พอเขาพ้นไว้แบบนี้มันก็ดูเป็นชนชั้นสูงขึ้นมา

ทีแรกปา อยากจะดึงลงแล้วเอาไปแต่พอเห็นเขา ทําแบบนี้ก็อตไว้

ธามนิธิที่พันผ้าพันคอเธอไว้ก็ยังมีพูดจุกจิก “อาจ จะทุเรศไปหน่อยแต่ก็อบอุ่นดี” ปาณีทนความอยากตีคนไว้นี่คงจะเป็นสิ่งที่เขาลือ

กันบ่อยๆว่าปากบอกอย่างแต่ตัวทําอีกอย่าง?

ช่างเถอะ! เธอก็ชินแล้วที่เขาชอบทําตัวแบบนี้ฉะนั้นกลับค่า พูดเขาเองมันก็จะน่าฟังเอง

ไวยาตย์เข้ามาจากด้านนอกเห็นธามนิธิกำลังจัด ผ้าพันคออันใหม่ของเขาอยู่ก็ไม่ได้สนใจแต่กลับได้ยินธา มนิธิพูดขึ้นมา “ไวยาตย์เธอว่าผ้าพันคอนี้ทุเรศไหม?”

ปาณีที่เมื่อกี้ทนความอยากตีเขาไว้ตอนนี้ก็มีความ อยากตีเขาขึ้นมาอีก

คุณอาไม่ต้องทำหน้าอวดแล้วใส่ผ้าพันคอและยัง มาพูดว่าทุเรศอีกได้ไหมคะ?

ไวยาต ฟังจบสายตาก็มองไปที่ผ้าพันคอที่ธามนิธิ ใส่อยู่นั่นมันก็แค่ผ้าพันคอธรรมดาไม่ใช่หรือไง?

ยังได้อยู่ครับ”

สําหรับไวยาตย์ก็ไม่ได้รู้สึกทุเรศ

“ปาณีให้ฉันเอง” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ก็มีความ อยากอวดด้วย

ถ้าเธอไม่ตั้งใจฟังนี่ยังฟังไม่ออกอีกนะ
บังคับไวยา ปอยู่กับเขามานานรู้ว่านิสัยของรา

มนิธิก็คือถ้าเป็นของที่ปาณิให้ในสายตาของรามนิธิ อดี ห้สุดหมด

เธอก็เลยดูออกว่า คุณธามนิธิรู้สึกผ้าพันคอทุเรศ ตรงไหน? เขาก็แค่อยากมาอวดว่านี่เป็นผ้าพันคอที่ปาณีให้

เขา!

ไวยาตย์รับแก้คําพูด “ผมรู้สึกดูดีอยู่ครับ” ถ้าเป็นของที่ปาณีให้อยู่ต่อหน้าธามนิธิคือต้องชม ให้ถึงที่สุด

เพราะว่าทั้งโลกใบนี้คนที่มีสิทธิ์ว่าปาณีมีเพียงธา มนิธิคนเดียวเท่านั้น

พูดกับธามนิธิจบไวยาตย์ก็รีบออกมาทันที บ้าบอ ถ้าไม่รีบออกมาก็ต้องทนมองจนมดขึ้น?

และรามนิธิที่ใส่ผ้าพันคอตลอดไม่มีวี่แววที่จะเอา ผ้าพันคอออกมาเลย

ปาณีถาม “คุณอาอยู่ในห้องแล้วยังพันผ้าพันคอไว้ ไม่รู้สึกอึดอัดหรอคะ?”

“ไม่รู้สึก”

ผ้าพันคอที่เธอให้ถึงแม้จะทุเรศกว่านี้สักร้อยเท่า เขาก็จะใส่เหมือนกัน

ปาณีมองเขาแล้วอดยิ้มไม่ได้เลยพูดอย่างเกรงๆ “ที่จริงอันนี้ฉันเป็นคนทำเอง เมื่อคืนไม่ได้กลับมาเพราะ กำลังถักอันนี้อยู่คุณอาขอบก็ดีแล้ว

ยามนิธิสงสัยตลอดว่าเมื่อคืนเธอไปทำอะไรมากแ
แต่ตอนนี้เขาก็ได้รับของขวัญละปาณีเลยไม่คิด

ปิดบัง

ธามนิธิฟังจบแล้วยกหัวขึ้นมองหน้าของปาณี ……..เธอทําเองกับมือนั้นหรอ?

เขาไม่คิดเลยว่านี่เป็นของที่ปาณีทําเอง

นี่ภรรยาฉันยังถักผ้าพันคอให้ฉันเองกับมือ น

หรอ?

ภรรยาเธอไม่เป็นสินะ!

ในใจของธามนิธิเต้นเร็วไปถึงที่สุดในแวบเดียว

“ทําไมมองฉันแบบนี้?” ปาณีเดินไปถึงหน้าเขาแล้ว ยิ้มแบบเลวๆ “ทำไมรู้ว่าฉันเก่งใช่ไหมล่ะ? รีบชมฉันสิ!”

เธอยังไม่เคยถักผ้าพันคอให้คนอื่นเลยนะ!

ธามนิธิมองเธอแล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอ “ ทำได้ ทุเรศขนาดนี้ยังจะให้ฉันชมเธออีก”

* ปาณีมองเขาอย่างน่าสงสาร “ฉันพยายาม ทําขนาดนี้คุณอายังไม่ชมฉันอีก”

สายตาของเธอมันมีพิษ

ทุกครั้งที่ธามนิธิโดนเธอมองแบบนี้ก็จะรู้สึกควบคุม ตัวเองไม่ได้

เขาทำเป็นมองไปทางอื่นแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “มาอาบน้ำให้ฉัน” เธอมองธามนิธิไม่คิดว่าคนขี้อายอย่างคุณอาจะ

เป็นคนขอให้เธอเป็นคนไปอาบน้ำให้

จะ