ตอนที่848

ปาณีกินของที่ธามนิธิทำอย่างอร่อยแล้วมองคุณอาที่ตั้งใจดูเธอ กินก็พูด “คุณอากิมหย่อย! หรือว่าคุณอากินมาแล้ว?

ธามนิธิเขย่าหัว “เธอกินก่อนเลยกินเสร็จแล้วฉันค่อยกิน!”

ปาณีเห็นแบบนี้ก็เดินไปในห้องครัวแล้วเอาถ้วยออกมาตัก อาหารในจานใส่เข้าไปแล้วยื่นให้เขา “ตอนนี้พวกเรากินด้วย กัน! ถ้าคุณอาไม่กินฉันก็ไม่กินแล้ว

ธามนิธิทําอะไรไม่ได้เลยจําเป็นต้องกิน

ทั้งสองคนกินอย่างหวานแหววเธอป้อนฉันหนึ่งคำ ฉันป้อนเธอ หนึ่ง แล้วก็กินอาหารดึกเสร็จอย่างเรียบง่าย

พิกินเสร็จปาณีก็ออกไปให้อาหารแมว

ธามนิธิไม่มีอะไรทำก็เลยออกไปตาม

พอดีกับที่คุณฐิติพรและคุณจันวิภามาหาพวกเธอพอดีก็เห็นธา มนิธิที่ใส่ชุดนอนมองปาณีที่กำลังให้อาหารแมวอย่างอ่อนโยน

คุณฐิติพรอดหัวเราะไม่ได้ “ธามนิธินี่เธอใส่เสื้ออะไรเนี่ย?”

จันวิภา “ใช่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอใส่ชุดนอน? แต่อย่าพูด อะไรเลยเธอใส่ชุดนอนยังหล่อ!!

พอโดนสองคนนี้หัวเราะเสร็จธามนิธิก็เข้าบ้านอย่างไม่ ธรรมชาติแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อทันที
ปาณีหัวเราะแล้วหะนกลับไปก็ตกใจ “แม่! พี่พวกคุณมาทำไม หรอคะ?”

คุณฐิติพรยิ้มตอบกลับปาณี “ฉันกับพี่สาวเธอพึ่งกินข้าวเสร็จ ไม่มีอะไรทำจนมันน่าเบื่อเลยออกมาเดินเล่นแล้วนึกได้ว่าไม่ได้ เจอพวกเธอมาหลายวันแล้วเลยแวะมาดูสักหน่อย

ปากพูดอย่างขอโทษ “ผิดที่ฉันเองค่ะช่วงนี้ไม่ได้กลับไปเยี่ยม สักหน่อยเลยทําให้แม่ต้องมาหาเอง

จนวิภายิ้มอย่างไม่ได้ถือสาอะไร “ไม่ใช่! คืนนี้ฉันกินเยอะ จริงๆเลยออกมาย่อยอาหารสักหน่อยจะว่าไปพวกเรานั่งรถมาไม่ ได้เดินมาจริงๆสักหน่อย”

คุณฐิติพรมาจับมือปาณีอย่างอบอุ่นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน “ปาณีอากาศก็เริ่มเย็นขึ้นแล้วเธอใส่แค่นี้ไม่กลัวเป็นไข้หรือไง!

ปาณียิ้มแล้วอธิบาย “แม่คะฉันไม่กลัวหนาวเลยสักนิด!”

คุณฐิติพรก็ตอบอย่างไม่พึงพอใจ “พวกเธอนี่เพราะคิดว่าตัว เองยังหนุ่มยังสาวไงแต่ยังไงก็ต้องระวังหน่อยนะอย่ารอให้แก่ แล้วค่อยมาดูแลเดียวมันไม่ทัน

ยังไม่รอปาณีตอบกลับจนวิภาก็มาแย่งพูดไปก่อน “พอเถอะ แม่อย่าไปบ่นอะไนเยอะเดียวทำเอาวันหลังปาณีกลับบ้านอย่าง ไม่มีความสุขเพราะแม่ชอบบ่นนะ!”

ปาณีรีบตอบ “ได้ไงล่ะ? แม่เป็นห่วงฉัน ฉันดีใจยังไม่ทันเลย! และอีกอย่างฉันชอบฟังตอนแม่พูดเสียงมันน่าฟังเหมือนนกขมิ้นเพลงเลยฟังมากเลยนะ

คำพูดปาณี ปาณีเนี่ยแหละคิดเผื่อฉันตลอด! ใครจะเหมือนพวกเธอ สองพี่น้องที่เอาแต่ว่าฉันจริงเลย

จันวิภา ไม่แล้วฉันกับธามนิธิโดนทิ้งแล้ว

พูดตัวเองก็อดหัวเราะไม่ได้

ปาณีเห็นฐิติพรและปาณียิ้มบานแบบก็ยิ้มตามมา

หลังจากธามนิธิมาเห็นทั้งคนหัวเราะอย่าง สนุกสนานเลยยิ้มขึ้นอย่างคุยกับแม่เนี่ยอยู่บนได้ยินแต่เสียงหัวเราะพวก

ปาณีสบกับคุณฐิติพรแล้วยิ้ม “เป็นความลับของพวกเรา ให้คุณอาได้”

จันสองกัน แล้วก็สบตายิ้มกัน ใช่ความลับของผู้หญิงผู้ชาย คนเดียวอย่างเธอจะเข้ามายังทำไมไปๆๆมาเรา

ก็เลยธามนิธิกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งคนนั้นเฉยเลย แต่เห็นปาณีคุยสนุกสนานกับคุณหวานแหวว

พอคุณฐิติพรและวิภาไปเสร็จปาณีก็มองหน้าบางที่ดูเศร้าแล้วนึกถึงที่คุณฐิติพรมาเล่าเรื่องตอนเด็กของธามนิธิให้ ฟังก็หัวเราะ “คุณอาทำไมเป็นแบบนี้? เมื่อกี้ที่คุณแม่พูดมันเป็น เรื่องจริงหรอ? ตอนเด็กคุณอาเคยใส่เสื้อของพี่สาว? เสื้อผู้ หญิง?”

ธามนิธิไม่คิดว่าแม่เขาจะมาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟังก็อดที่จะ โมโหไม่ได้แต่กับคนที่คลอดเขาเลี้ยงเขามาเขาก็ทำไม่ลงมือ

มองปาณีที่หัวเราะอยู่ตรงหน้าธามนิธิก็ยิ้ม “ปาณีสนุกมาก ไหม? ที่ได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้ของฉัน”

ปาณีก้มหัวไว้ไม่ได้มองเขาก็เลยไม่เห็นรอยยิ้มร้ายๆของเขา “แน่นอนอยู่แล้ว………

พูดจบก็รู้สึกร้อนๆตรงเอวจากนั้นทั้งตัวก็ถูกอุ้มขึ้นมาทีนี้ปาณี ค่อยเห็นสายตาร้ายๆของใครบางคน

จากนั้นเธอก็ร้องขอ “เออคุณอาฉันผิดไปแล้ว? ฉันไม่ควร

หัวเราะเยาะคุณอา…….

ธามนิธิมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ตอนนี้ รู้สึกผิดแล้ว?”

ปาณีพยักหน้าแล้วรีบขอ “คุณอาคะฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ธามนิธิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว……… พูดจบก็เปิดประตูห้องจากนั้นก้มตัวลงกดเธอไว้แน่นๆ…… จากนั้นวันต่อมาปาณีที่โดนใครบางคนจูบแล้วลากออกมาจากเตียงสายตามืดมนที่ไม่ปิดบังว่าตัวเองโดนทำร้าย

แต่ธามนิธิกลับท่าเป็นมองไม่เห็นแล้วเอาเสื้อผ้าไปเข้าห้องน้ำ

ปาณีนวดเอวตัวเองที่ยังปวดเมื่อยอยู่ก็บ่น “ถ้ามาเอาอีก หลายรอบสักวันเอาฉันต้องหักแน่ๆ! ไม่ยุติธรรมเลยทั้งๆ ที่คน ออกกำลังกายเป็นเขาแต่ทำไมสุดท้ายฉันกลายเป็นคนเจ็บ ตลอด?”

ธามนิธิที่เดินออกมาจากห้องน้ำได้ยินเสียงที่เธอบ่นก็ยกยิ้ม แล้วตอบ “เป็นเพราะร่างกายเธออ่อนแอต่างหาก

ปาณีได้ยินก็รีบเอาผ้าห่มมาปิดหน้าแล้วไปหน้าประตู “คุณ อาเข้ามาได้ยังไง? รีบออกไปเลยนะ! ฉันจะเปลี่ยนเสื้อ

ธามนิธิกลับยิ้มแล้วดึงผ้าที่เธอเอามาปิดหน้า “ทำไม? ที่ไหน

ของเธอที่ฉันยังไม่เคยเห็น? ใช่แล้วถ้าเธอยังมัวแต่ชักช้าอยู่วันนี้

คาบแรกก็คงไม่ต้องไปแล้ว

ปาณีค่อยปล่อยมือแล้วไปดูนาฬิกาก็กรี๊ด “เจ็ดโมงห้าสิบ นาที? จบแล้วคาบอังกฤษของฉัน!”

ธามนิธิยิ้มแล้วเอาเสื้อเธอวางไว้บนเตียงจากนั้นก็พูดอย่าง อบอุ่น “รีบๆทำสิ! ฉันให้ไวยาตย์ส่งเธอไปไม่สายแน่นอน

ปาณีรีบยิบเสื้อมาใส่แล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่างทักทายกับน้า

มุงเสร็จก็ออกไปเลย

น้าล่ามุงเห็นปาณีแบบนี้ก็ตะโกน “ปาณีช้าๆหน่อยระวังล้ม นะ!”
ธามนิธิกลับกินอาหารเช้าอย่างสบาย “ฝีมือน้าลำลุงนี่ยังอยู่ ยิง นะครับอร่อยมากเลย

น้าล่างพยักหน้า “ใช่แล้วอาหารเช้าของปาณีล่ะ?” ธามนิธิกลืนอาหารลงไปอย่างช้าๆแล้วบอก “ผมเอาไปไว้ใน รถแล้ว! ไม่ทำให้เธอหิวแน่นอน!

น้ามงนึกถึงที่ปาณีชอบกินแล้วก็ยิ้มบอก “ก็ใช่” ธามนิธิวางช้อนส้อมลงแล้วก็บอกน้ามุง “ผมไปทำงานก่อน นะครับ”