ตอนที่ 603

” อืมนะ !

นั่นมันฝันร้ายชัดๆ

ธามนิธิปลอบโยนเธอ : ” ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันจะไม่ต้องการ เธอได้ยังไงกัน ? คิดมากเกินไปแล้วนะเรา ”

เขา โน้มตัว ค่อยๆพาเธอกลับลงไปนอนบนเตียงตามเดิม ภาย ใต้แสงไฟสลัวๆ เขามองดูใบหน้าน้อยๆของเธอ จากนั้นก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปจูบลงบนหน้าผากของเธอ ” นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะ เฝ้าดูจนเธอหลับนะ ”

“คุณมีอะไรในใจรึเปล่าคะ ? ” จู่ๆ ปาณีก็โพล่งถามขึ้นมา เธอมองดูเขา ” ทําไมคุณถึงยังไม่นอน ? ”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า : ” สงสัยจะเป็นเพราะ นานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่นี่ ก็เลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ไม่มี อะไรหรอก คุณรีบนอนเถอะ ยังไม่ดึกมากเท่าไหร่ ”

เขากุมมือเธอไว้ ฝ่ามืออีกข้างค่อยๆบรรจงลูบไปที่แก้มของ เธอเบาๆด้วยความอ่อนโยน เมื่อได้มองดูเธอแบบนี้ ทำให้เขา รู้สึกว่าหัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาในทันที

ปาณีมองหน้าชายหนุ่ม ” ถ้าคุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ คุณ ต้องพูดกับฉันนะคะ ”
ธามนิธิพยักหน้าเบาๆ ” อืม ” ขอเพียงได้มองเธอแบบนี้ เขาก็มีความสุขมากพอแล้ว

ในโลกใบนี้ล้วนมีเรื่องราวมากมาย ที่ไม่เป็นไปตามที่เรา ปรารถนา แต่ทว่า ขอแค่เพียงมีเธออยู่ เรื่องเหล่านั้นกลับถูก ปล่อยวางลงได้อย่างง่ายดาย

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ปาณีตื่นนอนขึ้นมา ก็พบว่าสามนิธิไม่ ได้อยู่ในห้องแล้ว เธอออกไปยืนบิดขี้เกียจอยู่ตรงระเบียง จับ จ้องไปยังแสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่สาดส่องอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะค่อยๆ มองเหม่อเข้าสู่ภวังค์ไปชั่วครู่

ไวยาตย์ใส่สูทเนียบยืนอยู่ในสนาม เขามองมาที่เธอ ” ปาณี ตื่นแล้วเหรอ ? ”

“มายังไงล่ะคะเนี่ย ? ” ปาณีรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ที่ได้ เห็นไวยาตย์ที

ดูจากท่าทางเขา เหมือนว่าเขาจะมาที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว

ไวยาตย์บอกกับเธอว่า : ” ผมเอาของมาให้คุณน่ะครับ ” หลังจากที่ลงเครื่องมาเมื่อวาน ไวยาตย์ก็ได้นำกระเป๋าของ เธอไปเก็บที่โรงแรมให้

หลังจากนั้นเธอกับธามนิธิก็มุ่งตรงมาพักที่นี่เสียก่อน ทำให้ ข้าวของสัมภาระของพวกเธอยังอยู่กับไวยาตย์ที่โรงแรม
คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าไวยาด จะเอาของมาส่งให้พวกเธอตั้ง แต่เข้า เธอส่งยิ้มให้เขา : ” ขอบคุณมากนะคะ ที่คอยใส่ใจพวก เราอยู่ตลอด ”

ในแต่ละวันมักจะได้เห็นไวยาตย์ยุ่งๆ อยู่เสมอ เสมือนดั่งพ่อ แม่คอยกุลีกุจอเอาใจใส่ลูกๆ ประมาณนั้น ทำให้ปาณีรู้สึกซาบซึ้ง ใจในตัวเขาเป็นอย่างมาก

ธุระปะปังของเธอและสามนิธิ ก็ล้วนแต่เป็นไวยาตย์ที่คอย ดูแลจัดการให้ จนเขาแทบไม่ต่างกับแม่บ้านประจำตัวเลยก็ว่า ได้

แม้ว่างานจะเยอะหรือลําบากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยปริปาก บ่นเลย

เมื่อปา เปิดประตูออกมา ไวยาตย์ก็ได้นำกระเป๋าของเธอ

จากที่วางอยู่ชั้นล่าง เอาขึ้นมาให้เธอบนห้อง เขายื่นกระเป๋าส่ง

ให้เธอ

ปาณีรับกระเป๋ามาจากเขา แล้วถามเขาว่า : “คุณอาอยู่ไหน

เหรอคะ ? ”

” ได้ยินว่าออกไปข้างนอกกับคุณชนันนะ เดี๋ยวก็คงกลับมา ”

” อ๋อ ” ปาณีเอากระเป๋าเข้ามาไว้ในห้อง ก่อนจะเปิดกระเป๋า หยิบข้าวของออกมา

เสื้อผ้า อุปกรณ์อาบน้ำแต่งตัวของเธอ อยู่ในกระเป๋านี้ทั้งหมด เธอเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย จึงออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจึงเดินลงไปชั้นล่าง และก็ได้พบว่าสามนิธิกับเมธ ชนันกลับมาแล้ว

เธอถามด้วยความสงสัย ” พวกคุณไปไหนกันมาคะเนี่ย ?

ธามนิธิ ในชุดกีฬา กำลังนั่งอยู่บนโซฟา : ” ออกไปเดินเล่น มานะ เห็นคุณกำลังหลับอยู่ก็เลยไม่ได้ปลุกคุณ ”

เห็นเธอกำลังนอนหลับพริ้มอยู่แบบนั้น ไฉนเลยเขาจะอยากไป ทำลายความสุขในการนอนหลับของเธอโดยการปลูกเธอขึ้นมา ได้เล่า

ปาณีมองไปทางเมธชน และพบว่าเขาก็กำลังมองเธออยู่ พอดี ปารีบสำรวจดูตัวเอง ” หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอคะ ? ”

เมธ น ากากออกมา : ” ไม่มีๆ ไปกินข้าวกันเถอะ” เขาลุกขึ้นยืน เดินนำไปที่ห้องอาหาร คุณน้าเป็นคนทําอาหาร

เช้าให้พวกเขา แค่ได้เห็นอาหารที่คุณน้าทำก็น้ำลายสอแล้ว

ถ้านับรวมไวยาตย์ด้วย ก็มีกันทั้งห้าคนที่โต๊ะอาหาร ปาณีนั่ง อยู่ข้างๆ ธามนิธิ คุณน้าเริ่มตักกับข้าวให้เขา ” ธามนิธิ เธอซึมนี้ดู เป็นกับข้าวที่แต่ก่อนน้าทำแล้วเธอก็ชอบกินที่สุด ”

เพราะว่าสามนิธิมาที่นี่ คุณน้าเลยลุกขึ้นมาทำอาหารให้พวก เขาตั้งแต่เช้า