ตอนที่279

ไม่ได้ทำอาหารมานานเธอก็อยากลองโชว์บ้าง

เวลาอารมณ์ดีก็มีแค่ทำอาหารถึงแสดงความตื่นเต้น ในใจเธอออกมาได้

ธามนิธิ “ได้หมด”

“งั้นเดียวหนูเลิกเรียนก็ไปซื้อผักทีเดียวเลย “ปาณ รพูดต่อ “คุณอากลับบ้านรอเลยนะ”

“ได้” ธามนิธิได้ยินน้ำเสียงดีใจของเธอก็ยิ้ม ปาณียังไม่รู้ว่านี่คือธามนิธิให้ไวยาตย์ไปจัดการมา

แต่เห็นเธอมีความสุขเขาก็มีความสุข

ตอนบ่ายไวยาตย์เข้ามาจากข้างนอก “คุณธามนิธิ ครับ คุณชรัณนัดกินข้าวคืนนี้ครับ”

คุณชรัณคือคนที่เอาหยกให้ปาณีครั้งที่แล้วเพราะว่า พื้นที่ที่บริษัทจะสร้างนั้นมีสัญญาร่วมกับคุณชรัณก็เลย ผ่านไปทุกสองสามวันคุณชรัณก็จะนัดเลี้ยงข้าวให้ธามนิธิ ตลอด

“ปฏิเสธไปก่อน” ธามนิธิพูดต่อ “คืนนี้ฉันมีนัดแล้ว” “มีนัด?” ไวยาตน?มองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมผมไม่

เคยรู้ว่าก่อนว่าคุณมีนัด? กับใครหรอครับ?”

“ภรรยาฉันเอง” ตอนธามนิธิพูดก็แสดงน้ำเสียงแบบ โอ้อวด

ไวยาตย์มองเขา “อยู่กับคุณปาณีทุกวันไม่เบื่อหรอ ครับ? กินข้างนอกก็เหมือนๆกันหมด รอให้คุณปาณีเลิก เรียนแล้วพาคุณปาณีไปกินข้าวด้วยไม่ดีหรอครับ”

ปาณีก็เคยเห็นคุณชรัณก็รู้จักกันอยู่กินข้าวด้วยกันก็ เป็นเรื่องปกติ

ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปฏิเสธนัดของคุณชรัณ

ธามนิธิยกหัวขึ้นมามองไวยาตย์รู้สึกคำถามที่เขาถาม มันตลกมาก ภรรยาน่ารักขนาดนี้อยู่กับเขาแล้วจะเบื่อได้ ยังไงกัน?

และถึงแม้เธอและปาณีจะเจอหน้ากันทุกวันแต่ทั้งสอง คนก็ออกบ้านแต่เช้าแถมกลับบ้านดึกอีกเวลาอยู่ด้วยกัน ไม่เยอะเข้าใจไหม?

ไวยาตย์ที่โดนธามนิธิจ้องก็พูดอย่างอึดอัด “ทำ…. ทำไมหรอครับ?”

“เธอไม่มีแฟนสินะ?” ธามนิธิถาม

ไวยาตย์ “ไม่มีครับ”

ที่จริงมีอยู่คนหนึ่งแต่ชอบบ่นว่าเขางายุ่งเกินไป สุดท้ายก็เลิกกัน

ตั้งแต่ที่ธามนิธิเกิดอุบัติเหตุเขาก็มาดูแลธามนิธิตลอด ไม่แบ่งกลางวันกลางคืนยิ่งไม่มีเวลาไปหาแฟนอีก

ธามนิธิมองไวยาตย์ “ก็ว่า” เธอเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วไม่อยากซีเรียสเรื่องแบบ

นี้กับคนโสด

“…” ถึงแม้ไม่รู้ว่าธามนิธิคิดะไรอยู่แต่ไวยาตย์รู้สึกตัว

เองโดนเหยียด

ธามนิธิ “ฉันว่ารีบไปหาแฟนสักคนเถอะ!”

ไม่รู้จักสถานภาพ

ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปอีกสงสัยต้องอยู่เป็นโสดทั้งชาติ

ไวยาตย์ “ผมพยายามครับ”

เหอะเขาก็อยากหานั่นแหละ!

แต่กลางวันงานยุ่งที่บริษัทกลางคืนก็งานยุ่งที่บ้านธา มนิธิ ธามนิธิไปไหนเขาก็ต้องไปตาม เขาก็รู้สึกหมดหวัง จริงๆ….

แต่คำพูดพวกนี้เขาก็ไม่กล้าบอกกับธามนิธิหรอก

และสำหรับไวยาตย์แล้วผู้หญิงก็เหมือนเสื้อผ้าที่มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ เขาก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว

เพราะเป็นคำสั่งของธามนิธิ ไวยาตย์เลยต้องโทรไป ปฏิเสธนัดของคุณชรัณ นิสัยคุณชรัณอยู่ต่อหน้าธามนิธิ ยังดีอยู่บอกเข้าใจไว้เลยครั้งหน้าค่อยนัดกันอีกที

พองานที่บริษัทจัดการเสร็จธามนิธิและไวยาตย์ก็กลับ ไปที่บ้านทันที

ธามนิธินั่งอยู่ข้างหน้าต่างวาดรูปไปด้วยแล้วรอปาณี กลับมาด้วย ผ่านไปไม่นานตอนพระอาทิตย์ตกมุมหนึ่งในสวน ราวกับเหมือนของจริงปรากฏขึ้นมาในกระดาษและยังมี ร่างของคนน่ารักอีก

มองผลงานตัวเองเขาก็ยกยิ้มขึ้นมา

น้าลำมุงยกชาเข้ามาข้างใน “ธามนิธิหิวหรือยัง? หรือ ว่าจะให้น้าไปทำอาหารให้?”