รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา พลิกตัวอยู่ใน อ้อมกอดของเขา พยายามหาท่านอนที่สบายที่สุด ธามนิธิมองไปที่ภรรยาสาวของตัวเอง ยิ้มที่ มุมปาก เขาชอบเธอตอนเป็นแบบนี้ที่สุด นอนหลับ

ฝัน ไม่มีทางจะขัดขืนเขาได้

เขาอุ้มปาณีออกจากห้องน้ำแล้ว ก็วางเธอ อย่างแผ่วเบาลงบนเตียงนอน

พอได้นอนลงบนเตียงที่นุ่ม ปาณีก็จัดหาท่า นอนที่สบายให้ตัวเอง ธามนิธิมองเด็กสาวแสนแก่น คนนี้แล้ว พูดว่า “ยัยหมู คราวหน้าทานน้อยๆหน่อย

เขายังอยู่ในช่วงพักฟื้นร่างกาย เกือบจะอุ้ม เธอไม่ไหว ปาณีนอนกอดหมอน ทาทาง นอนหลับสบาย

จึงไม่คิดจะกวนเธอ

ธามนิธินั่งลงด้านข้าง ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ

ไว้

พอมาเห็นเธอนอนแบบนี้ ก็อดใจไม่ไหวจน ต้องก้มมาจูบ

นึกถึงตอนที่เขาเพิ่งเริ่มรู้จักเธอ ตอนนั้นขายัง ไม่หายดี นึกอยากอุ้มเธอแต่ก็ทําไม่ได้

ทำให้เขามักรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว เขาสามารถทํา อะไรได้ตั้งมากมาย ไม่ต้องเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปที่ต้องคอยให้เธอมาช่วยเหลือเข

ปาณีหลับไปได้สักพัก ก็ต้องตื่นขึ้นเพราะ เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้นมา

ไม่ว่าจะยุ่งยังไง เธอจะต้องลุกขึ้นมารีเฟรซ ข้อมูล

ช่วงนี้เธอคุ้นกับการที่ต้องตื่นกลางดึกเพื่อลุก ขึ้นมาเขียนงาน

เตียงนอนแสนนุ่มนอนหลับสบายเหลือเกิน เธอยังนอนอยู่ไม่นึกอยากขยับตัว คนข้างๆจึงช่วย เธอปิตนาฬิกาปลุกให้

แต่ปาณีลืมตาขึ้นแล้ว จึงลุกขึ้นมานั่ง เธอเบลอไปสักพัก ก็มองเห็นธามนิธินั่งอยู่ข้าง

เธอ

ใต้แสงโคมไฟสว่างนวล เขามอง เธอ ถาม อย่างรักใครว่า “ทําไมถึงตื่นล่ะ? ไม่นอนแล้วหรือ?” ปาณีเอามือขยี้ตา คุณปิตนาฬิกาปลุกหรือ คะ?”

“เธอตั้งนาฬิกปลุกเวลานี้ทําไมกัน?” ธามนิธิ ถามชื้น “ปลุกแต่เช้าเลย ยังไม่ถึงเวลาไปทำงานนี้” ที่จริงนี่ยังกลางคืนอยู่เลย

“ตื่นมาทํางานค่ะ” ปาณีมองไปที่ธามนิธิ พูด กับเขาเสียหลายคำถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่บนเตียงนอน “เอ๋ ฉันอยู่ในห้องน้ำนี่นา? ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?”

“เธอเดินออกมาเอง !” ธามนิธิพูดโกหกได้หน้าตาเฉย

เขาได้แต่ต้องพูดไปแบบนี้ จะบอกปาณีไม่ได้ ว่า เขาเป็นคนอุ้มเธอออกมา !

ปาณีบอกธามนิธิว่า “ไม่จริงน่า ! ทำไมฉันไม่รู้ ตัวเลยล่ะ”

ปาณีรู้สึกว่าแปลก จึงจ้องไปที่ธามนิธิ ธามนิธิ ถูกเธอจ้องเข้าก็รู้สึกกระดาก จึงพูดขึ้นเพื่อเบี่ยงเบน ความสนใจของเธอ “ไม่ทํางานแล้วหรือ?” “อ้อ ปาณีคิดจะลงจากเตียง แต่หันกลับไป

กอดเขาอย่างขี้เกียจ ไม่อยากทําแล้ว

ธามนิธิแทบจะไม่เคยเห็นปาณีแสดง ความขี้เกียจออกมา จึงบอกอย่างตามใจว่า “งั้นก็ไม่ ต้องทํา”

เห็นปาณีเอาหน้าซบกับอกของเขา นั่งอยู่ อย่างนั้นสักพัก ก็จําใจลงจากเตียงนอน

สําหรับเธอแล้วงานนี้ไม่สนุกเอาเลย พอมีเวลา สักหน่อยก็อยากทําตัวขี้เกียจบ้าง แต่ว่าแม้ในหัวของ เธอนึกอยากเลิกทำไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็ลุก ขึ้นมาทําจนได้

ธามนิธิมองปาณีในเวลานี้อย่างเห็นใจ คนอื่นรู้ แค่ว่าเธอเรียนจบแล้ว แค่นี้ก็ว่าเธอเก่งมากแล้ว มีแต่ เขาที่รู้ว่า ทุกวันนี้เธอต้องพยายามต่อ

จิตใจที่ต่อสู้แบบนี้แม้แต่ผู้ชายที่หนักแน่นอ ย่างธามนิธิ ก็ยังต้องมองเธออย่างชื่นชม
เป็นเพราะทํางานถึงดึกดื่น ปาณีจึงตื่นนอน ค่อนข้างสายแล้ว

ธามนิธิคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องหนังสือ พอกลับ เข้ามา ก็เห็นว่าปาณียังหลับอยู่

ถึงแม้เขาอยากให้ปา นอนต่ออีกหน่อย แต่ ว่า รู้ว่าวันนี้เธอต้องไปเรียน

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาเคยไม่ปลุกเธอ เธอจึงไป เข้าเรียนสาย ตอนนั้นเธอถึงกับโกรธเขาทั้งวัน