ตอนที่793

คนบางกลุ่มนั้นกลัวไม้แข็งไม่กลัวไม้อ่อน ถ้าหากเปลี่ยนเป็น ปาณีที่แตะต้องพวกเธอแค่เพียงปลายนิ้ว พวกเธอไม่มีทางยอม แพ้แน่ แต่กับเมธชนันที่ดูแล้วน่ากลัวมากนั้น พวกเขาไม่กล้า แม้แต่จะพูดอะไรออกมา

ออกมาจากโรงพยาบาล เมธชนั้นก็ให้ผู้หญิงที่ช่วยเขามีคน นั้นกลับไปก่อน สถานะตัวของเขานั้นโดดเด่นเกินไป ไม่สะดวกที่ จะลงมือเอง จึงได้แต่หาคนมาช่วยลงมือแทนเขา

บนรถ เขากําลังขับรถและมองไปยังปาณี “จิตใจดีขึ้นมาสัก นิดบ้างไหม?”

ปาณีมองเขาและคิดว่าผู้ชายคนนี้นั้นแทบจะเหมือน ปีศาจ เขาเพิ่งจะให้คนไปตีชมนาดแต่กลับยังสามารถสงบนิ่งได้ อยู่อีก

อารมณ์ของปาณีซับซ้อนอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าตนเองสมควรจะ ขอบคุณเขาหรือไม่ ทั้งๆที่เพิ่งจะบอกกับตัวเองอยู่หยกๆว่า สมควรอยู่ให้ห่างจากเขาหน่อย ผลลัพธ์คือตนเองนั้นติดหนี้บุญ คุณูเขาครั้งใหญ่ขึ้นมา

เธอมองเขา “นายตีเธอแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าทำเกินไปหน่อย หรือ?”

“เกินไปหรือ?”เมธชนันเอ่ยอย่างไม่เห็นด้วย “ใครรังแกปาณีของพวกเรา ตีให้ตายยังนับว่าน้อยไป

จิตใจของผู้ชายคนนี้ช่างต่าสนิท สามารถทำเรื่องเลวร้ายลง ได้อย่างง่ายดาย

ปาณีมองดูเขา “นายไม่กลัวว่าฉันจะหลอกนายหรือไง? ไม่แน่ เธออาจจะไม่ได้ว่าฉันจริงก็ได้?”

“ไม่เป็นไร เธอพูดอะไรฉันก็เชื่อทั้งนั้น ต่อให้โกหกฉันก็ยินดีที่ จะเชื่อ”เมธชนันนึกถึงเธอที่ปฏิบัติดีต่อพลอยเป็นอย่างยิ่ง รู้ดีว่า เธอเป็นเด็กดี ไม่อย่างนั้น ธามนิธิไม่มีทางชอบเธอได้หรอก!

ปาก้มหน้าลง “ขอบคุณที่นายเชื่อใจฉัน

นอกจากคุณอาแล้ว มีเขาเป็นคนที่สอง ที่ยอมเชื่อเธออย่าง ไม่มีเหตุผล

ถูกเข้าใจผิดมามากมาย เธอถึงจะค้นพบว่า การที่มีคนยอม

เชื่อใจคุณนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากเพียงใด

มุมปากของเมธชนันยกขึ้น “เธอห้ามมาตกหลุมรักฉันหล่ะ ฉัน ไม่ชอบเด็กผู้หญิงอายุน้อยๆแบบเธอหรอก”

“ใครไปหลงรักนายกัน?”ปาณีมองเขารอบหนึ่ง รู้สึกว่าเขาคิด

เยอะไปหน่อย

นี่มันพวกหลงตัวเอง!

เมธชนันหัวเราะและเอ่ย “งั้นก็ดี ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าธามนิธิจะตีฉันตายแน่”

“นายตรงไปส่งฉันที่โรงแรมก็พอ”ปาณีเอ่ยกับเขา

เมธชนันรับค่า “อืม เพียงแต่ เธอแน่ใจนะว่าจะอยู่ที่โรงแรม ไม่งั้นไปพักที่บ้านฉันไหม? ครั้งที่แล้วหลังจากเธอกลับไป คุณป้า ก็เอาแต่พูดถึงเธอกับธามนิธิ

ปาณีมองดูท่าที่กระตืนรือล้นของเมธชนั้น และเอ่ยปฏิเสธ อย่างเฉยชา “ไม่เป็นไรดีกว่า”

เมธิชนันหยุดรถลงหน้าประตูโรงแรม เขามองดูปาณี “เจอ พลอยที่เมืองสิงห์แล้วใช่ไหม? ช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?

“ไม่เลวเลย” ปาณีเอ่ย “ฉันคิดว่าตอนนี้เธอคล้ายว่ามีความสุข กว่าเมื่อก่อนมาก”

เมธชนันพยกหน้า “อย่างนั้นก็ดี เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่บ้าน ไป ที่ไหนก็ไม่ได้ ตอนนี้แต่งให้กับทัดธนแล้ว ทัดธนนั้นดีกลับเธอไม่ น้อยเลย”

ปาณีเอ่ยถามอย่างสงสัย “มีเรื่องหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจมาโดย ตลอด พลอยกับคุณทัดธนนั้นรักกันขนาดนั้น ตอนแรกทำไมถึง เลิกกัน?”

เมธชนันชะงักไป เดิมทีนี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของเขา เพียงแต่ปาณีถามขึ้นมาเขาจึงเอ่ยถึงขึ้น “ตอนนั้นพลอยยังเด็ก และทัดธนนั้นอายุเยอะกว่าเธอมาก คนในบ้านจึงไม่เห็นด้วยที่ พวกเขาจะอยู่ด้วยกัน นิสัยของพลอยนั้นดื้อรั้นอย่างยิ่ง ตอนนั้นธุรกิจของทัตธนกำลังก้าวหน้า แม่ของฉันก็เลยใช้เรื่องอนาคต ของเขามาบีบบังคับเธอ ให้เธอยอมเลิกรากับทัดธนชะ ใครจะรู้ ว่าภายหลัง…เธอล้มป่วยลง พอฟื้นขึ้นมาก็เป็นแบบนี้ไป

“…..ปาณี ฟังเมธชนันอธิบาย นึกไปถึงครั้งแรกที่เจอกับพลอย และรู้สึกสงสารเธอขึ้นมา ปาณีหยิบกระเป๋าของตนเอง ก่อนจะ เอ่ยกับเมธซนัน “ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”