ตอนที่838ความเงียบอันแปลกประหลาด

ธามนิธิเดินเข้าไปหาปา พร้อมกับเอ่ยปากออกไปว่า “ปา ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ…….. ”

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบปาณีก็หันกลับไปคุยกับไวยาตย์: ไว ยาต นายช่วยเอามือถือฉันไปซ่อมให้หน่อยได้ไหม? ฉันไม่รู้ เรื่องเกี่ยวกับพวกอุปกรณ์ดิจิตอลน่ะยังไงก็รบกวนนายช่วยเป็น ธุระให้ฉันหน่อยนะ”

ไวยาตย์พยักหน้ารับคำปา เขาหยิบถุงพลาสติกมาใส่เศษ มือถือที่แตกกระจัดกระจาย

หลังจากส่งต่อเรื่องซ่อมมือถือให้กับไวยาตย์ปาณีก็เหมือนยก ภูเขาออกจากอกก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะอีกครั้งเธอเห็นอาหาร บนโต๊ะยังเหลืออยู่อีกเยอะก็เลยเริ่มห่ออาหารเตรียมเอากลับไป บ้านด้วย

ไวยาตย์ก็เข้ามากุลีกุจอช่วยเธอ

ส่วนธามนิธิที่ดูเหมือนเด็กที่เพิ่งทำความผิดได้แต่ยืนมองตา ปรับตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

อีกครู่หนึ่งต่อมาขณะที่ปาณีกับไวยาตย์พากันถือถุงใหญ่น้อย เดินออกมาจากร้านปาณีก็หันกลับไปมองธามนิธิที่ยังคงยืนเซ่อ อยู่ตรงนั้นอย่างงงๆแล้วก็ตะโกนเรียกเขา: “เฮ้คุณอายังไม่ไป เหรอคะ? จะอยู่กินอาหารมื้อดึกหรือยังไง? ”
ธามนิธิรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะตอบเธอกลับ ไป: “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!

ทันทีที่พูดจบเขาก็เดินไปที่ประตูทันที

ปาณีไม่รอเขาเมื่อได้เห็นเขาขยับก้าวเดินปาณีก็เดินออกไป ก่อนแล้ว

ตอนที่รอไวยาตย์เช็คบิลอยู่นั้นปาณีที่ยืนอยู่ตรงประตูทางออก ก็เหลือบไปเห็นภาพในห้องๆหนึ่งสามคนพ่อแม่ลูกกำลังนั่งกินชา บูหม้อไฟอยู่ด้วยกันปาณีมองฉากนั้นตาละห้อย

ธามนิธิรู้สึกจิตใจหดหูเป็นอย่างมากเขาจึงเลือกที่จะปิดปาก เงียบและคิดทบทวนตัวเอง” “นี่ฉันบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมเมื่อ สักครู่ฉันถึงเป็นแบบนั้นไปได้? ปาณีจะเกลียดฉันมั้ย? เพราะ ฉันทําโทรศัพท์ของเธอจนแตกแบบไร้ซึ่งเหตุผล…..”

ภายใต้ความรู้สึกหดหู่และความรู้สึกไม่สบายใจนั้นธามนิธิ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆเขาพยายามที่จะเดินเข้าไปใกล้ปาณี เพื่อจะได้มีโอกาสอธิบาย

แต่เมื่อได้เห็นปาณีที่ยืนเกาะหน้าต่างชะเง้อมองสามคนพ่อแม่ ลูกในห้องนั้นกำลังกินชาบูหม้อไฟด้วยกันอย่างมีความสุขช่างดู เหมือนเวลาที่สาวน้อยได้เห็นชุดกระโปรงสวยในกระจกจนทำให้ ละสายตาไปจากตรงนั้นไม่ได้เสียที

ก่อนที่ตัวเขาเองจะรู้ตัวเขาก็เดินเข้าไปใกล้เธอแล้วก่อนจะพูด เสียงอ่อยๆ: “ปาณี……”
ปาณีหันกลับมาแต่ก็เป็นจังหวะพอดีกับที่ไวยาตย์เช็คบิลจ่าย เงินเสร็จพอดีและกำลังจะเดินไปที่รถ

เธอเห็นคุณอาที่ดูท่าทางเหมือนมีอะไรอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด จึงหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณอาพวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

ธามนิธิกลับมานิ่งเงียบอีกครั้งไวยาตย์ส่งสายตาเชิงตำหนติ

เตียนมาให้เขาแวบหนึ่งก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วเดินกลับไปที่รถ

เมื่อถามนิธิไปถึงที่รถก็พบว่าปาณีขึ้นไปนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมหนึ่ง ของเบาะหลังเรียบร้อยแล้วหลังจากธามนิธิขึ้นรถไวยาตย์ก็ขับ รถออกไป

