ตอนที่ 8

รถมาจอดอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์

ก่อนปาณีจะลงจากรถเธอจัดการผมเผ้าที่ฟูของ เธอเสียก่อนแล้วจึงค่อยตามลงไป

ในคฤหาสน์มีธามนิธิอยู่คนเดียว

ปาณีมองไปยังธามนิธิที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างเห็น แผ่นหลังที่โดดเดี่ยวนั้นเธอรู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบรัด แน่นคิดถึงตัวเองที่เพิ่งหนีออกมาจากบ้านจากนี้เป็นต้น ไปเธอก็คงต้องโดดเดี่ยวแบบนี้เหมือนกันทำให้เธอรู้สึก เศร้าขึ้นมาทันที

ยังดีที่เธอยังมีคุณอาคนนี้อยู่ด้วย

เธอฝืนยิ้มอย่างแห้งเดินเข้าไปแล้วพูดว่า”คุณอา ฉันกลับมาแล้วค่ะ”

ธามนิธิหันหน้ากลับมายิ้มให้เธอ

เขาหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าของ

เธอ

“หน้าของเธอไปโดนอะไรมา?”

ปาณีรีบก้มหน้าก้มตาเอามือปิดหน้าไว้”ไม่เป็น อะไรหรอกค่ะ…”

“โดนตบมาหรอ?”
“อืมม…”เธอพูดอย่างอึดอัดว่า”โดนแม่ตบมา” ธามนิธิเอามือกำรถเข็นไว้แน่น

ปาณีเลยบอกว่า”แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะโดนแม่ดี เป็นเรื่องปกติมากตอนเด็กหนูซนมากเลยโดนตีบ่อยๆ เหมือนกัน….”

เธอพยายามทำตัวเหมือนไม่ได้สนใจอะไรแต่ สายตาของเธอกลับทรยศเธอ

ธามนิธิพูดเสียงแข็ง”มานี่!”

ปาณีเดินเข้าไปหาธามนิธิอย่างว่านอนสอนง่าย นั่งลงอยู่ข้างๆรถเข็นของเขาเธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตากำลังมองไปยังชายที่อยู่ตรง หน้า

ธามนิธิกัมตัวไปเช็ดน้ำตาให้เธอ”ครั้งนี้ก็แล้วไป ถ้าครั้งหน้ามีคนกล้าแตะต้องเธออีกไม่ว่าจะเป็นพ่อเธอ หรือแม่เธอฉันไม่มีทางปล่อยไว้แน่ๆ”

“คุณอา …”ใจที่หนาวเย็นของปาณีรู้สึกอบอุ่น

ขึ้นมา

ไวยาตย์ที่ยืนดูอยู่ตั้งนานเดินออกจากห้อง รับแขกไป

เขากลัวถ้ายังขึ้นยืนอีกต่อไปคุณธามนิธิจะด่าเขา ไม่รู้กาลเทศะมาอยู่เป็นก้างขวางคอทำไม

เขาถึงขั้นขนลุกนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคุณธา มนิธิดีกับผู้หญิงขนาดนี้
ธามนิธิที่ปกติเป็นคนเงียบๆไมพูดไม่จาแต่ในใจ กลับเป็นคนที่อบอุ่นขนาดนี้

“พรุ่งนี้กลับเมืองชยุตกับฉัน”

เมืองชยุต ?นั่นเป็นบ้านเกิดของธามนิธิหนิ!

ปาณีรู้สึกตกใจเล็กน้อยธามนิธิเห็นสีหน้าของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจว่า”ทำไมไม่อยากไปกับ

ฉันหรอ?” “ทำไมจะไม่อยากไปล่ะคะฉันแค่…กลัวว่าคน

อื่นจะไม่ชอบฉัน..”

บ้านวิสิทธิ์เวชเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงร่ำรวยระดับ ประเทศถ้าฉันกลับไปบ้านนั้นจะโดนแกล้งหรือเปล่า? หญิงสาวที่อายุยังน้อยคนนี้ก็คงจะเคยดูละคร

เกี่ยวกับตระกูลที่ร่ำรวยไม่มากก็น้อยแม่สามีในละครนั้น

ไม่บอกก็รู้ว่าร้ายแค่ไหนปาณีกลัวว่าหากเธอไปบ้านวิ

สิทธิ์เวชแล้วเธอจะโดนแม่สามีรังแกทุกวัน

ชีวิตตอนนั้นคงต้องอยู่อย่างทรมานเหมือนตาย ทั้งเป็น

ธามนิธิเดาออกว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ หัวเราะบอกเธอว่า “ไม่ต้องกดดันหรอกทุกคนใน ครอบครัวฉันเป็นมิตรดี”

ปาณีหน้าแดงพูดด้วยเสียงเบาว่า”อิ่มงั้นฉันกลับ กับคุณก็ได้”
เพราะยังไงเธอก็ได้แต่งงานกับเขาแล้วแต่งกับ ใครก็ต้องตามเขาคนนั้นไปสุภาษิตจีนกล่าวไว้ว่าแต่งกับ หมาก็เหมือนหมาแต่งกับไก่ก็เหมือนไก่กลับเมืองชยุตก็ กลับสิจะกลัวอะไร

เพราะว่าปาณียังไม่หายจากไข้ระหว่างทางกลับ เมืองชยุตเธอจึงหลับตลอดทาง

ธามนิธิที่อยู่ข้างๆนอกจากต้องดูแลเธอแล้วยัง ต้องรับสายที่โทรมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชไม่หยุด

พอได้ยินว่าธามนิธิจะกลับเมืองชยุตคนในบ้านวิ สิทธิ์เวชก็ดีใจกันมาก

โดยเฉพาะหลังเกิดเรื่องกับธามนิธิคนที่บ้านก็

เป็นห่วงเขามาก

“ธามนิธิถึงไหนแล้ว?”

“นี่เป็นสายที่ห้าแล้วนะ”ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียง ไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ก็พี่เป็นห่วงเธอไง”จันวิภาคู่สายพูดด้วยความ ห่วงใย “ได้ข่าวว่าจะพาภรรยากลับมาด้วยหรอ?รีบๆพาก ลับมาล่ะทุกคนอยากเจอ”

“อย่าทำให้เธอตกใจกลัวก็แล้วกัน”ธามนิธิพูด พร้อมเอาปัดผมที่อยู่ตรงแก้มของปาณีดวงตาของเขา เต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ห่วงใยขนาดนี้ต้องเจอเธอสักหน่อยแล้ว” จันวิภาพูดสายอีกสักครู่เธอกลัวจะทำให้ธามนิธิราคาญเลยวางสายไปก่อน

หูของธามนิธิได้พักสักทีหลังจากที่รับสายมาทั้ง วันเขายื่นมืออกไปตบหลังของปาณีด้วยความเบามือ

ปาณีนอนหนุนตักของเขาหลับลงอย่างง่ายดาย