“ก็ยังดีอยู่” ปากจับมือเขาไว้แล้วมองเขา ด้วยความอ่อนโยนตั้งแต่ที่เขาหายดีทั้งสองคนก็ ออกมาบ่อยขึ้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หรอก

ตอนนั้นเขานั่งเก้าอี้เข็นมีหลายที่ที่ไม่ สามารถไปได้อย่ามาเทียบกับตอนนี้เลยที่พาเธอ ออกมากินข้าวข้างนอก

ธามนิธิรู้สึกได้ว่าเธออิงเข้ามาใกล้พึ่งตัวเขา ไว้ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้เลยเอามือที่โดนเธอจับไว้ ออกแล้วมาโอบไหล่เธอแทน

บนถนนมีคนเดินไปมาน้อยทั้งสองคนเดิน ไปเรื่อยๆใต้แสงไฟเงาของทั้งสองคนช่างดูสนิท สนมกันเหลือเกิน

ในตัวเมืองก็ยังคึกคักกันอยู่แต่เศรษฐกิจที่ เมืองชลธีไม่ค่อยเจริญรายได้หลักๆก็คือมาจาก ร้านอาหารต่างๆ

เวลานี้บนถนนยังมีร้านอาหารเปิดอยู่กลิ่น ของปิ้งย่างหม่าล่าเต็ไปทั่วท้องถนน

ปาณีไม่ได้ออกมานานแล้วจับมือของธานิธิ ไว้แล้วเดินเข้าไปนั่งในร้านอาหารร้านหนึ่ง

ถึงแม้ร้านแถวนี้จะเทียบกับเมืองชยุตไม่ได้อาจจะไม่ได้หรูหราแต่ก็เป็นที่ที่ปาณีโตมาตั้งแต่ เด็กในความทรงจําของเธอที่นี่เป็นที่มีเธอชอบ มากที่สุด

มีของกินอร่อยเยอแยะขนาดนี้แค่ดูก็รู้สึกมี ความสุขแล้ว

ปาณีนั่งบนเก้าอี้แล้วพูดกับธามนิธิ “ฉันจํา ได้ว่าเมื่อก่อนฉันและนภันต์มาที่นี่รู้สึกของที่นี่ แพงหมดเลยขอไม่ได้สักอย่าง”

ตอนนั้นเธอก็คิดแล้วว่ารอให้เธอหาตังได้ ก่อนสักวันเธอจะมาที่นี่แล้วกินให้ทั่วเลย

รามนิธิมองที่รักของตัวเองบนใบหน้าก็มี ความอ่อนโยน

ปาณีพูดเรื่อยๆแต่เห็นเขาไม่ตอบแถม เอาแต่มองตัวเองเลยดื่มน้ำด้วยความอึดอัด

เธอรู้สึกบางครั้งธามนิธิก็เย็นชามากพออยู่ กับเขาก็ดูเหมือนเธอเป็นคนพูดมากทันที

ก็เลยพูดน้อยลงมันก็ยังจะดีกว่า

ธามนิธิเหมือนรู้ความคิดของเธอเลยไปขยี้ หัวเธอแล้วบอก “พูดต่อสิฉันฟังอยู่”

ปาณีถามด้วยความกังวล “คุณอารู้สึกว่าฉัน ยุ่งไหม? พูดมากไหม?”

ไวยาตย์เคยบอกว่าคุณอาไม่ชอบความ วุ่นวาย
แต่ตอนมาอยู่กับเขาก็อดที่จะพูดมากไม่

ได้

อยู่ต่อหน้าคนที่ตัวเองสนิทและชอบเธออด ไม่ไหวจริงๆ

ธามนิธิ “เธอไม่ได้พูดมาก”

ถึงเธอจะพูดเยอะขนาดไหนเขาก็ไม่ รําคาญหรอกเขาชอบฟังตอนที่เธอพูด

เพราะเสียงของเธอเป็นเสียงที่น่าฟังที่สุด ในโลกเลย

ปาณีโดนธามนิธิมองแบบนี้ก็รู้สึกว่าใจตัว

เองเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของปาณีก็ดังขึ้น

“ไวยาตย์โทรมา”

เธอเอาโทรศัพท์ขึ้นแล้วรับสาย

ไวยาตย์ก็แค่เข้าไปในบ้านทำอะไรนิด หน่อยออกมาอีกทีทั้งสองคนก็ไม่อยู่แล้วทิ้งเขา อยู่ที่วิลล่าไว้คนเดียว

ตกใจจนเธอต้องรีบโทรไปหาปาณี

ธามนิธิที่นั่งอยู่อีกข้างมองปาณีที่ถือ โทรศัพท์ไว้และเสียงใสๆของเธอ “อืออยู่ข้างนอก เดี๋ยวตอนกลับไปซื้อไปฝากอยากกินอะไรไหม? ได้ฉันรู้แล้ว”

ปาณีวางสายแล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด “ไว