รถวิ่งไปอย่างนุ่มนวลและราบรื่นปาณีนั่งอยู่ที่มุมนั้นอย่าง เงียบๆตามองออกไปชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง

แต่ธามนิธิก็เริ่มเกิดอาการที่ท่าทางเหมือนมีอะไรอยากจะพูด แต่ก็ไม่พูดครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาพยายามหันไปมองที่ปาณีแต่ก็ ต้องถอนสายตากลับมาอย่างเงียบๆ

ไวยาตย์แอบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากกระจกมองหลังเพื่อ ทำลายบรรยากาศอันศุกรุ่นนี้ไวยาตย์พูดเสียงนิ่งเรียบออก มา: “พวกคุณอยากฟังเพลงมั้ยครับ? ”

ปาณีรีบตอบทันควันแบบไม่ต้องคิด : ฟัง

แต่ในขณะเดียวกันธามนิธิกลับให้คำตอบที่ตรงกันข้าม : “ไม่”

หลังจากนั้นปาณีจึงหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับสายหัว” “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ”

พูดจบเธอก็หันไปมองวิวนอกหน้าต่างต่อไป

ธามนิธิแทบอยากจะตบหัวตัวเองสักทีปากเสียจริงๆ เมื่อพวกเขาลงจากรถทั้งสองต่างก็ไม่พูดจาใดๆ ต่อกัน

ปาณีหันไปส่งยิ้มให้ไวยาตย์: “ขอบคุณนะไวยาตย์ แล้วก็ ฝันดีนะ! ”

ไวยาตย์ก็ตอบเธอแบบเดียวกันและส่งยิ้มให้เธอ “ฝันดี

ปาณี! ”

หลังจากหันหลังกลับมาก็เห็นธามนิธิยืนอยู่เขาจึงหันไปพูด เสียงแข็งใส่เจ้านายของเขา “ลาก่อนท่านประธานธามนิธิ

หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ไม่รอการตอบสนองของธามนิธิสืบ

เดินจากไปด้วยความโกรธ

ปาณีเองก็ไม่สนใจธามนิธิเช่นกันกว่าเขาจะถอนสายตาออก จากปาณีได้เขาก็พบว่าปาณีไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว

เมื่อได้เห็นไฟข้างบนเปิดเขาก็รู้สึกโล่งอกก่อนจะรีบเดินขึ้นไป บนบ้าน ในขณะนั้นปาณีก็ขังตัวเองอยู่ในห้องอาบน้ำเรียบร้อย

ธามนิยมองเข้าไปข้างในด้วยจิตใจที่สับสนกระวนกระวายจน เมื่อเขาได้ยินเสียงน้ำซูซูก็โล่งอก…ามนิธิยืนรออยู่หน้าประตู ห้องอาบน้ำไม่ยอมจากไปไหน

ปาณีออกน้ำเสร็จออกมาก็เห็นคุณอาปืนกระวนกระวายอยู่ที่หน้าประตูเธอยืนนิ่งไปหนึ่งเย็นชา : คุณอาจะอาบน้ำเหมือนกันคะ

ธามนิธิอึ้งครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้เธอ” อืม!

ปาณีได้ยินเขากำลังจะอ้าปากเลยรีบเดินห้องนอน

ธามนิธิหมดหนทางต้องเข้าไปอาบให้แล้วไป

เมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำและเดินกลับที่ห้องนอนว่าปาณีไม่

ปาณี ปาณีเธออยู่ไหน…….เหมือนว่าธามนิธิจะสติหลุด ตอนหา

ทว่าไม่มีเสียงๆ ใดๆตอบรับ

ธามนิธิยิ่งอาการร้อนรนหนักกว่าเก่าถึงขั้นว่ากระโดดสอง สามก้าวพุ่งพรวดลงถึงข้างล่างได้เขาเห็นประตูใหญ่

ชายที่ดูเหมือนแทบจะเสียสติตะโกนร้องเรียกด้วยความร้อน ใจ”ปาณี ปาณีเธออยู่ที่ไหน”

เมื่อได้ยินเสียงแมวร้องเบาๆเขาค่อยเดินอ้อมด้าน หลังตึกแล้วก็พบกับปาณีที่อยู่
ในขณะที่ปาณีไม่ทันระวังเธอก็ไปชนกระแทกเข้ากับอกหนา ก๋าย่าของเขาจากนั้นจึงพูดกับเขาว่า “คุณอาคุณมาทําอะไร เนี่ย?

