ตอนที่710

ปิยพนธ์จูบจนพอใจแล้วค่อยปล่อยนลิน มีสุวรรณ์

นลิน มีสุวรรณ์โมโหจนผลักเขาออกแล้วลงจากเตียงไปเข้า ห้องน้ำล็อกประตูไว้ไม่ออกมาอีกเลย

ตอนเช้าวันที่สองนลิน มีสุวรรณ์กำลังกินข้าวปิยพันธ์เห็นเธอ โกรธไม่ยอมคุยกับตัวเองก็ง้อ “นลินฉันผิดไปแล้วเธออย่าโกรธ เลยนะ? คราวหลังฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก

นลิน มีสุวรรณ์ทำหน้าเย็นชาตอนนี้เธออยากหย่ากับปิยพันธ์ เร็วๆ

พอเขาพูดกับเธอก็ทําเอาเธอรู้สึกขนาดข้าวยังเริ่มกินไม่ลง แค่นึกถึงเรื่องที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนเธอก็รู้สึกน่าเกลียดจน อยากอ้วก

เมธชนันผลักประตูเข้ามานลิน มีสุวรรณ์ก็รีบหันไปมองเขา ความรู้สึกน้อยใจก็ขึ้นมาเต็มๆ

ตอนนี้ชีวิตเธอเป็นอยู่ราวกับตายแล้วเขาล่ะ?

ทั้งๆที่เขาช่วยเธอได้ดึงเธอขึ้นมาแต่ก็ไม่ยอมช่วยเธอ เมธซนั้นมองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไรก็ไปคุยกับป้าเขาเลย

เมธชนันพึ่งคุยกับป้าเสร็จนลิน มีสุวรรณ์เห็นเขาออกมาก็ตาม

ไป “ชนัน”
ถึงแม้เธอจะโมโหเรื่องท่าทีอารมณ์ของเขาแต่ตอนนี้เขาเป็น ความหวังเดียวของเธอเป็นความหวังสุดท้ายของเธอ

เมธชนันหยุดเดินแล้วมองเธอด้วยท่าที่เย็นชา “มีอะไร? ท่าที่เขาดูห่างเหินมากราวกับเรื่องของคืนนั้นเป็นเพียงภาพ

หลอกลวงของเธอเองว่าเมธชนั้นไม่เคยจับต้องเธอเลย

นลิน มีสุวรรณ์ “ฉันอยากหย่า”

เธออยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวจริงๆ

อยู่กับผู้ชายที่ตัวเองไม่ชอบแถมยิ่งเจอยิ่งเกลียดความรู้สึก แบบนี้มันอึดอัดมากกว่าตาย

เมธชนันยกคิ้ว “ก็เรื่องของเธอเธอมาบอกฉันทำไม

“เธอช่วยฉันไปบอกให้ธามนิธิหน่อยว่าคราวหลังฉันจะไม่ไป ยุ่งเขาอีกฉันจะอยู่เงียบๆ แค่มธุชนั้นไปทักทายธามนิธิว่าจะไม่

ลําบากเธออีกเธอถึงกล้าหย่า

ไม่อย่างงั้น…….

ธามนิธิไม่ปล่อยเธอแน่ๆ

เมธชนันขมวดคิ้ว “ฉันไม่ไปบอกหรอก”

พวกนี้เป็นนลิน มีสุวรรณ์ทำเองเขาไม่อยากช่วยเธอ พูดจบเมธชนั้นก็เดินไปเลย

นลิน มีสุวรรณ์มองแผ่นหลังเขาก็รู้สึกเสียใจมากรู้สึกน้ำตาจะไหลลงมา

เธอเคยนึกว่าตัวเองเป็นคนที่ดีที่สุดในโลก ใครๆก็ชอบเธอแต่ ตอนนี้เธอค่อยรู้ว่าเธอคิดมากไปหน่อย

ปิยพนธ์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเห็นท่าทีของนลิน มีสุวรรณ์หมดยัง ไงเขาเองก็เป็นผู้ชายสายตาที่นลิน มีสุวรรณ์มองเมธชนั้นมัน หมายความว่ายังไงถึงเขาจะโง่ยังไงก็ดูออก

ผู้หญิงที่ตอแหล คนนี้……..

นึกถึงที่เธอบอกว่ารอให้เธอมีความรู้สึกรักเขาก่อนถึงจะให้ แตะเนื้อต้องตัว

แต่ทั้งๆที่เธอรักคนอื่นแล้วแถมยังอยากหย่ากับเขาอีก

ความโมโหมันเติมเต็มหน้าอกสายตาของปิยพันธ์ก็ดูเย็นชา

ตอนเช้าปาณีนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแต่ไม่มีความอยากกินเลย

คุณน้ามองเธอ “ปาณีเธอไม่กินหรอ?”

ปาณีลูบหน้าท้องตัวเอง “หนูไม่หิว”

ที่จริงคือเมื่อคืน…กินเยอะเกินไปรู้สึกจนตอนนี้มันยังย่อยไม่

หมด

ธามนิธิมองเธอสายตาที่แสดงถึงความสมน้ำหน้า “เมื่อวาน บอกให้เธอกินน้อยหน่อยไม่ฟังใครให้เธอชอบกินขนาดนี้?”

ปาณีบอก “ก็ฉันห้ามปากฉันไม่ได้ไง”
ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอสามารถห้ามปากตัวเองได้ก็จะตายแบบไม่มี เยื่อใยใดๆ

ธามนิธิมองเธออย่างทำอะไรไม่ได้แต่สายตาก็มีความหวง

ซ่อนอยู่

ผู้หญิงที่สามารถกินจนอิ่มแบบนี้คงมีแต่เธอแล้วแหละ ปาณี “ใช่วันนี้ฉันต้องไปประชุมที่บริษัทคุณอา

ธามนิธิมองเธอแล้วรู้สึกผิดคาด “ใช่หรอ?”