ตอนที่846

ไวยาตย์มองสองคนนั้นที่วิ่งไล่กันบนข้างถนนก็รู้สึกเจ็บหัวแทน ปาณี “ปาณีนี่จริงๆเลยมาหยอกเล่นกับผู้ชายในเวลาที่คุณธา มนิธิมารับเธออีก!”

แต่ว่ากลับมาคิดดูอีกทีถ้าคุณธามนิธิไม่มาก็ห้ามเล่นกับผู้ชาย คนอื่นเหมือนกัน

นึกถึงตรงนี้ไวยาตย์ก็แอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่หลังเบาะนั่งอยู่ ตรงนั้นนิ่งๆนอกจากกัดปากแน่นใบหน้าดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไงอยู่ แต่ไวยาตย์ก็รับรู้ได้ถึงความอันตราย

ผ่านไปสักพักนอนจนไวยาตย์คิดว่าใครบางคนอาจตะอยู่ตรง นั้นไม่ขยับอีกแล้วธามนิธิที่อยู่ข้างหลังก็บอก “ขับรถ

ไวยาตย์ชะงัก “ให้ผมลงรถไปเรียกเธอไหมครับ?” ธามนิธิกลับตอบอย่างเย็นชา “ไม่ต้อง! กลับสวนจตุจักร!

ไวยาตย์มองผู้ชายที่อยู่ด้านหลังจากนั้นก็ถอยรถขับกลับไปที่ สวนจตุจักร

หลังจากที่เห็นปาณีขึ้นรถไฟฟ้าพร้อมกับผู้ชายคนนั้นไวยาตย์ ก็ช่วยอธิษฐานให้เธอ “ขอให้เธอสามารถปลอบใจสิงโตบางตัว ที่เริ่มโมโหได้เถอะ”

แต่ว่าจากประสบการณ์ที่ผ่านมาไวยาตย์ก็ไว้ใจปาณีอยู่
เพราะมีหลายครั้งขนาดไวยาตย์ยังเข้าใจผิดปาณีก็สามารถ แก้ไขมันได้นั่นหมายความว่าคุณสามนิธิรักเธอมาก

กลับถึงบ้านธามนิธิก็ชักสีหน้าแล้วเดินตรงไปที่ห้อง แต่ไวยาต กลับอยากเป็นคนดีที่จะอยู่รอเตือนปาณีหน่อยก็ โดนธามนิธิไล่กลับ “ใช่สิไวยาตย์ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เช้าจะได้เห็น งานคืบหน้า ใหม่ล่าสุดของเมืองเมฆานะ!”

ไวยาตย์ตกใจแล้วยกหัวขึ้นมองใครบางคนที่กำลังขึ้นบันได อยู่ก็กลืนน้ำลาย “อันนั้นต้องการอาทิตย์หน้าไม่ใช่หรอครับ?”

แต่ว่าใครบางคนกลับตอบอย่างไม่เกรงใจ “ฉันอยากดูพรุ่งนี้ ไง! ทำไมมีปัญหา?”

ไวยาตย์หยิกตัวเองหนักๆแล้วค่อยพยักหน้าอย่างลำบาก “ไม่มีปัญหาครับ! คุณธามนิธิ? เดียวผมไปทำตอนนี้เลยครับ!

พูดจบก็รู้สึกสงสารปาณีที่ไม่รู้เรื่องเลยสักนิดสักหนึ่งวินาทีจาก นั้นตัวเองก็เดินออกจากประตูอย่างเศร้า ตลกมากถึงแม้วันนี้ไม่ นอนทั้งคืนยังไม่รู้ว่าจะเร่งทำหมดหรือเปล่าเลยตอนนี้เธอจะมี เวลาไปสงสารคนอื่นได้ยังไงกัน?

ไล่ไวยาตย์กลับไปเสร็จธามนิธิก็เข้าไปในห้องอย่างนิ่งเฉย แล้วเอาเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ปาณีอุตส่าห์ทิ้งจำรัสได้ก็รีบหลบเข้าไปในบ้านก็เห็นเสื้อยา มนิธิวางอยู่บนโซฟา

เธอก็เลยรีบขึ้นไปเรียกธามนิธิอย่างดีใจ “คุณอา! กลับมาแล้วหรอ? ทำไมวันนี้กลับเช้าจัง? ไม่บอกฉันก่อนสักคำ

ธามนิธิได้ยินเสียงเธอก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเอาตัวเองแช่อยู่

ในนําอุ่นไม่พูด ปาณที่ไม่ได้ยินเขาตอบสักทีก็ขึ้นไปชั้นบนเข้าไปในห้องนอนก็

ไม่เห็นคุณอา

จนกระทั่งมีแสงระยิบระยับออกมาจากทางห้องน้ำปา ค่อย เห็นเลยเดินไปจะเปิดประตูแต่ก็พบว่าประตูมันล็อกไว้

ปาณีเลยต้องเคาะประตู “คุณอาอยู่ข้างในไหม? ทำไมต้อง ล็อกประตูด้วย! คุณอา!”

ธามนิธิเปิดตาขึ้นมามองเงาที่อยู่หน้าประตูก็เงียบ แต่ปาณีกลับรีบร้อนแทนเลยรีบเคาะประตูแต่ว่าต่อให้เธอ เคาะยังไงประตูก็ไม่ขยับเธอเลยเอ่หูเข้าใกล้ประตูก็ไม่ได้ยิน เสียงอะไรเลย

ในขณะที่เธอกำลังรับหาของจะไปทุบประตูธามนิธิก็ลุกขึ้น ชักช้าแล้วเดินไปเปิดประตู

ปาณีเห็นธามนิธิที่ยังปลอดภัยก็ถอดหายใจแล้วบ่น “คุณอา ทำไมไม่ตอบฉันสักคำ? เอาจนฉันคิดว่าคุณอามีเรื่องอะไรซะ อีก!”

