ปาณีตกใจไปชั่วขณะเมื่อเห็นสายตา

เศร้าของเขา

เธอ แค่ล้อเล่นกับเขาเอง

เขาคิดเป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย?

คำพูดแบบนี้คนส่วนใหญ่ไม่คิดเป็นจริงอยู่ แล้วดีไหม?

ไม่รอให้ปาณีเปิดปาก ธามนิธิก็พูดอย่าง หมดอาลัยตายอยากว่า “ได้ ต่อไปฉันจะให้เธอ เดือนละ 1 แสน ฉันจะไม่กลับมาบ้านด้วย เธออยู่ บ้านมีอิสรเสรี อยากทําอะไรก็ทํา”

พูดอย่างกับจะทําจริงๆ

“คุณไม่กลับมาแล้วจะไปไหน?” ปาณีตกใจ

“ในเมื่อสามีไม่มีความหมายต่อเธอ ไปไหน จะเกี่ยวอะไรด้วยหรอ? ” เธอมองเธออย่างเย็นชา แวบหนึ่ง หันตัวกลับไป อย่างกับโดนเธอทําร้าย จนใจสลาย

ในใจของปาณีเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด รีบ วิ่งไปกอดเขาจากด้านหลัง “ล้อเล่นเองค่ะ คิดเป็น จริงไปได้?”

ธามนิธิไม่ได้พูดอะไรสําหรับการอ้อนของ เธอ แต่ก็ไม่ได้ผลักเธอออก ปาณีถึงจะรู้สึกโล่งใจ

ในความเป็นจริงแล้ว หากไม่ได้เจอเขาทุก วัน เธอต้องคิดถึงเขามากแน่ๆ มีแต่ภาวนาให้เขา กลับมาไวๆทุกวัน

แล้วยังหวังให้เขาไม่กลับมาตลอดชีวิตได้ ยังไงกัน?

ถ้าหากไม่กลัวว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้ เขา เธอแทบอยากจะตัวติดเขาตลอด 24 ชั่วโมง ตัวติดกับเขา จ้องมองเขา

ทั้งสองคนขึ้นไปนอนบนเตียง ห่มผ้าห่มไว้ ปาณีมองไปยังธามนิธิที่ยังคงนิ่งเงียบ “คุณยังอยู่ ต่อหรอคะ?”

“เปล่า” สีหน้าของเขายังคงบึ้งตึง

ไมโกรธก็แปลกน่ะสิ!

ปฏิกิริยาที่จริงจังของเขาเช่นนี้ ทำให้ปาณี ร้อนใจมาก

เธอแอบขยับเข้าไปใกล้เขา จากนั้นก็กอด ธามนิธิไว้

ร่างกายที่อ่อนนุ่มเข้าใกล้ตัวเขา ธามนิธิ กลั้นหายใจไปชั่วขณะ เขามองไปยังใบหน้าของ ปาณี เงียบไปสักพักถึงจะพูดว่า “ขยับไปหน่อย

“ฉันชอบกอดคุณนอนค่ะ” ปาณีกอดเขาไว้แน่น กล้งเขาจะไล่ตัวเองไป ลืมตาขึ้น มองไปยัง เขาอย่างอ้อนวอน

สุดท้ายธามนิธิ ห้ามตัวเองไม่อยู่ ก้มหน้า ลงหอมแก้มเธอ เขารักและให้อภัยปาณีมาตลอด ไม่ว่าเธอจะทําอะไร เขาแทบจะไม่โกรธเลย แม้ อาจจะโกรธบ้างในบางครั้ง ก็จะให้อภัยเขาโดย เร็ว

เขาไม่เคยขีดเส้นตายสําหรับเธอ

ผ่านไปสักพัก รอจนบรรยากาศของทั้งสอง คนไม่ได้ตึงเครียดมากนัก ธามนิธิถึงจะพูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไปเมืองเมฆา จะพาเธอไปด้วย ถ้า หากเธอยังยั่วฉันอีก พรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหวเอานะ!”

“เมืองเมฆา?” ปาณีมองไปยังเขา “ไปทํา อะไรที่เมืองเมฆาหรอคะ? ไปทํางาน?”

เมืองเมฆาอยู่ใกล้มาก นั่งรถไฟฟ้าไปเพียง 2 ชั่วโมงเอง

ธามนิธิมองไปยังปาณี ยื่นมือออกไปปิดผม หน้าม้าของเธอ “พาเธอไปเที่ยว”

“ดีค่ะ!” ปาณีพูดอย่างมีความคาดหวังเล็ก น้อย “หนูยังไม่เคยไปเลยค่ะ”

แม้เธอจะรู้ว่าธามนิธิไปทํางาน รวดเอาเธอ ติดไปด้วย แต่เธอก็ยังคงคาดหวังกับมัน

ในตอนเช้า ปาณีกำลังเห็บของอยู่ ธามนิธิ พูดว่า “ไม่ต้องเอาของไปเยอะนะ พรุ่งนี้เช้าเราก็