เป็นน้ำเสียงที่ไม่อาจบรรยายได้

ธามนิธิถึงกับอึ้งไป ..…………..

ดูเหมือนว่าเขา….จะลืมเรื่องนี้ไปเลย

เขายืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า คิดไม่ออกว่าจะ แก้ตัวอย่างไรดี เห็นปาณีที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ใส่ เพียงแต่เสื้อชั้นในกับกางเกงในเท่านั้น แล้ววิ่งเท้า เปล่า ติงๆๆตรงดิ่งมาหาเขา

มาหยุดอยู่หน้าประตูมองเขาอย่างไม่เชื่อ สายตา “คุณเดินได้แล้วหรือ?”

OMG

เธอคงไม่ได้กําลังฝัน หรือยังไม่ได้ตื่นหรอก

นะ?

ดวงตาปาณีเบิกกว้าง มองไปที่ธามนิธิรู้สึก เหมือนตัวเองกำลังฝันไป

ธามนิธิเห็นท่าทางที่ตกใจของเธอแบบนี้แล้ว ก็รู้ว่าปิดไม่มิด เลยไม่อยากปิดบังเธอต่อไป

จึงบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ทําไมล่ะ ไม่ ดีใจหรือ?”

ทําไมจะไม่ดีใจล่ะ?

ปาณีดีใจจนรู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะเป็นบ้า

ปาณีจ้องมองไปที่ธามนิธิสักพัก เห็นเขากำลัง เติมน้ำใส่แก้ว บีบยาสีฟันไว้ให้เธอ เป็นแปรงสีฟันฉัน คุณทําเกินไปแล้ว”

เขารู้บ้างไหมว่า เพราะเรื่องของเขา ทำให้เธอ เป็นห่วงเขาขนาดไหน? คุณพ่อคุณแม่และพี่สาวต้อง เป็นห่วงเขาขนาดไหน?

แต่เขากลับแสดงละครตบตาได้ลงคอ

ที่แย่ก็คือ เธอรู้สึกเอะใจตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว ไม่เพียงเขาจะไม่ยอมรับ แต่ยังจงใจทําให้เธอเข้าใจ ผิดด้วย

ผู้ชายคนนี้ทําเกินไปแล้ว เลวมาก

ธามนิธิมองเมียรักที่กำลังต่อว่าเขาในอ้อม กอด จึงพูดเบาๆว่า “ฉันผิดเอง ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี”

ปาณียืนโอบอิงเขา ทำปากยู่ “คุณไม่ดีจริงๆ นั่นแหล่ะ ไม่ดีมากๆด้วย ฉันไม่ชอบคุณแล้ว

ธามนิธิหัวเราะ โอบกอดเธอไว้ “ดูเธอสีเหมือน อะไรไม่รู้?

“.…..” ปาณีนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองสวมแค่ชุดชั้น ใน รู้สึกอายมาก เป็นเพราะว่าเห็นเขาลุกขึ้นยืนได้ เลยตื่นเต้นจนลืมตัว

ปาณีที่อยู่ในอ้อมกอดของธามนิธิในตอนนี้ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริง ได้แต่มองตาปริบๆไปที่ ผู้ชายรูปร่างสูงสง่าที่อยู่ต่อหน้าเธอคนนี้

เธอเตรียมใจมาแต่เนิ่นๆแล้ว ถึงเขาต้องนั่งอยู่ บนรถเข็นไปตลอดชีวิต เธอก็จะขออยู่ข้างกายเขา ตลอดไป แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะ…ลุกขึ้นยืนได้แล้ว

ในส่วนลึกของจิตใจเธอ มีความรู้สึกทั้งตกใจทั้งตื่นเต้นสลับกันไป แล้วภาพหนึ่งก็กระจ่างชัด ม มา ธามนิธิเป็นคนอุ้มเธอมาวางบนเตียง แถมยังปน เธอว่า “หนักจัง หนักเป็นบ้าเลย ! อุ้มไม่ไหวแล้ว ”

ปา คว้ามือของเขามา นึกอยากตินัก

ความรู้สึกตกใจสงบลงบ้างแล้ว ความคิด ชัดเจนขึ้นมา