ธามนิธิกลับจ้องมองเธออย่างนิ่งเฉยไม่ตอบสักคำ

ปาณีมองเขาอย่างไม่เข้าใจก็โผล่เข้าไปสวมกอดเอวของเขา“เป็นอะไรหรอคุณอา ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ทำไมไม่พูด? เจ็บคอหรอ?”

ธามนิธิผลักเธอออกเอาๆ แล้วเดินตรงไปห้องนอน

ปารีบเดินตามไปเห็นเขาไม่ติบสักคำก็ขึ้นเตียงไปห่มผ้าแล้ว เอาไอแพดขึ้นมาแต่ว่ายังไงก็ไม่สนใจเธอ

ปากชะงักแล้วมองเขาไปสักพักก็ถามแล้วไม่ได้คำตอบสัก อย่าง

ปาณีก็เลยโทรหาไวยาตย์ต่อหน้าเขาเลย “ไวยาตย์! ฉันเป็น ปาณี! ฉันอยากโทรมาถามว่าวันนี้คุณอาเป็นอะไรหรือเปล่า? หลังจากกลับมาก็ไม่พูดสักคำฉันเป็นห่วง!”

ไวยาตย์มองเอกสารที่กรุงเต็มโต๊ะก็บ่น “คุณนายลองคิดดูดีๆ สิครับวันนี้คุณอาเธอไปรับเธอแล้วเห็นเธอทำตัวสนิทสนมกับ ผู้ชายอีกคนก็เลย……

ปาณียิ้มแล้วพูดกับโทรศัพท์ “คุณอาก็เลยงอน! ได้ไวยาตย์ ของคุณ! ไว้วันหลังฉันเลี้ยงคืน!”

คุยเสร็จปาณีก็ไปนั่งลงที่ข้างเตียงแล้วมองใครบางคนที่ตรึง สีหน้าเลยยื่นมือไปจับแก้มเขา “คุณอา! กำลังงอนอยู่หรอ?”

ขนาดหนังตาธามนิธิยังไม่ยกเลยสักนิดเอาแต่มองไอแพด

ปาณีมองเขาแล้วยิ้มแต่ก็ไม่ได้อธิบายเอาแต่ถาม “คุณอาบ อกดูสิ? ว่าคุณอากำลังงอนใช่ไหม?”
พูดจบก็ตั้งใจก้มตัวลงไปปิดบังไอแพด ธามนิ ค่อยยกหัวขึ้นมองเธอแล้วปัดเธอออกดูไอแพดอีกรอบ

ปาณีไม่ยอมก็ก้มตัวไปอีกรอบแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ไอแพดแต่เป็น ตัวธามนิธิเลย

ธามนิธิยกหัวขึ้นมามองปาณีที่ไม่ยอมสักทีก็ลุกขึ้นแล้วดึงเธอ ออกไปไว้อีกข้างของเตียงจากนั้นก็ลงจากเตียงเงียบๆ

ปาณีก็อารมณ์แล้วรีบเดินไปตัดทางของเขา “คุณอาทำแบบนี้ มันไม่ดีนะ! เวลาพวกเราเจอปัญหาก็ต้องแก้ไขปัญหา แต่ไม่ใช่ หลบอย่างเดียว!”

ธามนิธิมองเธออย่างไม่มีเสียงในสายตามีแต่ความสับสน แค่นึกถึงที่เธอไปหยอกเล่นแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่น ในที่สา ธารณะธามนิธิก็เก็บอารมณ์ตัวเงไม่อยู่กลัวโมโหแล้วไปทำอะร ใส่เธอเลยต้องหลบเธอ

แต่ว่าปาณีกลับไม่รู้จักเก็บธามนิธิสบตาเธอเลยทำให้เธอยอม “คุณอาฟังฉันอธิบายนะ! ฉัน……..

แต่ธามนิธิกลับผลักเธอออกแล้วลงไปชั้นล่าง ปา ชะงักอยู่ตรงนั้นไม่ทันตั้งตัว

แต่ธามนิธิกลับมองหลังเธออย่างสับสนจากนั้นก็หัวไม่ทันเดิน ตรงไปในห้องสมุดไม่ออกมาอีก

ปาณีด้ยินเสียงล็อกประตูแล้วค่อยหันไปมองเห็นประตูห้องสมุดที่โดนล็อกไม่รู้ทำไมทันถึงรู้สึกโล่งๆ นึกถึงที่คุณอาเข้าใจผิดเธอก็ปัดน้ำตาทิ้งแล้วเดินไปห้องสมุด

ระยะห่างแค่ไม่กี่เมตรแต่เธอกลับเหมือนเดินไปหลายพันเมตร

แบบนั้น

เธอเดินไปถึงหน้าห้องสมุดลังเลไปสักแป๊บก็ยื่นมือไปเคาะ ประตู “ฉันเองคุณอา! ฉันอยากคุยกับคุณอาสักหน่อย!”

ในห้องไม่มีเสียงตอบกลับ

ปาณีคิดไปคิดมาค่อยบอก “รอให้คุณอาใจเย็นก่อนแล้วเรา ค่อยมาคุยกัน”

พูดจบก็เตรียมลงไปชั้นล่าง

แต่ห้องสมุดกลับมีเสียงเปิดประตูมีเงาอันหนึ่งที่เร็วอย่างกับ ฟ้าแลบก็โผล่เข้ามากอดเธอ