ตอนที่151

ผู้หญิงรักสวยทุกคน ปาณีก็เหมือนกันแต่ดีที่ปาณี ไม่ใช่คนที่ผิวโดดแดดแล้วคล้ำง่าย ระยะทางห่างจาก ค่ายทหารไม่มาก

ธามนิธิมองไปที่เธอ ไม่ได้รับพูดอะไรสักอย่าง

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแค่เธอมาอยู่ตรงหน้าให้เขา เห็น เขาก็รู้สึกเหมือนทั้งบ้านนี้เต็มไปด้วยสีสัน เห็นธามนิธิไม่พูดอะไรสักคำ ปาณีขมวดคิ้ว ไม่

ได้เจอกันตั้งยี่สิบวัน คุณอาไม่คิดถึงฉันบ้างไง”

“ทำไมต้องคิดถึงเธอ?”

สำหรับคำตอบตรงซื่อแบบนี้ของคุณอา ปาณีอ้วก เป็นเลือดได้เลย

ก็ไม่ได้หวังให้เขาตอบแบบหวานๆอยู่ล่ะ!

เธอทำหน้าตาใสซื่อ “งั้นก็ได้ฉันไปหาข้าวกินที่ น้าลำมุงแล้วกันเพราะยังไงคุณอาก็ไม่ได้อยากเจอหน้า ฉัน..”

เธอพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปข้างนอก

ธามนิธิมองไปที่เธอ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นแผนของเธอแต่ ช่วงนี้แต่ช่วงนี้มันรู้สึกคิดถึงเธอจริงๆสุดท้ายก็ทนไม่ไหว แล้วพูดไปว่า “กลับมา”

ได้ยินที่ธามนิธิพูด ปาณีที่เตรียมจะก้าวออกไปก็ รีบวิ่งเข้ามาแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้นั่งตรงข้ามเขาแต่เธอกลับเดินไปกอดเขาจากข้างหลังแล้วใช้คางไปถูที่ไหล่ เขาเบาๆ “ว่าแล้วว่าคุณอายังไงก็คิดถึงฉัน ใช่ไหม?”

ธามนิธิ

เขารู้สึกผู้หญิงสมัยนี้ไม่มีความรักงวนสงวนตัว เลยสักนิดแต่เขากลับชอบที่เธอเป็นแบบนี้

ปาณีก็ไม่สนว่าเขาจะตอบอะไร พูดเองเออเองว่า “ไม่ได้เจอเกือบเดือนคิดถึงคุณอามาก!มักจะฝันถึงเธอ บ่อยๆแต่พอนึกได้ว่าวันนี้ก็กลับมาเจอหน้าแล้ว เมื่อวาน นอนไม่หลับทั้งคืนเลย”

ธามนิธิยิ้มแล้วบอกว่า “ฉันว่าเธอน่าจะนอนไม่ หลับเพราะมัวแค่คิดเรื่องของกินมากกว่า!”

โดนฉีกหน้าแบบนี้ปาณีก็ไม่ยอมรับ “เปล่าสัก หน่อย คิดถึงคุณอาจริงๆ”

ธามนิธิแบมือ “มาข้างหน้านี้มา”

ปาณีเดินไปข้างหน้าก็โดนธามนิธิกอดแน่น เธอ มองไปที่คุณอาพออยู่ใกล้เขาที่ไรก็รู้สึกตื่นเต้นอย่าง บอกไม่ถูก

พอนึกได้ว่าวันนี้ตัวเองโดนแดดมาทั้งวันกลิ่น เหงื่อคงเหม็นน่าดู “ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ สกปรกมากงั้น ฉันไปอาบน้ำก่อน?”

ธามนิธิมองตาเธอที่เอาหลบเพราะความขี้อาย รู้ ว่าเธอหาข้ออ้างเพื่อจะหนีก็รู้สึกตลกขึ้นมา คนเมื่อกี้ที่ เอาแต่หยอดเขาไปไหนแล้ว?

เขาไปพูดใกล้ๆหูเธอ “เมื่อกี้ใครบอกคิดถึงฉันงั้น หรอ?”

เพราะเธอพูดในระยะที่ใกล้เกินไป ปาณีรู้สึกทั้งหู ของตัวเองแดงไปหมด

เธอไม่กล้าสบตาธามนิธิ มองแต่ที่กระดุมบนเสื้อ เชิ้ตดำเขา “ก็แค่พูดอ้อนให้คุณดีใจแค่นี้เอง คิดว่า จริงจังงั้นหรอ?”

“ฉันจะไม่ว่าอะไรถ้าเธอยังอ้อนฉันต่ออีก” ธามนิธิ พูดด้วยเสียงแหบบวกกับดวงตาที่สามารถมองจนคน เป็นรูได้ทำให้ปาณีอยากหนีไปซ่อน

แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วจะหนี ไปไหนได้ล่ะ?

เธอตัดสินใจสบตาเขาพูดอย่างเคร่งว่า “ทำไม คุณอาแอบฉวยโอกาสจับตัวฉันล่ะ?”

ธามนิธิมองที่เธอแต่ไม่ได้รีบตอบคำถาม นิ้วมือ เรียวก็จับไปที่คางปาณีแล้วก้มหัวจูบลงบนลิปฝีปากเธอ

นี่โทษที่เขาอย่างเดียวไม่ได้!

เขาพยายามที่จะห้ามให้ตัวเองไม่ทำแล้ว

แต่ว่าทุกคำพูดที่ออกจากปากของปาณีเหมือน

กำลังอ่อยเขาอยู่ ทำให้เขาต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อมาปิดปาก

เธอให้ได้..

จูบของคุณอาทั้งนุ่ม ทั้งเย็น
แม้ว่าเคยมีประสบการณ์มาแล้วหลายครั้งแต่ปาณี ก็รู้สึกตื่นเต้นจนปิดตาแน่นมือก็ไม่รู้จะวางที่ไหน

เขาจับมือเธอเบาๆให้สวมกอดเขาไว้ ทำให้ระยะ ของสองคนนี้ดูสนิทมากขึ้น