เมื่อถามนิธิจินตนาการไปถึงฉากที่เขาเกือบจะสูญเสียเธอไปก็ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจจนใจหายใจคว่ำเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่อยู่ ตรงหน้างดงามดุจดอกบัวโผล่ที่พ้นผิวน้ำชายหนุ่มรีบโน้มตัวลง ประทับริมฝีปากอันร้อนรุ่มของเขาประกบลงบนริมฝีปากของเธอ

จูบในครั้งนี้ของเขาช่างแตกต่างกับจูบครั้งก่อนๆเป็นไหนๆ จากจูบอันเนิบช้าและแผ่วเบามาตอนนี้กลับกลายเป็นจูบที่แข็งก ร้าวดุดันและร้อนแรงความแข็งแกร่งของคุณอาเกือบจะทำให้ ปาณีลืมหายใจไปเสียสนิทถ้าไม่ใช่เพราะธามนิธิหันไปเห็นหน้า เธอทันพอดีแล้วล่ะก็หน้าเธอก็คงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วง เนื่องจากขาดออกซิเจนเป็นแน่นี่เธอเกือบจะตายเพราะจูบแล้ว เชียว!

หลังจากจูบอันร้อนแรงธามนิธิยืนหอบสะท้านแนบชิดตัวของ ปาณีเขาค่อยๆกระซิบที่ข้างหูของเธอ “ปาณี! เธอ ฉันไม่มีวัน ยอมให้เธอทิ้งฉันไป! ฉันไม่มีวันอนุญาต 11

ปาณีจ้องมองธามนิธิที่กำลังอยู่ในอาการตื่นเต้นก่อนจะถาม ด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ “คุณอาฉันพูดตอนไหนว่าฉันจะ ทิ้งคุณไป? ”

เมื่อถูกเธอย้อนถามแบบนี้ธามนิธิรีบตอบด้วยน้ำเสียงแข็งก ร้าว : “เธอไม่ได้พูดแม้แต่จะคิดฉันก็ไม่อนุญาต! ”
เมื่อได้เห็นท่าทางแข็งกร้าวของสามนิธิปาณีก็ยิ้มออก มา: “ฉันไม่ได้จะทิ้งคุณไปสักหน่อย! แต่ถ้าหากวันหนึ่งที่คุณ ไม่ต้องการแล้วฉันถึงเลือกที่จะไป! 11

เมื่อได้ฟังคำพูดของปาณีที่ว่าถ้าจะทิ้งเขาไปก็จะไปเอาง่ายๆ ยิ่งทำให้ธามนิธิรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากยิ่งขึ้นไปอีก “ทำไม ฉันถึงรู้สึกว่าเธอจะมีหรือไม่มีฉันก็ได้! ”

ปาณีมองดูคุณอาที่ทำหน้าเหมือนกับไปโดนใครทำร้ายมายัง ไงยังงั้นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณอา! ฉันไม่เคยพูดแบ บนั้นอ่ะที่คุณบอกว่าเธอจะมีหรือไม่มีฉันก็ได้! คุณอาอย่าคิด จินตนาการไปเองได้มั้ยคะ

ธามนิธิค่อยๆกอดรัดเอวเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆด้วยเกรงว่าถ้าเกิด เขาปล่อยมือจากเธอเธอก็จะหนีเขาไป

ปาณีขยับตัวดิ้นหนีอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไร้ผลในที่สุดก็โดนอุ้มไปจน ได้ปาณียังมิวายที่จะพูดแหย่เขา: “คุณอาเมื่อครู่นี้คิดว่าฉันหนี คุณไปแล้วเหรอคะ?

ธามนิธิค่อยๆออกแรง โอบรัดเอวจนแน่นขึ้นด้วยความไม่ พอใจทำให้ปาณีเจ็บจนต้องร้องออกมา “คุณอาเอวฉันเอว…….. เอวจะขาดแล้ว! ”

ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว : “ถ้าคราวหน้าเธอยังเดิน เพ่นพ่านไปเรื่อยอีกฉันจะหักเอวเธอเป็นสองท่อนเลย!”

ปาณีเงยหน้ามองเขาก่อนจะจูบเขาไปหนึ่งเธอทำท่าสาบาน ก่อนจะพูดว่า “คุณขาดฉันไม่ได้หรอก!
ธามนิธิมองดูหญิงสาวที่ไม่มีความกลัวเลยสักนิดทันใดนั้น แววตาเขาก็เข้มขึ้นๆ จากนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้วิธีการที่ ออกจะค่อนข้างเห็นแก่ตัวอยู่สักหน่อยแต่ก็เป็นความรู้สึกที่ แสดงออกมาโดยธรรมชาติ

“บางทีถ้าหากมีลูกเธอก็จะไม่มีวันทิ้งฉันไป! “ธามนิยมอง ปาณีที่กำลังยิ้มเยาะเขาเขาครุ่นคิดมันอยู่ในใจ

ที่จริงแล้ววิธีการนี้เขาก็เคยคิดมันมาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่เคย ได้ปฏิบัติจริงเพราะเขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งปาณีเคยพูดไว้ว่าตอนนี้ มันยังเร็วเกินไป