My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม

ตอนที่842



ตอนที่842

จํารัสกลับมองปาณีอย่างตระหนักและสีหน้าที่แอบสงสัยทำให้ ปาณีรู้สึกโมโหทันที

ปาณีแอบด่า “ผีบ้า!

แล้วเตรียมตัวเดินออกไป

ใครจะไปรู้ว่าพึ่งเดินออกไปแค่ก้าวเดียวก็โดนจํารัสดึงกลับ

มา

ทีนี้ปาณีก็ยิ่งโมโหแล้วตะโกนใส่เขา “จำรัส! นี่สมองเธอมี ปัญหาจริงๆ ใช่ไหม! ถ้ามีก็ไปหาหมอเธอมาถึงฉันทำไม? ฉัน รักษาเธอไม่หายหรอก!!

พูดจบก็สะพายกระเป๋าเตรียมเดินไปแถวข้างถนน

จํารัสก็ยื่นมือมาจับที่ปาณีอีกครั้ง

ทีนี้ปาณีโมโหจริงๆเธอหันกลับมามองจำรัสอย่างเย็นชา ทําให้จํารัสปล่อยมือเธออย่างไม่รู้ตัว “ถ้าเธอสัญญาว่าเธอไม่ไป ฉันก็จะปล่อยมือ!”

ปาณีอดที่จะมองบนไม่ได้แล้วพยักหน้า “ได้งั้นเธอปล่อยก่อน

จํารัสจึงยอมปล่อยมือปาณีแล้วถาม “นี่เธอเกลียดฉันขนาด นั้นเลยหรอ?

ปาณีชะงักแล้วเห็นหูของจำรัสแดงขึ้นมากก็อดหัวเราะไม่ได้สบตากับจํารัสที่อายจนโมโหแล้วพูด “ฉันเคยบอกว่าฉันเกลียด เธอเมื่อไหร่? และอีกอย่างเธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้พูดผิดทั้งๆที่ เธอเป็นคนเกลียดฉันต่างหาก?”

จํารัสมองปาณีอย่างอึ้งเลนมองเห็นที่เธอแอบยิ้มด้วยเลย ตะโกนออกไปอย่างไม่พอใจ “เธอนั่นแหละที่เกลียดฉัน! ไม่อย่าง งั้นครั้งที่แล้วเธอจะปฏิเสธงานร่วมกับฉันทำไม?”

ปาณีทำหน้ามันทำให้จำรัสแอบว่าเธอไม่ได้ “เธอดูหน้าเธอ โง่ๆแบบนี้แกล้งสนุกดี!

ปา แอบด่า “ผีบ้า!”

จากนั้นก็เดินไปต่อไม่หันกลับมาเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกว่า คนตัวสูงคนหนึ่งเดินตามเธอมาทำให้รู้สึกหมดคำพูด “ท่าน ประธานจำรัสบริษัทซี.ซี.เอสของพวกเธอจะล้มละลายแล้วหรือ ไง? ทำไมเธอว่างแบบนี้? ถ้าว่างจนไม่มีอะไรทำก็ไปดู พระอาทิตย์ตกที่เมืองชลธี ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!”

จํารัสเมินประโยคสุดท้ายของเธอแล้วถาม “เมืองชลธี? ที่ที่ เธอเกิดใช่ไหม? งั้นพวกเราไปตอนนี้กัน! เธอมาเป็นไกด์ให้ฉัน”

ปาณีได้ยินก็หนดเดินแล้วมองจำรัสราวกับมองคนโง่สายตา นั้นทำให้จำรัสอดมามองตัวเองอีกรอบไม่ได้แล้วถาม “ทำไม? หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง? ทำไมเธอต้องมองฉันแบบนี้?

ปาณีมองบนอย่างไม่ปิดบังแล้วชี้ไปที่สถานีรถไฟที่อยู่ไม่ไกล “ท่านประธานตำรัส! ถ้าจะไปเมืองชลธีเห็นสถานีรถไฟที่อยู่ไม่ ไกลนั่นไหม? นั่งสาย118 ป้ายสุดท้ายคือเมืองชลธีและอีกอย่างฉันไม่ได้สนิทกับเธอขนาดนั้นและฉันไม่ใช่ไกด์ของเธอก็เลย รบกวนคุณออกห่างจากฉันหน่อยฉันจะกลับไปทำกับข้าวที่บ้าน

พูดจบทีเดียวปาณีรอช่วงที่จำรัสกำลังชะงักอยู่ก็วิ่งออกไป

ทันที

แต่ช่วยไม่ได้ที่ขาสั้นเกินไปก็โดนจำรัสตามทันอีกครั้ง ตรัสยิ้มให้ปากอย่างได้ใจ “เป็นไง? ฉันวิ่งเร็วใช่ไหม? ขา ยาวนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ!”

เห็นจำรัสที่ทำหน้าโอ้อวดแบบนั้นปาณีก็ยิ้มที่ทุเรศกว่าร้องไห้ ให้เขาและก้มหัวเดินไปต่อ

จำรัสกลับเดินตามเธออย่างสบายๆแต่ปาณีกลับหายใจแรงๆ เพราะเธอเอาแต่เดินเร็วขึ้น

สุดท้ายปาณียอมแพ้แล้วเดินช้าๆแต่กลับทำให้จำรัสไม่พอใจ “เธอเดินไม่ไหวแล้ว? โคตรช้าเลยขนาดหอยทากยังเร็วกว่าเธอ เลย”

ปาณีได้ยินก็กรอกตามองเขา “ท่านประธานจำรัสถ้าไม่พอใจ ที่ฉันเดินช้าเธอก็เดินไปก่อนสิ! ฉันไม่ได้ขอให้เธอรอฉันเดินสัก หน่อย! อีกอย่างเธอเคยวิ่งเข่งกับหอยทากหรือไง? เธอรู้ได้ยังไง ว่าหอยทากวิ่งเร็วกว่าฉัน?”

