจะกลับมาก็โทรมาบ อกผมนะครับ ให้ผมไปรับคุณก็ได้”เรื่องรับส่งปาณีเป็น งานที่ ต้องรับผิดชอบของไวยาตย์

ถ้าเกิดให้คุณธามนิธิรู้ขึ้นมา เขารู้สึกว่าตัวเองจะ

โดนด่า

ปาณี”ทำอย่างงั้นได้ที่ไหนละ! เธอก็ยุ่งขนาด

นี้ ”

ไวยาตย์”ยุ่งขนาดไหนก็ไม่มีทางปล่อยเธอทั้งไว้ อยู่ดี? ไปขึ้นไปด้านบนกัน”

คนในแผนกต้อนรับรีบมากดลิฟต์ให้

เขามองที่ปาณี”เรื่องเมื่อกี้ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นเพื่อนของคุณไวยาตย์อ่ะค่ะ”

ใบหน้าเขาดูอึดอัดไปหมด

ก็จริงที่เมื่อกี้เธอเพิ่งบอกว่าไวยาตย์ไม่ใช่ใครๆ อยากเจอก็จะได้เจอง่ายๆ แต่ตอนนี้กลับเห็นไวยาตย์ กำลังอ้อน ปาณีเหมือนบรรพบุรุษ

ถ้าเธอไม่รีบขอโทษตอนนี้ เกิดปาณีขึ้นไปด้าน บนไปฟ้องไวยาตย์ละ เธอก็ตายแน่เลย?

ปาณีมองเธอแล้วพูด ยิ้มด้วย “ไม่เป็นไรค่ะ” ตอนนี้ทุกคนก็ดูกับแล้วค่อยดูข้าว ถ้าเกิดเธอไป ซีเรียสกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น อาจจะเป็นบ้าตาย!

ไวยาตย์”เกิดอะไรขึ้น?”

ปาณี “ไม่มีอะไร”

ไวยาตย์มองไปที่คนแผนกต้อนรับก็รู้ได้ทันทีว่า เกิดอะไรขึ้น

ไวยาตย์พูดกับเขา”พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาทำงาน

ละ”

พอได้ยินไวยาตย์พูดแบบนี้เหมือนฟ้าผ่าลงมาก ลางหัว”คุณไวยาตย์คะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ฉันแค่ไม่รู้ว่า เธอเป็นเพื่อนของคุณก็เลยทำตัวไร้มารยาทนิดหน่อย เองค่ะ”

ไวยาตย์มองเธอ”เธอจะใช่หรือไม่ใช่เพื่อนผม คุณก็ไม่ควรไร้มารยาทใส่เธอ แผนกต้อนรับเป็นหน้าตา ของ บริษัท ถ้าหน้าตาของบริษัทเราเป็นคนอย่างคุณคนอื่นจะกล้ามาไหม?”

ประโยคของไวยาตย์สั่งสอนจนไม่เหลือหน้า

เธอก้มหัวอยากจะอธิบายแต่พูดได้คำ เดียว”ฉัน….เสียงก็โดนเสียงเปิดประตูของลิฟต์ตัดไป ไวยา

ตย์พาปาณีเดินเข้าไปทั้งคนแผนกต้อนรับไว้ข้างนอก

ลิฟต์

ปาณีมองไวยาตย์”อยู่ๆฉันก็รู้สึกคุณโคตรโหด เลย!”

ไวยาตย์”ใครสั่งให้เขาทำงานไม่ได้เรื่องละ”

ยังดีที่คุณธามนิธิไม่รู้เรื่องนี้ ไม่งั้นเขาก็จะโดนสั่ง สอนไปด้วย

คนแผนกต้อนรับแบบนี้รีบไปก็ดีจะได้ไม่สร้าง ความเดือดร้อนให้เขา

ทั้งสองคนออกจากลิฟต์ ปาณีเดินตามไวยาตย์ หมุดไปสองบานประตูก็มาถึงห้องประชุม เพิ่งประชุมเสร็จ ห้องประชุมอันใหม่มีเพียงธา

มนิธิคนเดียว

เขาจ้องไปที่โน้ตบุ๊คบนโต๊ะกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ แต่เสียงของปาณีก็ดังขึ้น”คุณอาคะ ฉันกลับมาแล้ว”

ธามนิธิยกหัวขึ้น เห็นปาณีที่ยืนอยู่ทางประตู นี่มัน …..ภาพหลอนหรือเปล่าเนี่ย?
ปาณีเห็นเขาจ้องที่ตัวเองนานอดถามไม่ได้”นี่ฉัน สวยขนาดนี้เลยหรือไง?”

สายตาของธามนิธิก็กลับมาจ้องที่โน้ตบุ๊คเหมือน เดิมทำเหมือนไม่ได้ตั้งตารอเธอกลับมาแล้วพูดด้วยน้ำ เสียงนิ่งๆ “ทำไมอยู่ๆถึงกลับมา?”

“ฉันนึกว่าคุณต้องคิดถึงฉัน ฉันก็เลยมาดูสัก หน่อย”ปาณีเดินถึงมุมโต๊ะแล้วดึงเก้าอี้มานั่ง ดวงตาอัน โตมองไป ที่เขา”คิดถึงฉันไหม? คิดถึงหรือเปล่า?”