ตอนที่ 6

เช้าวันต่อมาปาณีเก็บกระเป๋าเตรียมตัวย้ายเข้าไป อยู่ในคฤหาสน์กับธามนิธิ

แต่เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตูออกไปกลับพบว่า ประตูโดนล็อคจากภายนอกเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก

ปาณีผลักประตูอย่างสุดกำลังปังปังปัง!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!เปิดประตู!”

มีเสียงของฝนสิริดังมาจากนอกห้องว่า”เธอคิดได้ เมื่อไหร่ฉันก็จะปล่อยเธอออกมาเมื่อนั้นแหละ”

ปาณีกำหมัดไว้แน่นพูดด้วยความผิดหวังว่า”แม่! หนูเป็นลูกแม่นะแม่จะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้!”

“ปาณีแม่ทำเพื่อหวังดีกับลูกนะงานแต่งงานนี้ดี กับลูกแน่นอนขอแค่ลูกยอมเชื่อฟังแม่ก็จะเปิดประตูให้”

หลังพูดจบเธอก็เดินออกไปเลยโดยไม่สนใจ คำขอร้องของปาณี

ปาณีรู้สึกใจหาย

เธอไม่เคยคิดเลยว่าพ่อแม่ของเธอจะปฏิบัติกับ เธอแบบนี้

ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่ก็จะบอกให้เธอยอมน้องมา โดยตลอดไม่ว่าจะของกินหรือของเล่นต้องให้น้องเลือกก่อนเสมอ

แต่ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องนี้ดีมาตลอดปาณี จึงไม่คิดอะไรจนถึงตอนนี้เธอถึงเข้าใจว่าตัวเองอยู่ใน ครอบครัวที่หัวโบราณรักลูกชายมากกว่าลูกสาว

เธอพิงประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง

ฝนสิริตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะขังเธอไว้ ในห้องไม่เพียงแต่ขังเท่านั้นแม้แต่ข้าวปลาอาหารยังไม่ ให้เธอกินอีกปาณีก็ไม่อยากหน้าด้านไปขอแม่เธอฝืนทน ความหิวนอนนิ่งอยู่บนเตียงทั้งวัน

เสียงท้องร้องดังจ๊อกๆเธอกุมท้องตัวเองไว้อย่าง หมดเรี่ยวแรงสมองเธอเริ่มเบลอหน้าผากเต็มไปด้วย หยาดเหงื่อปาณีม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม

ไม่รู้ทำไมตอนนี้เธอกลับคิดถึงเวทัส

คิดถึงคนที่ตัวเองชอบคบกับเพื่อนสนิทของตัว เองหัวใจของเธอเจ็บปวดสุดๆ

ตาของเธอเริ่มฝ้าฟางจนหมดสติไป.

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนพอเธอตื่นมาอีกที พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่หนานุ่มเธอมองฝ้า เพดานที่ดูดีกว่าห้องตัวเองอย่างใจลอย

ที่นี่ที่ไหน?

เธอพยุงตัวลุกขึ้นนั่งมีความปวดหัวเล็กน้อยเธอ หิวจนแทบไม่มีกำลังเธอมองไปรอบๆไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก พอเห็นคนที่เดินเข้ามาปาณีก็อึ้งไปพักใหญ่”คุณ

อา!”

คนที่เดินเข้ามาคือธามนิธิ!

ธามนิธิกำลังเคลื่อนรถเข็นตัวเองเข้ามาไวยาตย์ เดินตามมาติดๆ

หลังจากเห็นปาณีตื่นแล้วคิ้วอันเข้มขมวดของธา มนิธิก็คายลงเขาเคลื่อนรถเข็นตัวเองมาหยุดอยู่ตรง หน้าปาณีไวยาตย์ยื่นผ้าเช็ดตัวอุ่นมาให้เขาจากนั้นเขาก็ ช่วยเช็ดมือของปาณีอย่างระมัดระวัง

ปาณีสัมผัสได้ถึงความร้อนของผ้าเช็ดตัวบน ฝ่ามือทำให้เธออุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอพูดว่า”คุณอาอาไปรับหนูมาที่นี่หรอคะ?

ขอบคุณนะคะ”

ธามนิธิพูดเสียงโหดว่า”เธอไม่สบายทำไมไม่ไป หาหมอ?”