จํารัส “.…………..

ระหว่างที่ปาก้มหัวเดินอย่างไม่พอใจจำรัสก็พยายามหา เรื่องคุย “มหาวิทยาลัยเธอเรียนคณะอะไร? แล้วบริษัทเธอทำยังไง? ดูแลไหวหรอ?”

ปาณีเลือกที่จะเมินใส่เขาตลอดทาง

ทำให้จำรัสรู้สึกแพ้แล้วตะโกน “ปาณีเธอทำแบบนี้มันไม่มี มารยาทมากเลยนะ!”

ปาณีหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขาทำให้จำรัสรู้สึกเขินแล้ว พูด “ทําไม? เห็นความหล่อฉันแล้วหรือไง? ฉันขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าคนที่ตามจีบฉันต่อแถวยาวถึงฝรั่งเศสเลยนะ! มีแต่เธอนั่น แหละที่ฉันทำดีแบบนี้?”

ปาณีตอบเขาแล้วกัดฟัน “แล้วทำไมเธอไม่ไปหาคนที่เขาตาม จีบเธอ? มาหาคนที่มีสามีอย่างฉันทำไม?

จํารัสอึ้งไปสักแป๊บแล้วรีบมีกำลังถามต่อ “ใช่ทำไมเธอแต่

งานเร็วแบบนี้? ได้ข่าวว่าคู่หมั้นของเธอเมื่อก่อนเป็นคนพิการ?”

ปาณีรีบหยุดแล้วมองแรง ใส่เขา “ท่านประธานจํารัสรบกวน ช่วยเลือกคำพูดดีๆหน่อย! ตอนนั้นสามีของฉันแค่บาดเจ็บตรง ขาไม่ได้เป็นพิการ? และอีกอย่างนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันและ ฉันไม่รู้สึกว่าพวกเราสนิทกันจนถึงขั้นที่สามารถคุยเรื่องพวกนี้ ได้!”

พูดจบก็รีบเดินออกไป

แต่จํารัสกลับเดินตามเธอราวกับหมากฝรั่งถึงแม้ปาณีจะชัก สีหน้าใส่เขา เขาก็ราวกับไม่ได้สนใจอะไร

ปาณีเมินตัวจํารัสอย่างเต็มที่เดินทางของตัวเองและไม่สนใจเขา

จํารัสก็ชินแล้วที่คุยเอง “ฉันไม่ได้จะว่าสามีเธอแต่ฉันก็แค่ สงสัยว่าเธอเป็นแค่คนธรรมดาเขามาสนใจเธอได้ยังไง? อย่าง เธออยากเอาหุ่นไม่มีหุ่นอยากเอาฐานะไม่มีฐานะสงสัยสามีเธอ คงเสียเปรียบ…….

ปาณีทนการกระทําเขาได้แต่ว่าฟังที่จำรัสมาต่อว่าเธอแบบนี้ สุดท้ายก็ทรไม่ไหว “จำรัส! นี่เธอยุ่งมากเกินไปไหม! หุ่นฉันจะ เป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอเลย! และอีกอย่างคุณมาจากตรง ไหนก็กลับไปทางนั้นนะ! พวกเราไม่ต้องเจอกันอีกดีที่สุด!!

พูดจบก็เดินตรงไปที่สถานีรถไฟ

ทีแรกคิดว่าจะทิ้งจํารัสแต่ใครจะไปรู้ว่าเขาก็เดินตามมาพอ สบตากับสายตาของปาณีที่ดูรังเกียจจำรัสก็พูดอย่างเฉยชา “ทําไม? รถไฟบ้านเธอเป็นคนเปิดหรือไง? ยังไม่ให้ฉันนั่งรถไฟ อีกงั้นหรอ?”

ปากดอารรมณ์ตัวเองไว้แล้วหันหลังไม่มองเขา

ยังดีที่พอขึ้นรถไฟจำรัสก็เงียบลงไปอย่างน้อยก็ไม่ได้ทำให้ ปาณีโมโหอีก

และเดินกลับไปถึงสวนจตุจักรอย่างปลอดภัยปาณีไม่หันมา มองแล้วเดินเข้าไปจำรัสเดินตามเธอจนกระทั่งเธอปิดประตูบ้าน ใส่เขา

จำรัสเกาหัวแล้วยิ้มแห้ง “นี่ฉันมันไม่น่ายินดีขนาดนั้นเลยหรอ? ทำไมฉันรู้สึกเสน่ห์ของฉันมันลดลงไปอีกแล้ว?”

พูดจบก็มองไปรอบสวนจตุจักรทำไรไม่ได้สุดท้ายจํารัสเลย โทรไปหาชญช์ “ชญซ์ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนจตุจักรเธอมารับฉัน หน่อย”

จากนั้นก็นั่งลงเก้าอี้ยาวอย่างน่าเบื่อมองไปที่บ้านปาณีและ ไม่รู้คิดอะไรอยู่

และชญซ์ก็มา ในตอนนี้พอดีก็ถามจำรัส “เธอทําบ้าอะไรเนี่ย? ทำไมวิ่งมาตรงนี้? งานแถลงข่าวกำลังรอเธออยู่นะ?”

จํารัสไม่ตอบแต่กลับเห็นธามนิธิที่เดินเข้าไปในบ้านเลยหันไป ถามชญช์


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