ตอนที่ 590

” ยุ่งๆอยู่กับทีมของแกไง ? ” นพรุจขมวดคิ้ว ท่าทางเหมือนไม่ ค่อยพอใจ เวทสรับอาหารเข้ามาจากป้าแม่บ้าน ก่อนจะนั่งกินอย่าง

เงียบๆ

นพรุจเป็นคนค่อนข้างเข้มงวด เมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อ เวทสเลยมี ท่าทีนั่งสงบ

แต่ในวิภาแม่ของเขามีท่าทีที่อ่อนโยน ” เรื่องทีมฝึกก็ไม่ เห็นจะเป็นอะไร ถ้าลูกชอบที่จะทำ ก็ให้ลูกทำไปเถอะ ”

” ปลายปีนี้ก็จะอายุยี่สิบแล้ว วันๆเอาแต่เล่นเกม คนอย่างแก

จะมีผู้หญิงที่ไหนอยากจะมาแต่งงานด้วยหะ ? ”

“เวทีสนิ่งเงียบ

เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่พ่อตัวเอง ใจก็คิดว่านี่พ่อฉัน จริงๆ ใช่รึเปล่า ?

คำพูดไหนที่จะทำให้เขารู้สึกแย่ พ่อเป็นต้องขุดมาพูดให้เขา

เจ็บช้ำน้ำใจ

นพรุจพูดอีกว่า : ” น้าชายแกเค้าแนะนำว่า อยากจะส่งแกไป เรียนเมืองนอก พ่อกับแม่มาคิดๆดูแล้ว ก็เห็นด้วยกับน้าแกนะ ”

ไปเมืองนอก ……
คำแนะนำของน้าอย่างนั้น

เวสเข้าใจในทันทีว่า ตามพิธีจงใจอยากจะให้เขาไปซะให้

พ้นๆ

คำพูดที่น่าพูดต่อหน้าเขาเมื่อคืนนี้ มันเห็นได้ชัดอยู่แล้วว่าธา มนิธิตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ

“ผมไม่อยากไป ” เวสปฏิเสธพ่อกับแม่เขา

” เรื่องนี้พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้ว เกิดเป็นผู้ชาย แม้แต่เรื่อง อารมณ์ความรู้สึกของตัวเองแท้ๆยังจัดการมันไม่ได้ ถ้าลำพังตัว แกเองยังแก้ปัญหาไม่ได้ล่ะก็ พวกฉันจะช่วยแกเอง ”

ให้เขาไปจากตรงนี้ซะ ยังจะเป็นทางออกที่ดีกว่า

ถ้าขึ้นเขายังอยู่ตรงนี้ต่อไป วันๆได้แต่เฝ้าดูปาณี ก็ไม่รู้ว่าวัน หนึ่งเขาอาจจะลุกขึ้นมาอะไรบ้าๆก็ได้

เรื่องระหว่างเขากับปาณี พ่อกับแม่ของเขาก็รู้ดี เพียงแค่พวก เขาไม่พูดและยังแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้ก็เท่านั้นเอง

แต่ถึงแม้ว่าปาณีจะหย่ากับธามนิธิไปแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทาง ยอมให้เวทสได้อยู่กับปาณีอย่างแน่นอน และยิ่งไม่หวังให้ ลูกชายของพวกเขายังมีความหวังลมๆแรงๆแบบนี้ต่อไปด้วย

” เวทัส ” น้ามุงกำลังตากผ้าอยู่ ก็เห็นเวทสเดินเข้ามาหา หลังจากปาณีกับธามนิธิหย่าจากกัน เวทัสก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย

พวกเขาไม่รู้เลยว่าปาณีกับธามนิธิพากันกลับมาที่นี่อยู่บ่อยๆ แต่สำหรับเรื่องนี้แล้ว คนนอกกลับมองว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเป็น ความลับ ไม่ค่อยมีใครได้รับรู้

เวทยพูดว่า “ผมมาหาน้าชายผม ”

เวทสเดินผ่านเข้าประตูมา จึงได้เห็นปาณีนั่งขัดสมาธิอยู่บน โซฟา กําลังพูดอยู่กับธามนิธิ : “คุณต้องนั่งถอยไปข้างหลัง หน่อย แบบนี้ฉันวาดไม่ค่อยถนัด ”

เมื่อภรรยาต้องการแบบนั้น ธามนิธิจึงค่อยๆกระเถิบตัวไป ข้างๆ อย่างว่าง่าย

เวทัสที่ยืนอยู่ตรงประตูกำลังมองดูสองคนนั้น ใจเขาเหมือน

ถูกหนามแหลมกำลังทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด

เพื่อปาณี เขาต้องทุกข์ทรมานใจขนาดนี้ แต่เธอกลับมีความ สุขอยู่กับน้าชายของเขา โดยที่ไม่มีเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ เมื่อมาคิดดูแล้ว ตัวเขาช่างดูน่าสมเพชเวทนาอะไรขนาดนี้ ปาณีหันมาเห็นเวทีส เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปส่ง สายตาให้ธามนิธิ

ยามนิธิหันมามองที่เวทัส ” นั่งก่อนสิ ”
เวทีสนั่งลง ปาณีเห็นว่าทั้งสองคงจะมีเรื่องที่ต้องคุยกัน ถ้า อย่างนั้น ฉันขอตัวไปทำธุระก่อนนะคะ ”

ปาณีเดินจากไป ไม่อยากรบกวนการสนทนาของเขาสองคน

ทีแรกเวทัสก็คิดจะมาที่นี่เพื่อมาคุยกับธามนิธิ ว่าทำไมต้องให้ เขาไปอยู่เมืองนอก แต่พอได้เห็นปาณี เขาก็เอ่ยปากขึ้นว่า : ” ผมมาหาคุณ ”

” เมื่อได้ยินที่เขาพูด เธอรีบหันไปมองที่ยามนิธิแวบ หนึ่ง

ด้วยความที่กลัวว่าเขาจะไม่สบอารมณ์กับเรื่องนี้

ปาณีไม่รู้ว่าเวทัสคิดจะทำอะไรอีก จึงได้แต่มองที่เขาและพูด ว่า ” ถ้างั้นคุณก็พูดตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ! ”

ถ้าหากว่าตอนนี้เธอทำท่าทางประหม่า มันก็อาจจะมองได้ว่า

เธอกับเวทัสนั้นมีลับลมคมนัยต่อกัน

“ผมต้องไปเมืองนอกละ น้าชายผมเค้าต้องการอย่างนั้น ” เวทัสพูดพลางมองไปที่ปาณี ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา ” น้าผมเขา กลัวว่าผมจะมาแย่งคุณไปจากเขา ก็เลยจัดแจงให้ผมไปอยู่เมือง นอก ”

นี่มันเหมือนเป็นการฟ้องรึเปล่านะ ? ธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำที่ติดกระดุมจนตรึงเปร์ ยะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกปลง