ตอนที่ 221

วันที่สอง ร้านกาแฟงานเยอะมากทำให้ปาณีเกือบ จะลางานไม่ได้ สุดท้ายก็ให้นภันต์มาทำแทนเธอครึ่ง วัน เจ้าของร้านจึงยอมให้ปาณีลางานได้

ประมาณหกโมงเย็นถึงออกมาจากร้านกาแฟ ปาณีไปร้านอาหารตามที่ไวยาตย์ส่งมาให้แต่พอไปถึง ในแผนที่แสดงว่าที่นี่คือร้านอาหารแต่เธอกลับไม่เจอ วี่แววร้านอาหารเลยแม้แต่น้อย

เธอเลยโทรหาไวยาตย์ “คุณไวยาตย์คะ พวกคุณ อยู่ไหนกันคะ? ที่นี่คุณบอกฉันหาไม่เจอ”

” ไวยาตย์ดูแผ่นที่ที่มีสัญลักษณ์ซ้อนกัน “อยู่ ที่นี่แหละครับ มีตัวหนังสือใหญ่ๆช่างเถอะเดียวผมออก ไปรับเองก็ได้ครับ”

พอไวยาตย์ออกมาข้างนอกก็ไม่เจอปาณี

สุดท้านปาณีเลยต้องไปถามร้านข้างๆ “ป้าคะ ร้าน นี้อยู่ที่ไหนหรอคะ?”

“อยู่ชั้นบน! เธอต้องนั่งลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นสิบเอ็ดก็

ถึงแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” ปาณีก็นั่งลิฟต์จนถึงชั้นสิบเอ็ด ออก

มาจากลิฟต์ก็เห็นถนนใหญ่ข้างนอกรถไปๆมาๆ แล้วร้านที่ไวยาตย์บอกก็อยู่ข้างๆนี่เอง ตัวหนังสือ

ใหญ่ๆดูเด่นมาก
ไวยาตย์เห็นเธอมาถึงก็รีบเดินไปหา “กว่าเธอจะ มาสักที!”

“เมื่อกี้ฉันเดินไปถึงที่ชั้นล่าง” ปาณีรู้สึกหมดคำพูด

เธอจะกล้าคิดหรอว่านั่งลิฟต์มาถึงชั้นสิบเอ็ดแล้ว ข้างนอกยังเป็นถนนใหญ่อีก?

เธอเกือบจะคิดว่าไวยาตย์ล้อเธอเล่นหรือเปล่า! ปาณีเดินตามไวยาตย์เข้าไปในร้าน

ธามนิธินั่งอยู่ในนั้น ใส่เสื้อสูทสีดำ คิ้วเข้มนัยน์ตา ดำใบหน้าคมราวกับดวงดาวในค่ำคืนฤดูร้อน สง่าจน ทำให้คนไม่มองไม่ได้

เขากำลังดูเมนูอาหารอยู่ ปาณีเดินเข้าไป “คุณอา

คะ”

ปกติอยู่บ้านเขาก็ใส่จะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบ สบายๆแต่วันนี้ทำไมดูเหมือนตั้งใจแต่งตัวมา?

“มาล่ะ?”

“อือ”

ปาณีนั่งลงข้างเขา

เพราะว่าที่ทำงานพาร์ทไทม์ของปาณีไม่ไกลจาก ที่นี่แต่ว่าเวลานี้รถติด เธอกลัวมาช้าเลยรีบวิ่งมาเหงื่อ ท่วมตัวเธอเลย

ธามนิธิมองสภาพเธอแบบนี้แล้วขมวดคิ้วเลยให้ พนักงานเสิร์ฟเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้แล้วเช็ดเหงื่อบนใบหน้าเธอท่าทางอ่อนโยน “ข้างนอกร้อนมากหรือไง? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” “หนูกลัวตัวเองมาสายเลยรีบวิ่งมา” พอพูดถึงเรื่อง

นี้ปาณีก็รู้สึกหัวร้อนทันที ทีแรกก็กลัวมาสายเลยรีบวิ่ง มาแต่พอยิ่งรีบก็ยิ่งทำผิดพลาดแล้วเธอก็ยังวิ่งไปที่ชั้น ล่างอีก

ธามนิธิมองเธอสภาพนี้แล้วหัวเราะ “ฉันรอเธอได้”

ถึงเธอจะไม่ได้วิ่งมาเหนื่อยๆแบบนี้ อาจจะมาสาย นิดหน่อยแต่เขาก็จะไม่ไปไหนจะรอจนกว่าเธอจะมา

ปาณีมองธามนิธิที่กำลังเช็ดเหงื่อให้ตัวเองอย่าง อ่อนโยน ถึงแม้อาจจะวิ่งจนเหนื่อยแต่เธอกลับรู้สึกตัว เองเหมือนได้เปรียบกว่า

ก่อนที่ปาณีจะมาถึง ธามนิธิก็สั่งอาหารเสร็จ เรียบร้อยแล้ว

เป็นของที่ปาณีชอบหมดเลยทั้งกุ้งลอบสเตอร์ ปู โขวสู่ยจี(ไก่ยั่วน้ำลาย) ไอศกรีม ของหวาน….

ปาณีดูอาหารแต่ละอย่าง “คุณอาคะฟุ่มเฟือยเกิน ไปหรือเปล่าคะ”

มีหมดทุกอย่างแต่ดีที่เขาไม่อยากให้กินเหลือเลย สั่งให้คนทำอย่างนิดอย่างละหน่อย

ธามนิธิ “เธอชอบกินไม่ใช่หรือไง? วันนี้กินได้ ตามใจชอบเลย”
“เดียวก็อ้วนหรอก” เธอเหมือนเห็นภาพตอนที่ตัว

เองอ้วน

ธามนิธิทำหน้าเข้ม “งั้นเธอจะกินหรือไม่กิน? ถ้าไม่

กินก็เอาให้คนอื่นกินนะ?”

“กิน” ถึงปากอาจจะบ่นแต่ตัวของปาณีนี่ซื่อสัตย์ จริงๆกลัวธามนิธิเอาไป “หนูจะกิน”