ปาณีนั่งนิ่งเธอไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าตัวเอง โดนแม่ขังไว้ในห้องเลยไปหาหมอไม่ได้เธอทำตัว เหมือนไม่สนใจแล้วพูดว่า”แค่เป็นหวัดเฉยๆไม่เป็นไร หรอกค่ะเดี๋ยวก็หาย”

“คนที่คิดแบบเธอจนทำให้กลายเป็นโรคร้ายแรง เยอะแยะเธอก็อายุ18แล้วหัดดูแลตัวเองสักบ้างสิ “ธามนิธิไม่พอใจคำตอบของเธออย่างเห็นได้ชัดสายตาที่ มองปาณีเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย

ปาณีหัวเราะออกมา

เธอรู้ว่าธามนิธิดุเพราะเป็นห่วงเธอจึงอ้อนเขา ว่า”ค่ะเข้าใจแล้วค่ะขอบคุณมากๆนะคะ”

ขณะที่กำลังพูดอยู่ท้องของเธอก็ส่งเสียงดัง

จ๊อกๆ

เธอหน้าแดงสุดๆไม่กล้าสบสายตาธามนิธิ

ธามนิธิไม่ได้ว่าอะไรหันไปพูดกับไวยาตย์ว่า”ไป ทำอะไรมาให้เธอกินหน่อย”

“ครับ”

ไวยาตย์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูลง เขาไม่คิดว่าธามนิธิจะใส่ใจเด็กคนนี้ขนาดนี้

ตามเดิมตกลงกันไว้ว่าสองสามวันนี้จะให้เด็กคน นี้ย้ายเข้ามาแต่กลับไม่เจอวี่แววของเธอเลยเขากลัวว่า เด็กคนนี้จะหนีไปแล้วทำให้ธามนิธิเสียใจจึงไปตามที่ บ้าน

แต่สุดท้ายก็เห็นปาณีนอนเป็นไข้อยู่ในห้อง

หลังจากธามนิธิได้ยินว่าปาณีไม่สบายเขาร้อนใจ มากเขาจะดูแลเธอเองโดยไม่สนเลยว่าตัวเองเคลื่อนตัว ไม่สะดวก

นี่เป็นครั้งแรกที่ไวมาตย์เห็นธามนิธิเป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้

แม้แต่นลินก็ยังไม่เคยได้รับการดูแลอย่างนี้เลย ไม่คิดว่าเวลาที่คุณธามนิธิเป็นห่วงภรรยาจะเป็น

เช่นนี้ ไวยาตย์ยิ้มกับตัวเองถอนหายใจแล้วอดคิดไม่ได้ เลยว่าเด็กคนนี้ช่างโชคดีจริงๆ

หลังจากทานอาหารที่ไวยาตย์ส่งขึ้นมาให้แล้ว ปาณีลูบท้องตัวเองเบาๆพร้อมกับกล่าวขอบคุณ

ธามนิธิหัวเราะออกมา”เธอเป็นภรรยาของฉัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ”

“อ๋อค่ะ”ปาณีหน้าแดงกำเพราะความเขินอาย

นึกถึงตอนกินข้าวธามนิธิบอกว่าไวยาตย์เป็นคน ไปพาเธอออกมาจากบ้านเธอจึงถามว่า”คุณไวยาตย์คะ คุณเจอแม่ของฉันไหมคะ?”

แม่จะตกลงให้ฉันออกมาได้ยังไงกัน?

ไวยาตย์นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีนักพูดด้วยความ ลำบากใจว่า”แม่คุณบอกว่าจะแจ้งตำรวจ”

ปาณีรู้ว่าแม่ของเธอคงทำให้เขาลำบากใจไม่ใช่ น้อยจึงก้มหน้าขอโทษเขา”ขอโทษด้วยนะคะที่สร้าง ความลำบากใจให้กับคุณ”

ไวยาตย์สายหัว
เขาเห็นท่าที่ของแม่ที่ไม่มีความใส่ใจปาณิเลยแม่ แต่น้อยอดไม่ได้ที่จะถามว่า”คนๆนั้นเป็นแม่ของคุณจริง หรอครับ?”

ปาณีนิ่งไปดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บ ปวด

เธอกำผ้าห่มไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำเธอ ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง

ไวยาตย์เลยพูดว่า”ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนนะ ครับส่วนเรื่องอื่นคุณธามนิธิจะจัดการเอง”

เขาพูดเช่นนี้เพื่อเตือนสติปาณีเพื่อให้เธอรู้ว่าถ้า ไม่มีคุณธามนิธิเธอจะทำอะไรไม่ได้เลยคุณธามนิธิเป็นที่

พึ่งหนึ่งเดียวของเธอ

หลังจากที่พูดจบธามนิธิที่นั่งอยู่ข้างๆพูดเสียงดัง ว่า”ออกไป!”

“คุณธามนิธิครับ?”

ไวยาตย์นิ่งไปชั่วขณะเขาเห็นสายตาที่เย็นชา ของธามนิธิเหมือนเขาจะทำให้ธามนิธิโมโหซะแล้ว

“.ครับ”